مقام‌های امارت اسلامی طالبان، بار دیگر می‌کوشند نام این گروه را از فهرست سیاه سازمان ملل متحد حذف کنند. آنان می‌گویند که بسیاری از افرادی که در فهرست سیاه سازمان ملل قرار دارند، دیگر زنده نیستند و فقط شمار اندکی از این افراد در کابینه فعلی آنان حضور دارند. 

ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی امارت اسلامی طالبان، در گفت‌وگویی با تلویزیون طلوع‌‌نیوز، گفت که نام حدود ۲۰ الی ۲۵ تن از اعضای رهبری امارت اسلامی در فهرست سیاه سازمان ملل متحد قرار دارد که اغلب آنان درگذشته‌اند و تعداد کمی از آنان در کابینه کنونی این گروه حضور دارند. او گفت که حذف نشدن نام این افراد از فهرست سیاه سازمان ملل متحد، به معنای نقض توافقنامه دوحه است. 

مجاهد افزود: «ما بارها گفته‌ایم که تحمیل و نیز فشار و زورگویی نتیجه ندارد، بیست سال گذشته یا بیست سال جنگ‌ ثابت کرد که مردم افغانستان تسلیم فشارها نشده‌اند و نمی‌شوند. بهتر است تعامل صورت گیرد، بهتر است مذاکرات و تفاهم جایگزین فشارها باشد.» 

مجاهد در حالی از احتمال نقض توافق دوحه با اقدام‌های جامعه جهانی و سازمان ملل متحد سخن می‌گوید که گروه طالبان، خود بزرگ‌ترین ناقض توافق دوحه شناخته شده است. توافق صلح دوحه بین دولت وقت آمریکا و گروه طالبان، فوریه ۲۰۲۰ در پایتخت قطر به امضا رسید. بر اساس این توافق، آمریکا پذیرفت که نیروهای این کشور طی ۱۴ ماه از افغانستان خارج شوند و در مقابل، طالبان نیز در تفاهم و گفت‌وگو با دولت وقت افغانستان، دولت تازه و فراگیری را در این کشور پایه‌گذاری کنند. اما گروه طالبان به محض امضای توافق، مسیر برعکس را پیمودند. آنان نه‌تنها به گفت‌و‌گو‌های جدی با دولت اشرف غنی تن ندادند، بلکه بر خلاف مفاد توافق دوحه، درگیری و جنگ را گسترش دادند. 

آنان تعهد کرده بودند که به شهر‌های بزرگ نزدیک نشوند، اما حمله‌های خود را برای تصرف شهرهای بزرگ و مراکز استان‌ها تشدید کردند. از سوی دیگر، دولت وقت افغانستان هم حمایت نیرو‌های نظامی آمریکایی را از دست داده بود و تنش‌ها و دشمنی‌های درونی نیز تیشه به ریشه آن می‌زد و در نتیجه، بسیار زودتر از پیش‌بینی‌های جهان به سوی سقوط حرکت کرد. کشور‌های دارای نفوذ در افغانستان، فروپاشی نظام دموکراتیک را در این کشور محتمل می‌دانستند، اما با فرار اشرف غنی از افغانستان، دولت او بسیار سریع‌تر از آنچه پنداشته می‌شد، سقوط کرد.

گروه طالبان تا هفته‌ها پس از سقوط حکومت پیشین افغانستان نیز همچنان از ایجاد یک حکومت فراگیر دم می‌زد. اما با اعلام تشکیل کابینه و مهم‌تر از آن، اعلام نظام «امارت اسلامی» (که کشور‌های جهان پیش‌تر در قبال آن هشدار داده و آن را ناپذیرفتنی دانسته بودند)، طالبان نشان دادند که به هیچ‌یک از تعهدات خود پایبند نیستند. بر این مبنا، جامعه جهانی حاضر نشد رژیمی را که ساده‌ترین تعهدات خود را هم عملی نکرده است، به رسمیت بشناسد. این گروه در تعهدی دیگر، پذیرفته بود که به هیچ‌وجه، به هیچ گروه تروریستی اجازه نخواهد داد که در خاک افغانستان علیه کشور دیگری فعالیت کند. اما بر خلاف این وعده طالبان، افغانستان به سرعت به بهترین چتر و مامن همه گروه‌های تروریستی جهادی دنیا بدل شد. اینک مشخص نیست که وقتی امارت اسلامی طالبان از اجرای تعهدات خود در قبال توافق دوحه سخن می‌گوید، به کدام ماده آن استناد می‌کند. مسلما در چنین وضعیتی، هیچ کشوری، حتی روسیه، چین، ایران و پاکستان که نزدیک‌ترین یاران فعلی طالبان‌اند، جرات ندارند دولت این گروه را به رسمیت بشناسند. 

در چنین شرایطی، درخواست طالبان برای رفع تحریم‌ها و حذف نام مقام‌های این گروه از فهرست سیاه سازمان ملل متحد، بیشتر سخنی خنده‌دار محسوب می‌شود تا جدی. طالبان دست‌کم تا زمانی که حقوق انسانی شهروندان افغانستان، به‌ویژه زنان، را مراعات و تامین نکنند، نباید خواهان رفع تحریم‌ها، حذف نام خود از فهرست سیاه سازمان ملل متحد، و مهم‌ترین توقع خود از کشورهای دنیا، یعنی به رسمیت شناخته شدن، باشند.