شماری زیادی از شهروندان افغانستان از شدت گرفتن جنگ و افزایش خشونت‌ها از سوی طالبان شکایت دارند می‌گویند، مذاکرات دوحه میان گروه افغانی و هیئت طالبان تاکنون هیچ‌گونه تأثیر مثبت بر کاهش‌ خشونت‌ها و ختم جنگ در این کشور نداشته است، بلکه نسبت به گذشته جنگ و خشونت‌ها افزایش‌یافته و از مردم بی‌گناه قربانی می‌گیرد.

آنان می‌گویند، ما بارها تأکید کردیم که باید پیش از آغاز مذاکرات صلح تا ختم این روند، دولت افغانستان و طالبان به یک آتش‌بس سراسری توافق کنند تا مردم احساس کند که به‌سوی مذاکرات صلح می‌روند و نیت دو طرف نیز ختم جنگ و تأمین ثبات دائمی در افغانستان است، اما برعکس، جنگ شدت یافته و نگرانی‌های مردم بیشتر شده است. این وضعیت امیدی که مردم از نشست دوحه دارند را به ناامیدی مبدل می‌کند.

شهروندان افغانستان بار دیگر از هیئت مذاکره‌کننده دولت این کشور و هیئت طالبان که در دوحه هستند می‌خواهند که نخست برای یک آتش‌بس سراسری به توافق برسند و نیتشان را برای مردم افغانستان و جامعه جهانی در پیوند به ختم جنگ، تأمین صلح و ثبات دائمی برای افغانستان نشان دهند تا ما واقعاً بدانیم که نشست دوحه برای ختم جنگ افغانستان است، نه اتلاف وقت و فریب مردم.

نورالله محمدی که برای درمانش از استان قندهار به کابل آمده است می‌گوید: «من نخست فکر می‌کردم که پیش از آغاز مذاکرات صلح در دوحه حتماً آتش‌بس میان دولت افغانستان و طالبان صورت می‌گیرد، اما دیدم که یک هفته از این نشست می‌گذرد، جنگ هنوز هم ادامه دارد و شدت نیز گرفته است. این وضعیت طوری برایم معلوم می‌شود که نشست دوحه برای پایان دادن به جنگ نه بلکه برای کدام موضع دیگر باشد. هیچ منطقی قبول ندارد که در حالت جنگ دو طرف بخواهند صلح کنند. صلح زمانی ممکن است که جنگ و ادامه خشونت‌ها پایان‌یافته و دو طرف برای ختم دائمی آن باهم به یک توافق سیاسی برسند. اگر خدای‌نخواسته مذاکرات نتیجه نداد، بازهم اگر جنگ کردند می‌توانند توجیه کنند، در حال حاضر این جنگ از سوی هر گروه که باشد توجیه ندارد.»

اجمل جیلانی، برای این‌که جان خود و خانواده‌اش را نجات دهد از استان کوندز به کابل آمده است می‌گوید: «متأسفانه در شماری از استان‌های افغانستان جنگ میان طالبان و نیروهای امنیتی افغان جریان دارد و در بیشتر از مناطق، این جنگ از طرف شب نیز شدت می‌گیرد. کوندز نیز یکی از استان‌های ناامن کشور است که متأسفانه هنوز هم در آن جنگ جریان دارد. سه سال می‌شود که من با فامیلم در کابل زندگی می‌کنم، کابل که بی‌کاری فریاد می‌زند و مجبور هستی یک‌لقمه‌نان برای خود و فرزندانت پیدا کنی. من پیش از آغاز مذاکرات صلح، فکر می‌کردم که حتماً آتش‌بس می‌شود و فامیلم را گرفته دوباره روستای خود می‌روم و به کاروبار خود شروع می‌کنم اما نشد. ما خواهان آتش‌بس هستیم. به هر شکل که ممکن است، باید آتش‌بس صورت گیرد تا ما حداقل‌ نشانه‌های صلح را ببینیم.»

عبدالله عبدالله، رئیس شورای عالی مصالحه ملی این کشور پس‌ازآنکه از دوحه برگشت بار دیگر از طالبان خواست که آتش‌بس کنند تا مردم احساس کنند که شما به صلح تعهد دارید.

عبدالله، به طالبان گفت: «اگر می‌خواهید که مسئله افغانستان حل شود باید به یک آتش‌بس سراسری توافق کنید تا حداقل مردم این کشور احساس کنند که دو طرف تعهد به پایان جنگ دارند. دولت افغانستان همیشه برای ختم جنگ و اعلام آتش‌بس آمادگی داشت و دارد، اکنون طالبان نیز باید به این خواست مردم تمکین کند.»

این بار نخست نیست که حکومت افغانستان و شهروندان این کشور از طالبان خواستار یک آتش‌بس سراسری می‌شوند.

دولت افغانستان بارها گفته است که ما در هر زمان آماده‌ی اعلام آتش‌بس هستیم، اما طالبان باید آمادگی‌شان را درزمینهٔ نشان دهند و بر یک آتش‌بس پیش از آغاز مذاکرات صلح توافق کنند، اما طالبان تا اکنون به این خواست دولت افغانستان و مردم این کشور پاسخ مثبت نداده است. اکنون جنگ در شماری از استان‌ها و روستاهای این کشور شدت گرفته تا جایی که شماری از مردم را مجبور به ترک خانه‌هایشان نیز کرده است.