دوک کمبریج به گفت‌وگو درباره تجربه «تحول زندگی» پرداخته است. وی گفت که چگونه تجربه پدر شدنش باعث شده است تا احساسات ناشی از مرگ مادرش شاهدخت دیانا، سر بگشایند.

روز پنج شنبه ۲۸ ماه مه، مستند «فوتبال، شاهزاده ویلیام، و سلامت روحی ما» از شبکه یک بی بی سی پخش شد.

در این مستند، ازدیدار شاهزاده ویلیام با بازیکنان، مدیران و هواداران فوتبال در طول یک سال، فیلمی ساخته شده است. وی کوشیده است تا گفت‌وگوهایی در حوزه سلامت روحی در این ورزش، داشته باشد.

در صحنه‌ای از فیلم، این شاهزاده ۳۷ ساله با ماروین سوردل، بازیکن حرفه‌ای سابق، به گفت‌وگو می‌نشیند و از ماهیت «دشوار» پدرومادر شدن سخن می‌گوید.

سوردل به دوک می‌گوید که پدر شدنش برای اولین بار، درچند سال گذشته «سخت ترین زمان زندگی» او بوده است و همچنین می‌افزاید، کسی که بدون پدر بزرگ شده است، سخت می‌تواند الگویی برای فرزندش باشد. این بازیکن ۲۹ ساله می‌گوید: «من در آن زمان با احساساتم بسیار درگیر بودم.»

وقتی سوردل از شاهزاده ویلیام می‌پرسد که هنگام پدر شدنش از چه کسی حمایت گرفته است؟ شاهزاده می‌گوید: «داشتن کودک بزرگترین لحظه تحول در زندگی است. واقعا همین است.»

دوک می‌افزاید: «من با شما موافقم، فکر میکنم اگر لطمه بزرگی در زندگی خورده باشید، مثل شما که پدرتان درکنارتان نبوده و یا  مثل من که مادرم در جوانی درگذشت، احساسات به دلیل این«رشد ناگهانی» سر بازمی‌کنند. زیرا این بخش مرحله‌ای متفاوت در زندگی است.»

«و آنجا کسی نیست که به نوعی به شما کمک کند، و البته فهمیدم که گاهی بسیار دشوار است.»

شاهزاده ویلیام گفت: «من و دوشس کمبریج از یکدیگر حمایت کرده‌ایم، با هم از پس این لحظات بر آمده‌ایم و در واقع  به رشد و یادگیری در کنار یکدیگر یرداخته‌ایم.»

وی به سوردل گفت: «با شما کاملا موافقم، فکر میکنم مسایل احساسی از اندوهی سرچشمه می‌گیرد که هرگز انتظارش را ندارید، ویا فکر نمی‌کنید با آنها سر و کار پیدا کنید. بنابراین می‌توانم با آنچه در مورد آمدن بچهها می‌گویید، کاملا ارتباط برقرار کنم. این اتفاق یکی از شگفت‌انگیزترین لحظات زندگی و البته یکی از ترسناک‌ترین آنهاست.»

دوک و دوشس کمبریج  صاحب سه فرزند، شاهزاده جورج شش ساله، شاهدخت شارلوت پنج ساله و شاهزاده لوئیس دو ساله، هستند.

مادر شاهزاده ویلیام، شاهدخت دایانا، دریک حادثه تصادف در سال ۱۹۹۷ جان خود را از دست داد.

سال گذشته، شاهزاده هری خاطرات درگذشت مادرش را«زخمی که فرساینده است»، توصیف کرد.

"فکر می‌کنم که حضورم در این موقعیت، به عنوان بخشی از این خانواده، در این نقش و کار، باعص می‌شود که با هر بار دیدن یک دوربین، هر بار شنیدن صدای یک کلیک و هر بار دیدن یک فلاش عکاسی، دوباره به گذشته بازگردم. چرا که این منظر، بدترین یاد‌آوری از زندگی دایاناست، نه بهترین آن.»