آنتی‌بیوتیک‌ها جایگزین جراحی آپاندیس می‌شوند؟

آپاندیسیت که التهاب آپاندیس با علائم هشداردهنده‌ای مانند درد شدید در نزدیکی ناف است، در صورت درمان نشدن می‌تواند کشنده باشد

اغلب بیمارانی که به جای جراحی آپاندیس، آنتی‌بیوتیک مصرف می‌کنند، نتایج موفقیت‌آمیزی داشته‌اند - Canva

برای پزشکانی که به‌دنبال کنار گذاشتن جراحی آپاندیس و حذف آن از بدن بیمارند، خبر‌‌های خوبی در راه است. بنا‌ بر گزارش نیویورک‌پست، شاید با وجود آنتی‌بیوتیک‌ها دیگر نیازی به این جراحی نباشد.

با توجه به پژوهش جدیدی که محققان سوئدی انجام داده‌‌اند و در نشریه «جاما سرجری» منتشر کرده‌اند، اغلب بیمارانی که به‌جای جراحی آپاندیس، آنتی‌بیوتیک مصرف می‌کنند، نتایج طولانی‌مدت و موفقیت‌آمیزی داشته‌اند. البته ممکن است برخی همچنان نیازمند جراحی باشند.

آپاندکتومی یا جراحی آپاندیس که در آن آپاندیس را از بدن بیمار خارج می‌کنند، یکی از رایج‌ترین روش‌های جراحی در ایالات متحده است. آپاندیسیت که التهاب آپاندیس با علائم هشداردهنده‌ای مانند درد شدید در نزدیکی ناف است، در صورت درمان نشدن می‌تواند کشنده باشد. انسان می‌تواند بدون آپاندیس هم به حیات خود ادامه دهد، بنابراین جراحی آپاندیس یک روش معمول و رایج است.

Read More

This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)

در پژوهش انجام شده در سوئد،‌ داده‌های ۲۹۲ بیمار در دهه ۱۹۹۰ را که به‌دلیل آپاندیسیت در بیمارستان بستری بودند، تجزیه‌و‌تحلیل کردند.

در این تحقیق، ۴۰ بیمار به دو گروه تقسیم شدند، آن‌هایی که ۱۰ روز آنتی‌بیوتیک مصرف کردند و افرادی که تحت عمل جراحی قرار گرفتند. از بین این افراد تنها یک نفر نتوانست بهبود یابد. در تحقیق بعدی گروه تحت نظر بزرگ‌تر شد و بررسی نتایج موفقیت ۸۶ درصدی را نشان داد.

نتایج دو تحقیق نشان می‌دهد که ۴۰ درصد بیماران تحت درمان با آنتی‌بیوتیک، در مراحل بعدی زندگی خود نیازمند جراحی بودند.

نویسندگان این پژوهش نوشتند: «بیش از نیمی از بیمارانی که بدون عمل جراحی تحت درمان قرار گرفتند، وخامت وضعیت را گزارش نکردند. آن‌ها طی دو دهه نیاز به جراحی نداشتند.»

از خطرهای طولانی‌مدت درمان بدون جراحی، به‌جز وخیم‌تر شدن التهاب آپاندیس، شواهدی در دست نیست.

البته نویسندگان پژوهش تاکید کردند که تحقیق آن‌ها با محدودیت‌هایی همراه بوده است. چراکه این داده‌ها قدیمی‌اند و آن‌ها نتوانستند تغییر شرایط بیماران را طی زمان طولانی بررسی کنند.

آن‌ها همچنین خاطرنشان کردند که تشخیص بیماری در دهه ۱۹۹۰ پیشرفت‌های امروزی را نداشت.  

بیشتر از بهداشت و درمان