به نظر می‌رسد که محققان مرکز پزشکی «لنگوم هلت» دانشگاه نیویورک، در نهایت متوجه شده‌اند که چطور انسانهای اولیه در فرایند تکامل، با گامی مهم، یعنی با توقف رشد دُم از ۲۵ میلیون سال قبل، از اجداد نخستی‌سان پیشی گرفتند.
دکتر بو شیا، نویسنده اصلی پژوهش، می‌گوید که تحقیق را با پاسخ به این پرسش که از جوانی ذهنش را مشغول کرده بود، آغاز کرده است: «چگونه روند تکامل، دُم‌های ما را از بین برد؟»
به گزارش نیویورک‌پست، دانشمندان با مشاهده نمونه‌های دیانای افراد، بوزینه‌های بدون دُم و میمون‌ها دریافتند که آخرین گونه بخشی از کد ژنتیکی مشترک دو گروه دیگر را ندارد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
این اتفاق نه با جهش ژنتیکی (تغییر در ساختار دیانای) بلکه از طریق قطعه کد ژنتیکی دیگری به نام ای‌ال‌یو‌وای(AluY) که به صورت تصادفی در انسانهای اولیه و میمون‌های بی‌دم در دوران ماقبل تاریخ تشکیل شد، رخ داده است.
در کشف اولیه مشخص شد که این ژن جدید بر طول دم تاثیر می‌گذارد. هنگامی که این ژن با ژن دیگری به نام تی‌بی‌اکس‌تی (TBXT) جفت شد، دو نوع اسید ریبونوکلئیک (که برای ساختار سلول حیاتی است) تشکیل داد که موجب از بین رفتن دم در انسان‌ها و بوزینه‌ها شد.
به گفته کارشناسان، این یافته‌ها ارزشمندند زیرا نشان می‌‌دهند تشکیل این کد ژنتیکی خاص به نام ای‌ال‌یو‌وای (AluY)، به وضوح طول دم را تعیین کرده است. همچنین باور بر این است که این شکاف تکاملی مهم، باعث پیدایش استخوان دنبالچه در انسان، گوریل و شامپانزه شده است.
با این وجود، اینکه چرا یا چگونه ترکیبات موجودات باستانی نشان می‌دهد که از دست دادن دم برای بقای تکاملی بهترین رخداد بوده است، هنوز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
