دونالد ترامپ ساعت ۱۰:۳۳ امشب، هم‌زمان با سخنرانی باراک اوباما در مجمع ملی حزب دموکرات، در توییتی نوشت: «او در کمپین من جاسوسی کرد، و گیر افتاد.» و سخنرانی اوباما، بسیار گیرا بود. رییس‌جمهور سابق که تاکنون از بردن اسم مستقیم رییس جمهور آمریکا پرهیز کرده بود، گفت: «امیدوار بودم، به خاطر کشورمان، که دونالد ترامپ کار را کمی جدی بگیرد، اما هرگز این اتفاق نیفتاد.»  

اوباما در ادامه گفت: «او علاقه‌ای به کار، یافتن زمینه مشترک، و یا استفاده از قدرت فوق‌العاده ریاست جمهوری برای کمک به هیچ‌کس جز خود و دوستانش، نشان نداده است.» او افزود: «برای ترامپ، ریاست جمهوری تنها یک "برنامه تلویزیونی دیگر" است که می‌تواند برای جلب توجه از آن استفاده کند. او در کار ریاست جمهوری جا نیفتاده است زیرا قادر به این کار نیست. و پیامدهای این شکست، شدید است.»  

حمله‌ای ویرانگر و در کمال خونسردی بود، یک یورش دقیق و بی‌رحمانه. اوباما این سخنان را از فیلادلفیا ایراد کرد، در حالی که کت و شلوار آبی به تن داشت و سنجاق یقه پرچم آمریکا بر گوشه جیبش می‌درخشید و کلام قانون اساسی در پس‌زمینه دیده می‌شد. ترامپ ساعت ۱۰:۴۴ دقیقه شب در توییتی، خلاصه‌ای از نکته مورد نظرش را نوشت: «چرا تا دقیقه نود از جوی یواش حمایت نکرد، و حتی آن موقع هم خیلی دیر بود؟ چرا سعی کرد نگذارد که او در رقابت شرکت کند؟»  

سومین شب مجمع ملی حزب دموکرات، غیر از رییس جمهور سابق و یار غار جو بایدن، نام‌های آشنای دیگری نیز داشت: الیزابت وارن، بیلی آیلیش، هیلاری کلینتون، نانسی پلوسی، و اما گونزالز. این جلسه در پایان یک روز عجیب برگزار شد، که طی آن ترامپ از یک تئوری توطئه مربوط به «کیوانان» درباره شبکه مخفی جهانی نخبگان برای پدوفیلی حمایت کرد و گفت چون «مرا دوست دارند». بیلی آیلیش ۱۸ ساله، مثل یک پدر میانسال به ستوه آمده که فرزندش حرفش را گوش نمی‌دهد و به رختخواب نمی‌رود، گفت: «مرا لازم ندارید که به شما بگویم همه چیز چقدر نابه‌سامان است.» 

 هیلاری کلینتون در سخنان خود که قبل از اوباما ایراد کرد گفت: «ای کاش دونالد ترامپ رییس جمهور بودن را بلد بود، زیرا آمریکا در حال حاضر به یک رییس‌جمهور نیاز دارد.» کلینتون گفت او نیز «در صبح پس از انتخابات گذشته» امیدوار بود که ترامپ بنا به وضعیت، خود را ارتقا دهد. او گفت: «چهار سال همه به من گفتند: نمی‌دانستیم که او چقدر خطرناک است.» و افزود که ثبت نام برای رای دادن اهمیت زیادی دارد چرا که جو بایدن و کامالا هریس «می‌توانند با سه میلیون رای برنده شوند و در عین حال ببازند- باور کنید.» لحظه کوتاهی از طنز کنایه‌آمیز بود و درست هم بود. مانند جمله الیزابت وارن که گفت: «من یک برنامه خوب را دوست دارم- و جو برنامه‌های خوب زیادی دارد،» که آن نیز بسیار سهمگین بود.  

