با افزایش قربانیان ویروس کرونا در جهان و نحوه برخورد با این ویروس، مسئله دفن فوری و بدون مراسمِ کشته‌شدگان برای جلوگیری بیشتر از شیوع ویروس، کمتر مورد توجه قرار گرفته و در اکثر موارد مقامات مسئول از صحبت درباره آن خودداری می‌کنند و آن ‌را به عنوان مشکل شهری‌–‌اجتماعی به حساب نمی‌آورند.

در حال حاضر تعداد مبتلایان به این این ویروس در دنیا به مرز ۲ میلیون نفر رسیده و ۱۲۵ هزار نفر قربانی داشته است. در ایالات متحده تا کنون ۶۱۰ هزار نفر مبتلا و ۲۶هزار نفر قربانی شده‌اند. تنها در ایالت نیویورک ۲۰۳ هزار مبتلا و ۱۱ هزار کشته و در شهر نیویورک ۱۰۰ هزار مبتلا و ۱۰ هزار نفر کشته شده‌اند. شهر نیویورک با ۷.۲۷ درصد بالاترین قربانیان در آمریکا را داشته است که این موضوع سبب نگرانی شهردار نیویورک و دیگر مقامات شهری شده است. میانگین تعداد مرگ در شهر نیویورک در شرایط معمولی روزانه ۱۵۸ نفر است که بیمارستان‌ها و یا سازمان‌های دفن و کفن خصوصی وظیفه تحویل اجساد و برگزاری مراسم را به عهده دارند.

برخی از جان‌باختگان افرادی هستند که یا فامیل نزدیکی ندارند و یا به دلیل مسائل مالیِ تدفین و انجام مراحل قانونی، جسد آنها در سردخانه‌های پزشکی قانونی باقی مانده تا جواز دفن آن‌ها صادر شود.

در اثر شیوع کرونا، مرگ‌و‌میر در شهر نیویورک در هفته اول ماه آوریل ناگهان به ۷۰۰ نفر در روز رسید و اکثر بیمارستان‌ها و مراکز نگهداری اجساد برای کفن و دفن گنجایش لازم جهت رویارویی با این وضعیت را نداشتند. پزشکی قانونی نیویورک قادر است بین ۸۰۰ الی ۹۰۰ جسد را در سردخانه‌ها و حدود ۴ هزار جسد در سردخانه‌های کامیونی و تریلر خود نگاه دارد. پزشک قانونی نیویورک مجبور شد مدت زمان نگهداری این اجساد را از ۳۰ روز به ۱۴ روز کاهش دهد که اگر در این مدت خویشاوند و یا فامیل نزدیک متوفی پیدا نشد، آن‌را در محلی بطور موقت دفن کرده تا در موقعی مناسب به موضوع رسیدگی شود.   

در منطقه ای از شهر نیویورک در جزیره کوچکی بنام «هارت آیلند» آرامگاهی مشهور به «قبرستان فقرا و مردگان گمنام» قرار دارد که در مدت زمان موجودیت خود در ۱۵۲ سال گذشته یک میلیون نفر در آنجا دفن شده‌اند. در این آرامگاه عمومی شهر نیویورک هفته‌ای ۲۵ نفر به خاک سپرده می‌شدند. اما بناگاه با افزایش قربانیان ویروس کرونا هفته‌ای پنج روز مجبور به پذیرش حداقل ۳۰ جسد ‌شد.

هارت آیلند محل معمولی برای دفن اجساد نیست. این جزیره کوچک، ۱.۵ کیلومتر طول و ۰.۵ کیلومتر عرض، توسط سازمان زندان‌‌های شهر نیویورک اداره می‌شود و برای ادای احترام به متوفی باید حد‌اقل از شش‌ماه قبل تقاضانامه‌ای به مدیریت این جزیره تسلیم شود. داشتن دوربین و تلفن همراه ممنوع است. دیدار رفتگان در هارت آیلند تنها با کشتی (فری) و با همراهی ماموران مسلح و فقط یک‌ شنبه در ماه میسر است. این افراد تنها می‌توانند در کنار یک مقبره نمادین اجتماع کنند و حق نزدیک‌شدن به قبر افراد داده نمی‌شود.

حفاری قبر و مراسم دفن جنازه توسط زندانیان زندان معروف و مخوف «رایکرز آیلند» انجام می‌شود. حقوق این زندانیان در ساعت تقریبا ۷۰ سنت (روزانه ۶ دلار از زمان ترک زندان تا مراجعت به زندان) است. این افراد ساعت ۶ صبح با کامیونی (یا کامیون‌هایی) مسیر یک‌ساعته را به‌همراه اجساد و ماموران طی کرده و پس از رسیدن به بندر «سیتی آیلند» با کامیون سوار کشتی (فری) شده و به هارت آیلند منتقل می‌شوند.

به‌علت موقعیت این جزیره کوچک و حضور دائم ماموران ناظر و مسلح امکان فرار از آن وجود ندارد. تنها انگیزه زندانیان برای این نوع کار دور بودن از محیط بسته و نا‌امن زندان رایکرز آیلند است. این افراد اجساد کیسه‌شده و شماره‌گذاری‌شده را از کامیون‌ها حمل کرده و در داخل تابوت‌هایی از چوب کاج و شماره‌گذاری شده قرار داده و در چاله‌های چهار‌متری که از پیش حفر شده‌اند، به‌صورت گروه دو ردیفی و ۱۰ تابوت در هر  ردیف  قرارداده و با ریختن خاک، مراسم دفن را به پایان می‌رسانند. 

هارت آیلند در سال ۱۸۶۸ از یک پزشک انگلیسی بنام توماس پل، توسط شهر نیویورک به قیمت ۷۵ هزار دلار خریداری شد و اولین دفن فرد بدون فامیل نزدیک لوئیس ون اسلایک ۲۴ ساله مبتلا به بیماری سل در سال ۱۸۶۹ انجام گرفت و در طی۱۵۲ سال گذشته از آن بعنوان اردوگاه اسرای جنگی، مرکز قرنطینه افراد، بیمارستان نیکوکاری، آسایشگاه، محل نگهداری افراد مبتلا به بیماری ایدز، دفن نوزادان مرده، دفن اعضای بدن سربازان کشته شده در جنگ، پارک و محل پدافند موشکی استفاده شده است.

نام «هارت» (گوزن نر) بخاطر حضور گوزن‌های متعدد در آن جزیره انتخاب شده است.  زندانیان کارگر در هارت آیلند این محل را با «گتیزبرگ» در پنسیلوانیا در دوران جنگ‌های داخلی آمریکا مقایسه می‌کنند که طی سه روز جنگ هفت‌هزار سرباز کشته‌شده در آنجا به صورت گروهی دفن شدند. این محل پنج ماه بعد از آن به آرامگاه ملی تبدیل شد.

در حالی‌که دولت‌های هند، ایتالیا، گواتمالا و دیگران با مشکلات عدیده مهار این مصیبت مهلک گرفتار هستند، انتقال و دفن موقت اجساد در آرامگاه هارت آیلند نیویورک با وجود انجام نشدن مراسم احترام و دفن مذهبی، گزینه امن‌تری در مقایسه با شیوع بیشتر ویروس کرونا به نظر می‌رسد.