بیماران کرونای متصل به دستگاه تنفسی بیشتر در معرض مرگ قرار دارند

در حالی که با شیوع بیماری کووید ۱۹ دستگاه‌های کمک تنفسی در سراسر جهان تولید و انبار می‌شوند، برخی از کارکنان کادر پزشکی فعال در خط مقدم درمان بیماران، می‌گویند این دستگاه‌ها ممکن است بیش از آنچه مفید باشند، به سلامت بیمار لطمه بزنند.

گزارشی که اخیرا از طرف سازمان بهداشت عمومی بریتانیا منتشر شده است، حاکی از آن است که ۶۷ درصد بیمارانی که به دستگاه کمک تنفسی وصل می‌شوند، جان می‌سپارند. البته به هرحال انتظار می‌رفته که۴۰ درصد این بیماران به خاطر وخامت حالشان زنده نمانند.

آمار قابل توجه مرگ و میر در میان بیمارانی که به دستگاه کمک تنفسی وصل می شوند، در آمریکا هم مشاهده شده است: روز چهارشنبه، خبرگزاری آسوشیتد پرس به نقل از مقامات شهر و ایالت نیویورک گزارش داد که ۸۰ درصد بیماران مبتلا به کووید ۱۹ در ایالت نیویورک که به دستگاه کمک تنفسی وصل می‌شوند، فوت می‌کنند.

یک پژوهش محدود در شهر ووهان چین نیز نشان داده است که از ۳۷ بیماری که با دستگاه کمک تنفسی درمان شدند، تنها هفت نفر زنده ماندند.

تعداد تلفات چنان چشمگیر بوده است که برخی پزشکان آمریکایی اکنون می‌کوشند که تا حد ممکن از دستگاه‌های تنفس مصنوعی استفاده نکنند.

دکتر جوزف هابوش، پزشک بخش اورژانس و کرونا در یک بیمارستان در نیویورک، روز چهارشنبه به نشریه تایم گفت: «فکر می‌کنیم اگر بتوانیم وضع مزاجی‌شان را بدون استفاده از دستگاه تنفسی بهتر کنیم، ممکن است نتیجه بهتری بگیریم.»

دکتر لوچیانو گاتینونی، متخصص بیهوشی و مراقبت ویژه در دانشکده طب گوتینگن (آلمان)، در نامه‌ای به سردبیر نشریه «درمان مراقبت ویژه» (اینتنسیو کِر مدیسین) می‌نویسد که بیماران مبتلا به ویروس کرونا در ایتالیا دارای عوارض ملایمی بودند که به نحو چشمگیری با بیماران دارای «سندروم زجر تنفسی» (اِی آر دی اس)، متفاوت بود. تا کنون پزشکان در مورد مبتلایان به کرونا از درمان‌های استاندارد «سندروم زجر تنفسی» حاد استفاده می کرده‌اند، اما این شیوه درمانی می‌تواند بیش از کمک، به بیمار لطمه بزند.

دستگاه کمک تنفسی، اکسیژن را با یک لوله که از طریق گلو به داخل نای گذاشته می‌شود، با فشار به داخل ریه بیمار که به او داروهای آرامبخش تزریق شده است، می‌فرستد. فشار و حجم اکسیژن را می‌توان بر حسب نیاز بیمار کنترل کرد. احتمال می‌رود که این شیوه درمانی که برای بیماران مبتلا به «سندروم زجر تنفسی» (ای آر دی اس) موثر است، در بیماران مبتلا به کرونا که ریه‌هاشان از این ویروس لطمه دیده است، تحمل نشود. وارد کردن اکسیژن با چنین فشاری به داخل ریه‌های ملتهب یا مجروح می‌تواند التهاب را تشدید کند و سیستم ایمنی بدن را که در آن حال به شدت فعال شده است، بیشتر تحت فشار بگذارد.

گاتینونی خاطرنشان می‌کند که استفاده از اکسیژن پرفشار می‌تواند در بیماران مبتلا به ذات‌الریه ناشی از کرونا نتایج بدتری داشته باشد، زیرا نوع لطمه‌ای که ویروس کرونا به ریه‌ها وارد می‌آورد با دیگر أنواع ذات‌الریه تفاوت دارد. دکتر گاتینونی می‌نویسد : «باید بردبارتر باشیم.»

او می افزاید : «تنها کاری که می‌توانیم بکنیم، دادن تنفس مصنوعی به این بیماران برای «خریدن وقت» با کمترین لطمه ممکن است: پایین‌ترین میزان اکسیژن، «پیپ» (فشار مثبت تنفسی حداقل) و دادن اکسیژن ملایم.» 

