اعتراض یهودیان آمریکا به بازداشتگاه‌های مهاجران

خارج از بازداشتگاه دونالد دبلیو وایت در رودآیلند، ضربه‌هایی که زندانیان به دیوارها می‌زنند، از خیابان شنیده می‌شود.

با هیاهوی ملت درگیر در بحث‌های عمیق و ادامه دار، حول بازداشتگاه‌های اداره مهاجرت، یک ضربه محکم تنها راه جلب توجه و پاسخ به صدها تظاهرکننده بود که خارج از زندان راهپیمایی می‌کردند:

تق. تق. تق.

تظاهرکنندگان در خیابان شعار می‌دادند «صدایتان را می‌شنویم»، و این شعار در میان دعا خواندن یهودیان، ترانه و شهادت دادن به وقایع ترسناک هولوکاست سر داده می‌شد. تظاهرکنندگان نگران این بودند که رفتار با مهاجران شروع تکرار هولوکاست در آمریکا باشد.

آن‌ها با بلندگوها و پلاکاردهایی در دست، به همراه گروه یهودی Never Again is Now به فرهنگ نافرمانی مدنی پیوستند که در دو سال اخیر در ایالات متحده رشد کرده، و با طنین ویژه در روز چهارم ژوئیه، روز استقلال آمریکا، فقط چند متر دورتر از جایی که مهاجرانِ در جستجوی آزادی، زندانی بودند، به راهپیمایی پرداختند. [این گروه یهودی که با شعار «هرگز دوباره به هولوکاست اجازه تکرار نمی دهیم» شروع کرده‌اند، امروزه با دیدن مهاجران زندانی و رفتاری که با آنها در آمریکا می‌شود، می‌گویند این هولوکاست دارد اتفاق می‌افتد و اگر قرار است اجازه ندهیم همین امروز باید عمل کنیم].

امروزه که دولت آمریکا شرایط مهاجرت را سخت کرده و بر مهاجران سختگیری می‌کند، در هفته‌های اخیر گزارش از نادیده‌گیری‌های گسترده و شرایط توهین‌آمیز و آزاردهنده برای مهاجران و پناهجویان به اوج رسیده است. تظاهرکنندگان گفتند در حالی که تمام عناصرلازم برای یک هولوکاست آمریکایی داشت فراهم می‌آمد، آنها نمی‌توانستند ساکت بمانند. این یک جنبش رو به رشد است و یهودیان سراسر آمریکا هم قسم شده و می‌گویند که شعار «هرگز اجازه نمی‌دهیم دوباره [هولوکاست] اتفاق بیفتد، در حال حاضر دارد اتفاق می‌افتد».

لیزا بورکین، ۳۰ ساله، برنامه‌ریز شهری از شهر پراویدنس گفت: «من یک یهودی هستم، و حاضر نیستم مثل یک آلمانی دوران هولوکاست ساکت بمانم». او نیم ساعت پیش از اینکه با ۱۷ نفر دیگر توسط پلیس بازداشت شود، این سخنان را گفت. آنها به دلیل اینکه از کنار رفتن از جلوی ورودی زندان خودداری کردند، بازداشت شدند. این زندان یکی از زندان‌های خصوصی شناخته شده در خدمت اداره مهاجرت برای نگهداری مهاجران و سایر سازمان‌های دولتی است.

او افزود:«ما آنقدر که روی پایان هولوکاست تمرکز کردیم، روی شروع آن تمرکز نکرده‌ایم. و این وضعیت مستقیما قابل مقایسه است».

بازداشتگاه وایت اولین بازداشتگاه خصوصی در آمریکا است و در دهه‌ ۱۹۹۰ در سنترال فالز ـ یکی از کوچک‌ترین شهرهای کوچک‌ترین ایالت در کل کشور ـ ساخته شد. این مرکز ۷۳۰ مرد و ۴۰ زن زندانی دارد، به این معنی که حدود ۵ درصد از ۲۰هزار ساکن حومه شهر پراویدنس زندانی هستند.

همانگونه که جدال‌ها در سراسر کشور ظرف دو سال گذشته بالا گرفته است، وایت هم وارد این بحث‌ها شده است. زمانی که آشکار شد ۱۳۳ مهاجر طبق سیاست مهاجرتی دولت ترامپ در این بازداشتگاه نگهداری می‌شوند، مقامات شهر برای فسخ قرارداد زندان با اداره مهاجرت تلاش کرده بودند. در ماه آوریل، یک قاضی فدرال دستور داد که مقامات شهر اجازه ندارند به قرارداد زندان با اداره مهاجرت و نیروی گمرک خاتمه دهند.

چنین داستانی را در سراسر کشور می‌شنویم، از هوم‌ستید، فلوریدا، جایی که کودکان مهاجر با کلاه‌های نارنجی از بین چادرهای بزرگ در مقابل کاندیداهای ریاست جمهوری رژه رفته‌اند، تا بازداشتگاه‌هایی در تگزاس که نماینده کنگره خانم الکساندریا اکازیو ـ کورتز هفته‌ گذشته از آنها دیدن کرد و گزارش داد مهاجران مورد شکنجه روحی قرار گرفته‌اند و به آنها گفته شده برای آب خوردن از آب توالت استفاده کنند و نیازهای اولیه‌شان برآورده نمی‌شود.

دایانا فاکس، یکی از ۱۸ تظاهرکننده‌ای که بعدا خارج از زندان وایت دستگیر شد، گفت: «کاملا معلوم است که امروزه در ایالات متحده کودکان و دیگرانی وجود دارند که پناهجو هستند، آنها از خشونت و آزار و اذیت فرار کرده‌اند و به اینجا آمده‌اند، آنها را گرفته و به زندان انداخته‌اند بدون اینکه قادر باشند از خودشان مواظبت کنند، یا از آنها مراقبت شود».