وقتی که نانسی پلوسی روی صفحه ظاهر شد، هنگام انتقاد از دونالد ترامپ، چند دقیقه‌ای از وقتش را صرف انتقاد دوباره از میچ مک‌کانل کرد و اطمینان داد در سالی که او نیز در کنتاکی با انتخابات مواجه است، واگن او محکم به واگن رییس‌جمهور بسته شده است. ویدیوی آغازین او حاوی برخی از «بهترین لحظاتش» بود، از جمله هنگامی که با خونسردی متن سخنرانی وضعیت سالانه ریاست جمهوری ترامپ را پاره کرد و لحظه‌ای که با یک جمله ابدی، به ترامپ پاسخ داد و گفت: «من مادر پنج فرزند و مادربزرگ ۹ نوه هستم، و وقتی که شاهد بی‌قراری (مخصوص کودکان) هستم، آن را خوب می‌شناسم.» این پاسخ کوبنده‌ای بود از طرف «نانسی بدجنس» به ترامپ، و لبخند پهنی را به صورتم آورد.  

کامالا هریس، برعکس، از آن خانواده‌های سنتی ندارد که مثل پلوسی بر آن تکیه کند، و به دلیل پختن غذاهای خانگی و یا شیرینی‌پزی شهرت ندارد. متاسفانه، جامعه آمریکا برای «مقبولیت» سیاستمداران زن و متوازن کردن کارنامه بلندبالا و پربار سیاسی و حقوقی، به این جور معیارها نیاز دارد. بنابراین پذیرش رسمی هریس در مقام نامزدی معاونت ریاست جمهوری، با تصاویر ضیافت‌های رسمی شام و تصاویر خانواده سنتی پیش رفت. دخترخوانده او، الا، در فیلم ظاهر شد و به تماشاگران یادآوری کرد که هریس - یا «مومالا» - «بهترین مادرخوانده دنیاست.» مایا، خواهر جوان‌تر او درباره شام‌ یک‌شنبه شب‌ها حرف زد و خود هریس درباره قرار کوری سخن گفت که در آن حاضر شد. قراری که منجر به ازدواج با همسرش داگ شد.  

  البته، هریس درباره فراتر از این‌ها هم صحبت کرد. او درباره مادرش شیامالا سخن گفت، که در یک مرکز سرطان کار می‌کرد و افزود که «نژادپرستی واکسن ندارد.» او گفت در سال‌های پیش رو، «کودکان ما و نوه‌های ما در چشمان ما نگاه خواهند کرد و خواهند پرسید، وقتی که بحث‌ها داغ بود، شما کجا بودید؟» او افزود: «و ما در جوابشان فقط از احساسمان خواهیم گفت. درباره عملمان هم به آن‌ها خواهیم گفت.» این پایان قدرتمندی برای برنامه بود. او در پایان، به تنهایی روی صحنه و در میان پرچم‌ها ایستاد و مشتاقانه به سوی صفحه نمایش عظیم زوم، برای تماشاگرانی که تشویقش می‌کردند دست تکان داد؛ جو بایدن با حفظ فاصله اجتماعی روی صحنه رفت، و سپس دوربین صندلی‌های تماشاچیان را نشان داد که به جای مخاطبان همیشگی مجمع، نشان‌هایی به نمایندگی از ۵۰ ایالت آمریکا بر آن‌ها قرار داده شده بود. برخی شرکت‌کنندگان ویدیویی، علامت‌هایی را در دست داشتند که رویش نوشته بودک «بهتر را برگردانیم»؛ و دیگران بنرهایی داشتند که رویش نوشته بود: «آماده برای جو».  

تاثیر این شب کمی بیش از مثبت بود - و کمی سخت‌تر- از آن چیزی بود که دو روز قبل اتفاق افتاد. هیلاری کلینتون و باراک اوباما برای اولین بار به شکلی مناسب دستکش‌هایشان را درآوردند. نانسی پلوسی پیش از این‌ها دستکش‌هایش را درآورده و آستین‌هایش را بالا زده بود. کامالا هریس با سخنرانی مربوط به زمان جنگ به راحتی کنار آمده بود. ترامپ ساعت ۱۱:۱۷ شب در توییتی نوشت: «اما آیا به او نگفت نژادپرست؟ نگفت که او ناکارآمد است؟» او شبیه بچه‌مدرسه‌ای‌هایی بود که مچش را گرفته‌اند و حالا باید تقصیر را گردن دیگری بیاندازد، و تعجبی ندارد: روش کار عوض شده و او به خوبی با آن کنار نیامده است. زیرا امشب دموکرات‌ها از دونالد ترامپ عصبانی نبودند؛ آنان به معنای واقعی کلمه واقعا ناامید بودند.