روز ۲۹ آوریل، به انتخاب کمیته رقص موسسه بین‌المللی تئاتر (شریک اصلی هنرهای نمایشی یونسکو) روز جهانی رقص نام‌گذاری شده است. این رویداد هر سال در سالگرد تولد ژان ژرژ نوور (۱۷۲۷-۱۸۱۰) که پدر یا خالق باله کلاسیک است، برگزار می‌شود.

از سال ۱۹۸۲ هر سال یک شخصیت برجسته رقص، پیام روز جهانی رقص را می‌نویسد. پیام روز جهانی رقص امسال را یانگ لیپینگ، طراح رقص و رقصنده چینی، رقصنده درجه یک ملی و نایب‌رئیس انجمن رقصندگان چین، نوشته است.

او در متن پیام خود زبان بدن را غریزی‌ترین شکل ارتباط بشریت و رقص را راهی برای برقراری ارتباط با جهان می‌داند. لیپینگ در متن پیام خود به ارتباط انسان با طبیعت و همه موجودات می‌پردازد و به یک ضرب‌المثل محلی استناد می‌کند که می‌گوید: «اگر پا داری، اما نمی‌توانی برقصی، عمرت را بیهوده تلف کردی». او روشنایی مهتاب، نمایش پرهای طاووس، به دنیا آمدن یک پروانه از پیله و بسیاری دیگر از جلوه‌های طبیعی را منشا الهام خلاقانه خود می‌خواند.

لیپینگ در بخش‌های پایانی نوشته خود از رقصندگان و طراحان رقص می‌خواهد با دقت بیشتری به شادی‌ها و غم‌های جهان گوش کنند و از رقص برای تکمیل گفت‌وگو با طبیعت و زندگی استفاده کنند. او از همه رقصنده‌های جهان می‌خواهد که «برای رساندن عشق و ستایش به آسمان و زمین به‌طور مشترک برقصیم. زندگی هرگز تمام نمی‌شود و رقص هرگز متوقف نمی‌شود.»

رقص در ایران نیز سابقه طولانی دارد. رقص‌های محلی چون رقص آذربایجانی، رقص کرمانجی، رقص بلوچی، رقص گیلکی و بسیاری دیگر، تاریخ چند صدساله دارند. چنانچه در سال ۲۰۱۷، «کوشت‌دپدی»، رقص محلی ترکمن‌ها، در فهرست میراث فرهنگی ناملموس یونسکو ثبت شد.

اما هرچه به نام هنر رقص مدرن یا معاصر در ایران می‌شناسیم، به سال‌های پیش از انقلاب ۵۷ بازمی‌گردد.

اولین بار در سال ۱۳۳۷ و با افتتاح سازمان باله ملی ایران، کار تولید و اجرای باله در کشور به‌صورت سازمان‌یافته آغاز شد و چند سال بعد در سال ۱۳۴۶، سازمان ملی فولکلور ایران به ریاست فرح پهلوی و به منظور گردآوری، گسترش و پخش ترانه‌ها و رقص‌های محلی ایران، فعالیتش را در تهران آغاز کرد.

این سازمان‌ها در طول سال‌های فعالیت خود، چندین قطعه معروف بین‌المللی ازجمله رپرتوارهای دریاچه قو، زیبای خفته و فندق‌شکن را اجرا کردند. اما به‌مرور با الهام از تاریخ و فرهنگ ایران، باله‌هایی چون بیژن و منیژه (ساخته حسین دهلوی)، سیمرغ (ساخته لوریس چکناواریان) و شهرزاد (ساخته امین‌الله آندره حسین) و … تولید شد.

اگرچه بعد از انقلاب ۵۷، رقص از صحنه اجرا و خیابان حذف شد، اما هیچ دولت و نهادی نتوانست آن را از دل و خانه‌های مردم پاک کند. بسیاری از خانواده‌ها با استفاده از مربیان خصوصی یا شرکت در باشگاه‌هایی که رقص‌های ورزشی را آموزش می‌دهند، فرزندان خود را تشویق می‌کنند تا این هنر اصیل را یاد بگیرند.