جمهوری اسلامی ایران در شرایطی که می‌توانست برای تاثیرگذاری در این نظم نوین بهترین امکان را در جهت تامین منافع کشور داشته باشد، به دلیل نظام حاکم و حکومت ایدئولوژیکش، بعید به نظر می‌رسد که به‌آسانی قدرت را به ملت واگذارد و منافع و مصالح ایران را در اولویت قرار دهد. با این مقدمه نگاهی کنیم به سفر سرگئی لاوروف به تهران و تحولاتی که می‌تواند پس از خاتمه احتمالی جنگ در اوکراین، روابط راهبردی روسیه و ایران را تحت تاثیر قرار دهد؛ رابطه‌ای که به زعم جمهوری اسلامی، پس از سفر ماه گذشته مسعود پزشکیان به روسیه و امضای «توافقنامه جامع راهبردی ایران و روسیه» قرار بود به فاز جدیدی از همکاری‌های مشترک بین دو کشور منتهی شود، اما تحولات اخیر و منافع روسیه در همکاری‌های جدید با آمریکا می‌تواند این توافق را به چالش بکشد. هم‌زمان با حضور لاوروف در تهران، رسانه بریتانیایی تلگراف به نقل از منابعی ناشناس، از تقویت سامانه‌های دفاعی و پدافندهای هوایی ایران در اطراف مراکز هسته‌ای این کشور خبر داد. بر اساس این گزارش، جمهوری اسلامی هر شب منتظر حمله اسرائیل و آمریکا به سایت‌های هسته‌ای خود و حتی سایت‌های مخفی است که اطلاعات عمومی از آن‌ها در دسترس نیست. نگرانی نظام از حمله محتمل آمریکا و اسرائیل به سایت‌های هسته‌ای ایران، موضوعی جدید نیست و این نگرانی همواره وجود داشته است، اما تحولات یک سال گذشته و افزایش تنش بین جمهوری اسلامی و اسرائیل که با موشک‌پراکنی‌‌های ایران و سپس حملات هوایی اسرائیل به ایران در دو نوبت انجام گرفت، پس از سال‌ها تهدیدهای کج‌دار و مریز بین این دو کشور، پرده‌های خویشتن‌داری و نگرانی از حمله دیگری را برانداخت و از آن زمان، با توجه به تداوم تنش‌ها، همواره امکان حملات دیگر وجود داشته است. شدت گرفتن نگرانی نظام از حملات قریب‌الوقوع اسرائیل بخشی ناشی از افزایش تنش با اسرائیل و بخشی دیگر به دلیل احتمال همراهی و تایید ایالات متحده آمریکا است. از طرفی، موضوع تضعیف نیروهای نیابتی نظام مانند حماس و حزب‌الله هم که در مقابل تهدیدهای اسرائیل نقشی بازدارنده داشتند و نیز نقش سیاست فشار حداکثری دونالد ترامپ نیز مطرح است؛ سیاستی که روز دوشنبه ششم اسفند، در جهت به صفر رساندن صادرات نفت ایران، دور جدیدی از تحریم‌ها را علیه شرکت‌ها و افراد شاغل در صنعت نفت ایران اعمال کرد.