یک پزشک بخش اورژانس سازمان بهداشت عمومی بریتانیا که در خط مقدم درمان کرونا فعال است، به ایندیپندنت گفت: «در ابتدا تصورمان این بود که این اپیدمی بسیار شبیه به «اِی آر دی اس» است و به همین دلیل، از دستگاه‌های کمک تنفسی استفاده می‌کردیم که درمان استاندارد این بیماری است. اما در روزهای اخیر نظرات بسیاری در این باره مطرح شده است که آنچنان که تصور می‌شد، بیماری کووید ۱۹ و «سندروم زجر تنفسی» به یکدیگر شبیه نیستند.»

او افزود : «برای این که بتوان گفت قطعا ضرر استفاده از هر نوع دستگاه کمک تنفسی بیشتر از رها کردن بیمار بدون دستگاه تنفسی است، باید دید حال بیمار بدون استفاده از دستگاه چطور می‌شود. اخلاقا هیچکس نمی‌تواند از میان بیماران (و محض امتحان) انتخاب کند چه کسی باید به دستگاه تنفس مصنوعی وصل شود و چه کسی نباید. بنابراین، نمی‌توان تفاوت استفاده یا عدم استفاده از ماشین کمک تنفسی را ثابت کرد. اما نظر جمعی و کلی کارشناسان این است که بیماری به دستگاه تنفس مصنوعی وصل می‌شود که ریه‌هایش چنان از جذب اکسیژن عاجز است که در شرف مرگ قرار گرفته است. مردم می‌گویند (بی آن‌که اثبات شده باشد) اگر بیمارانی که به کمک تنفسی نیازمندند به دستگاه وصل نکنید، تقریبا تمامشان فوت می‌کنند. بنابراین نمی‌توان گفت که ۶۰ تا ۸۰ درصد (بنا به گزارش‌های مربوط به بیماران مبتلا به کووید ۱۹) بدتر است.»  

وی ادامه داد: «گزارش‌های بالینی حاکی از آن است که اضافه وزن قابل توجه یا «اوبیسیتی» عامل مهمی در وخامت عوارض کروناست. متوجه شده‌ایم که عوارض کرونا در تعداد بسیاری از افرد مبتلا به «اوبسیتی» به ویژه مردهای میان ۵۵ تا ۷۰ سال، بسیار وخیم است و علت این پدیده روشن نیست.»

یک متخصص بازنشسته ریه در سازمان بهداشت عمومی بریتانیا، به نشریه ایندیپندنت گفت که عملکرد موفقیت آمیز دستگاه کمک تنفسی اغلب به «مهارت فردی بستگی دارد که آن را (در نای بیمار) کار می‌گذارد.» این بدان معناست که ممکن است کسانی که در استفاده از دستگاه کمک تنفسی بی‌تجربه‌اند، اما از آن‌ها خواسته شده است که در بخش‌های مرتبط با درمان کووید ۱۹ کمک کنند، بدون آن که قصدی داشته باشند، به علت بی‌تجربگی‌شان بیشتر به بیمار لطمه بزنند.

این پزشک متخصص که مثل بسیاری از دیگر پزشکان بازنشسته، به خاطر نیاز مبرم سازمان بهداشت عمومی بار دیگر به کار دعوت شده است، می‌افزاید که بخش‌های مراقبت ویژه معمول، از شلنگ‌های انتقال اکسیژن با قطر لازم برای بیماران مبتلا به کووید ۱۹ بی‌بهره‌اند، و به همین دلیل ممکن است این دستگاه‌ها کمتر موثر باشند. بخش‌های مراقبت ویژه، معمولا چندان بیماری که به این گونه دستگاه‌ها نیاز داشته باشد، ندارند. علاوه بر این، بیماران مبتلا به کرونا برای مدت بیشتری به دستگاه کمک تنفسی متصل می‌مانند تا بیماران مبتلا به ذات‌الریه. 

او گفت : «شاید بیمارستان‌هایی که به این منظور (درمان کرونا) ساخته شده‌اند، دارای لوله‌های انتقال اکسیژن با قطر لازم برای رساندن اکسیژن کافی به بیمار کووید ۱۹ باشند، اما این در دیگر بیمارستان‌ها معمول نیست.» 

به گزارش نشریه «جنرال مدیکال جورنال» چاپ بریتانیا، دو سوم بیماران مبتلا به کووید ۱۹ در بریتانیا که نیازمند درمان ویژه هستند، ظرف ۲۴ ساعت پس از بستری شدن در بیمارستان، به دستگاه‌های کمک تنفسی وصل می‌شوند.