با بالارفتن کیفیت زندگی و افزایش سن امید به زندگی، یک ایده مدتی است ذهن برخی افراد را به خود مشغول کرده است؛ «المپیک ۱۰۰ ساله‌ها».

«سوزان وایلدر» که اکنون خود را برای شرکت در این المپیک آماده می‌کند، اکنون ۵۷ سال دارد و تازه در سال ۲۰۶۲ می‌تواند در این رقابت‌ها شرکت کند. او از هم‌اکنون تمرینات لارم برای شرکت در این المپیک را آغاز کرده است.

هدف این خانم آمریکایی این است که در سال ۲۰۶۲ به‌راحتی بتواند کوله‌پشتی‌اش را خود حمل کند، با نوه‌هایش معاشرت کند و مشکلی در حرکت و جابه‌جایی نداشته باشد.

سوزان وایلدر اکنون و بدون زحمت این قبیل امور را انجام می‌دهد ولی او باید آمادگی بدنی‌اش را برای انجام بی‌دردسر همین فعالیت‌ها در ۴۳ سال بعد هم حفظ کند.

بسیاری از مردم رسیدن به سن ۱۰۰ سالگی را هدفی ارزشمند می‌دانند ولی برخی افراد می‌خواهند علاوه بر رسیدن به سن ۱۰۰ سالگی بتوانند توان حرکتی و فعالیت‌های روزمره‌شان را بدون مشکل و کمک گرفتن از دیگران انجام دهند.

شرکت‌کنندگان در المپیک صدساله‌ها برخلاف رقابت‌های المپیک مرسوم، به دنبال کسب مدال طلا نیستند. همین‌که آن‌ها نشان دهند در صدسالگی می‌توانند تا حدود زیادی سبک زندگی و فعالیت‌هایشان را حفظ کنند خود بالاترین جایزه است.

المپیک صدساله‌ها از کجا آمد؟

مفهوم «المپیک صدساله‌ها» برای اولین بار زمانی به گوش وایلدر رسید که او به پادکست «دکتر مارک هایمن»، گوش می‌داد. در این پادکست،  هایمن میزبان یک جراح کانادایی-آمریکایی با اصالت مصری به نام «پیتر آتیا» بود.

دکتر آتیا می‌گوید این ایده در حین شرکت در مراسم تشییع‌جنازه پدر یکی از دوستانش به وجود آمده است؛ هنگامی‌که وی شنید که فرد متوفی در سال‌های آخر عمرش توان انجام فعالیت‌های موردعلاقه‌اش مانند باغبانی و گلف را نداشته است.

المپیک صدساله‌ها بر این هدف متمرکز است که با انجام منظم برخی فعالیت‌ها روند تحلیل عضلانی و پوکی استخوان کند شود.

برخی از این تمرینات بسیار ساده هستند؛ نشستن به حالت چمباتمه و مجدداً سرپا ایستادن. یا نشستن و برخاستن با وزنه‌های کوچک.

این مسابقات المپیک شامل فعالیت‌هایی است که هرکدام از ما در زندگی روزمره خود انجام می‌دهیم؛ مانند بالا رفتن از پله‌ها بدون وقفه و برای تعداد زیادی طبقه، حمل پاکت خریدهای روزانه، یا قرار دادن چمدان مسافرتی در  محفظه بار کابین هواپیما یا بالای کمد در منزل.

اگرچه انجام کارهایی از این دست برای هر جوان سالمی آسان به نظر می‌رسد، اما برای بدن یک فرد صدساله یک چالش جدی است.

باید اشاره کنیم که رسیدن به سن ۱۰۰ سالگی چیزی نیست که همه بتوانند از عهده آن برآیند. جورج لایسون ، مدیر موسسه مطالعات جمعیتی آکسفورد در مورد پیری می‌گوید: «هیچ تضمینی وجود ندارد که فرد به این سن برسد ولی اگر در این سن قدرت بدنی تا حدی حفظ شده باشد، استقلال و اعتمادبه‌نفس با خود به همراه خواهد داشت.»

وی توضیح داد: «مطالعات نشان می‌دهد كه بهبود قدرت عضلات، حتی اگر اندك باشد، ما را قادر می‌سازد روند ضعیف شدن عمومی بدن کندتر شود.»

با افزایش سن، از دست دادن توده عضلانی و تراکم استخوان شروع می‌شود. بررسی‌ها نشان می‌دهد که در هر دهه پس از سی‌سالگی، احتمال از دست دادن تا پنج درصد از این توده عضلانی وجود دارد. اما ورزش به شما این فرصت را می‌دهد تا دوباره آنچه را که از دست می‌دهید، به دست بیاورید.

لیسون می‌گوید: «تحقیقات نشان داده است که سرعت افزایش عضلات در مردان بیشتر از زنان است. راه‌حل این مشکل برای زنان این است که از سنین کودکی برنامه تقویت عضلات را پی بگیرند.»

وی افزود: «در حالت ایده‌آل، ما باید از لحظه تولد برای زندگی تا ۱۰۰ سالگی آماده شویم. البته ، هرچه زودتر فرد شروع به حفظ توده عضلانی در بدن خود کند، قوی‌تر می‌شود و حفظ این عضلات آسان‌تر می‌شود.»

با این حال، شما می‌توانید در هر سنی این تمرینات را شروع کنید. بنابراین هرگز نباید به خود بگویید که «انجام این کار خیلی دیر است».