برخلاف رژیم‌های تمامیت‌خواه، جمهوری اسلامی از زمان تاسیسش تاکنون همواره انتخابات ریاست‌جمهوری را برگزار ‌کرده است. رهبران رژیم، با نزدیک شدن به زمان برگزاری انتخابات، با استفاده از ترفندهای مختلف سعی کرده‌اند مردم را به پای صندوق‌های رای بکشانند تا نشان دهند که مردم ایران حامی رژیم جمهوری اسلامی‌اند.

از آنجا که انتخابات ریاست‌جمهوری هر چهار سال یک بار برگزار می‌شود، جمهوری اسلامی مدت‌ها پیش از فرارسیدن زمان انتخابات درصدد چاره‌جویی برای افزایش نرخ مشارکت در انتخابات برمی‌آید و از ترفندها و گزینه‌های مختلفی استفاده می‌کند تا بر تعداد رای‌دهندگان بیفزاید. اما با کشته شدن ابراهیم رئیسی در سانحه سقوط هلی‌کوپتر، جمهوری اسلامی، که برای مهندسی انتخابات آمادگی نداشت، مجبور به برگزاری انتخابات زودهنگام شد. بنابراین انتخابات اخیر تا حدودی برای جمهوری اسلامی غافل‌گیرکننده بود.

با این حال و به‌رغم پیروزی مسعود پزشکیان، نامزد منتسب به جناح اصلاح‌طلب، بعید است که در سیاست داخلی و خارجی جمهوری اسلامی تغییر مثبتی ایجاد شود. در گذشته، محمد خاتمی و حسن روحانی، که از آن‌ها با عنوان اصلاح‌طلب یاد می‌شود، زمام امور کشور را در دست گرفتند، اما از زمان خمینی تا امروز ایران هیچ تغییری مثبتی را شاهد نبوده است. مسیری که جمهوری اسلامی برای ایران ترسیم کرده است جز توسعه‌طلبی، بی‌ثبات کردن امنیت منطقه، تولید موشک و پهپاد و تلاش برای دستیابی به سلاح هسته‌ای حاصل دیگری نداشته و نتوانسته است ایران را به سمت پیشرفت و ترقی سوق دهد. افزون بر این، در سایه سیاست‌های رژیم جمهوری اسلامی، مردم ایران از آزادی‌های فردی و اجتماعی نیز محروم‌اند و اعتراضات مردمی به‌شدت سرکوب می‌شود.

برخلاف سایر رژیم‌های دیکتاتوری، مانند کره شمالی و سوریه، در ایران نتایج انتخابات ۹۹ درصدی نیست، زیرا جمهوری اسلامی نامزدها را ازطریق شورای نگهبان برمی‌گزیند و تنها نامزدهای وابسته به رژیم جمهوری اسلامی تایید صلاحیت می‌شوند. جمهوری اسلامی با استفاده از فیلتر شورای نگهبان از مشارکت مخالفان جلوگیری می‌کند و، به‌رغم حضور مردم در پای صندوق‌های رای، انتخابات به صحنه نمایش بدل می‌شود.

شورای نگهبان می‌توانست مسعود پزشکیان را مانند سایر نامزدهایی که رد صلاحیت شدند از مشارکت در انتخابات محروم کند، اما خامنه‌ای تصمیم گرفت با روی کار آوردن نامزد به‌ظاهر اصلاح‌طلب جمهوری اسلامی را از تنگنای فشارهای داخلی و خارجی نجات دهد.

البته برای همه آشکار است که پزشکیان با رای مردم به ریاست‌جمهوری نرسید، بلکه تعهد وی به اجرای تصمیمات رهبری راه را برای پیروزی‌اش در انتخابات هموار کرد. به‌محض پایان یافتن انتخابات، پزشکیان به آرامگاه خمینی رفت و در سخنرانی‌‌اش  گفت: «اول باید از رهبر تشکر کنیم چون اگر نبود، تصور نمی‌کنم اسم من از این صندوق‌ها بیرون می‌آمد». این گفته‌ها بیانگر این واقعیت است که پزشکیان با حمایت رهبر جمهوری اسلامی به پیروزی رسیده است و سیاستی را که در آینده دنبال خواهد کرد از چارچوب خطوط کلی سیاست‌های داخلی و خارجی خامنه‌ای بیرون نخواهد بود. به عبارت دیگر، با پیروزی نامزد منتسب به جریان اصلاح‌طلب هیچ تغییری در سیاست‌های جمهوری اسلامی پدید نخواهد آمد، درست مانند دوره ریاست‌جمهوری حسن روحانی که بدون هیچ گونه تغییری پایان یافت.

به‌ فرض که پزشکیان تصمیم و تمایلی به ایجاد تغییر در سیاست‌های رژیم داشته باشد، اما نمی‌تواند ماموریت دشواری را که محمد خاتمی و حسن روحانی در آن ناکام ماندند انجام دهد؛ به‌ویژه اینکه او متعهد به اجرای دستورات رهبر است و نباید از این چارچوب پا فراتر بگذارد. افزون بر این، پزشکیان در طول دوره ریاست‌جمهوری‌اش با مجلسی همراه خواهد بود که در کنترل کامل اصول‌گرایان و محافظه‌کاران است. بنابراین، پزشکیان تا پایان دوره ریاست‌جمهوری همچنان در تنگنای تعهد به اجرای دستورات رهبر جمهوری اسلامی و تصمیم‌های نمایندگان مجلس شورای اسلامی باقی خواهد ماند.

انتخاب پزشکیان تصمیمی بود که خامنه‌ای گرفت تا جمهوری اسلامی بتواند از چالش‌های داخلی و تحولات ناشی از جنگ در منطقه گذر کند و در صورت پیروزی ترامپ در انتخابات آینده آمریکا بتواند در سایه رییس‌جمهوری به‌ظاهر اصلاح‌طلب فرصت سازش با غرب را از دست ندهد.

با توجه به اینکه تصمیم اصلی در تمامی عرصه‌ها در دست رهبر جمهوری اسلامی است، بنابراین، برای مردم ایران و منطقه فرقی نمی‌کند که رییس‌جمهوری آینده به جریان اصلاح‌طلب منتسب باشد یا به جریان اصول‌گرا.