خانم فاکس، مثل بسیاری از آنها که روز سه شنبه در سنترال فالز جمع شدند، در کنار حدود ۳۶ نفر که در راهپیمایی مشابه آخر هفته در نیوجرسی دستگیر شدند، می‌گوید خانواده او مستقیما از هولوکاست ضربه خورده‌اند. برای همین است که او حاضر بود دستگیر شود. او گفت: «این یادآور شرایط وحشتناکی است که ما در این کشور شاهد بوده‌ایم».

سیم خاردارهایی که زنجیروار بر روی دیوارهای زندان در هم فرو رفته‌اند، تضاد شدیدی با محیط اطراف دارند: روز سه شنبه، دخترکانی درست آن سوی خیابان در زمین چمنی که برای تمرین بیس بال و فوتبال است، در حال تمرین فوتبال بودند.

در برخی موارد، این تضاد یادآور نکته‌ای است. در حالی که بخش بزرگی از پوشش رسانه‌ها به طور مشخص بر روی بازداشتگاه‌هایی در تگزاس یا فلوریدا، که انتظار می‌رود سیل مهاجران را در خود جای دهند، تمرکز دارند، این واقعیت که ده‌ها مهاجر در بازداشتگاهی همچون وایت نگهداری می‌شوند نشان دهنده این است که سیاست‌های مهاجرتی دونالد ترامپ به جاهایی بسیار دورتر از مرزها هم کشیده شده است.

به گفته‌ کنشگران مشکل فقط این نیست که این بازداشت‌ها اتفاق می‌افتد، بلکه حرکت آرام و خزنده آنها در شهرهای سراسر کشور، جاهایی بسیار دورتر از مرزها، مثل سنترال فالز است.

رودآیلند با درختان سرسبزش و جاده‌های پرپیچ و خم نیوانگلند، شباهت کمی به تگزاس خاک‌آلود دارد، اما این هر دو خانه‌های ناخواسته‌ مهاجرانی هستند که طبق سیاست مهاجرتی «تحمل ـ صفر» دولت ترامپ که هر مهاجری که به طور غیرقانونی از مرزها گذر کند، مجرم قلمداد می‌کند، حتی آنان که در بدو ورود اعلام پناهندگی می‌کنند، به زندان انداخته شده‌اند.

در هفته‌های اخیر، تأثیر این سیاست‌ها روشن‌تر شده است. گزارش شده در زندان های سراسر کشور، مهاجران مورد رفتارهای غیرانسانی و خشن قرار گرفته‌اند.

از دادن صابون و مسواک به کودکان خودداری شده است. در زندان‌هایی تا سه برابر بیشتر از ظرفیت مهاجران زندانی هستند. آنها در حیاط زندان روی زمین می‌خوابند و ادعا شده که به آنها گفته‌اند برای آبخوری از آب توالت استفاده کنند.

وندی گروسمن، ۵۷ ساله، کارمند بهداشت روان در پراویدنس می‌گوید: «وقتی می‌دانیم که داخل این کمپ‌ها چه اتفاقی دارد می‌افتد، چه شرایط وحشتناکی حاکم است، نمی‌توانیم ساکت بنشینیم و کاری نکنیم چون به هر حال دارد اتفاق می‌افتد». او بازداشتگاه‌های آمریکا را یادآور اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها می‌داند و می‌گوید:« این مسیر واقعا می‌تواند اشتباه باشد».

خانم گروسمن می‌افزاید که او باور دارد هر لحظه رفتار غیرانسانی با مهاجران زنگ خطری است و این موقعیت را بسیار اضطراری می‌کند. «اگر حالا اقدام نکنیم، پس چه موقع باید اقدام کرد؟»

روز سه شنبه، صدها تظاهرکننده از ساعت ۶ عصر تا غروب آفتاب بدون ترس از نیروی پلیس در مقابل زندان وایت گرد آمدند.

بسیاری از تظاهرکنندگان داستان خانواده‌شان را با دیگران در میان گذاشتند و گفتند که هنوز هم تأثیر هولوکاست در زندگی آنها دیده می‌شود.

آرون رگانبرگ، ۲۹ ساله، کارمند شهرداری پراویدنس و نماینده پیشین ایالتی گفت: «آنها اردوگاه‌های کار اجباری هستند. این همان چیزی است که آنها هستند».     

آقای رگانبرگ یکی از بازداشت شدگان تظاهرات بود. او می‌افزاید: «ما در لحظه‌ای زندگی می‌کنیم که نمی‌توانیم به زندگی عادی خود بپردازیم. دولت ما خشونت را بر همسایگانمان افزایش داده است. آنها از مالیات ما استفاده می‌کنند تا والدین را از فرزندانشان جدا کنند. آنها اردوگاه‌های کار اجباری را با شرایط وحشتناکِ غیرقابل باور در زیر پرچم ما اداره می‌کنند».

در حالی که ۱۸ نفر دستگیر شده بودند، شعارها و سخنرانی‌ها ادامه داشت. خاخام بخش‌هایی از کتاب تثنیه را می‌خواند که در آن دستورات الهی مبنی بر دوست داشتن مهاجران، غذا و پوشاک دادن به آنها آمده، همان‌گونه که در کتاب عهد عتیق خدا انجام داده است.

یکی از تظاهرکنندگان در بلندگو فریاد می‌زند: «این مبارزه ماست. این مسئولیت ماست».

و در پنجره‌های باریک پشت سیم خاردار، زندانیان بیرون را نگاه می‌کردند و به ضربه زدن به دیوارها ادامه می‌دادند.

تظاهرکنندگان فریاد می‌زدند:« ما صدایتان را می‌شنویم».