صحنه: سالن ناهارخوری دانشگاه پهلوی شیراز. یک تکنسین جوان با بلو جین و تی‌شرت روی یک نردبان می‌کوشد تا دستگاه تهویه را تعمیر کند. همین که متوجه ورود گروهی از خبرنگاران و عکاسان می‌شود، از نردبان پایین می‌آید، دستش را به سوی تازه‌واردان دراز می‌کند و خود را معرفی می‌کند: رضا قطبی. این نخستین بار بود که رضا قطبی، در آن زمان مبتکر و مدیر اولین جشن هنر شیراز و تخت جمشید، را ملاقات می‌کردم. توضیح می‌دهد: مهمانان جشن کم‌کم می‌آیند و همه چیز باید آماده باشد. متواضع، خوشرو و بی‌دنگ‌وفنگ. این صفات که در آن زمان به ذهنم آمد، در ۱۰ سال دوستی پس از آن روز بارها توجیه شد.