رابطه سن رهبران قدرتمندترین کشورهای جهان با تغییرات اقلیمی

میانگین سن رهبران جهان در اجلاس جی ۲۰ امسال ۶۰ سال بود. نیمی از آنها بیشتر از بیست سال است که در رده‌های بالای سیاسی احزاب خود و یا کشورشان مشغول به کار بوده‌اند. برای بسیاری از این رهبران، زندگی آنها در مجاورت جریان اصلی کار سیاسی بوده است- روش‌های محتاطانه‌ای که برای رساندن آنها به رده‌های بالا موفق بوده‌ است.

جوانان برای اجبار رهبران به گنجاندن اجرای عدالت آب و هوایی در دستور جلسه بسیج شدند، چراکه دستورات سیاسی اجرا شده تاکنون برای افزایش چالش‌های آب و هوایی شکست خورده است. دقیقاً به مانند شرکت‌های نفتی شل و اکسون که از عواقب مدل تجاری خود در گرم شدن جهان از همان اوایل ۱۹۸۰ مطلع بودند، خیلی از همین سیاستمداران برای دهه‌های متوالی علم هواشناسی را در پیش چشمان خود داشتند و با جدیت تمام آن را نادیده گرفتند. چرا اکنون باید به آنها اتکا کنیم؟

مشکلات اقلیمی بر خلاف هر چالش دیگری با اهرم‌های سیاسی قدیمی مواجه شده است. میلیون‌ها نفر از مردم را خواهد کشت و آواره خواهد کرد. ما می‌توانیم پیشاپیش تاثیرات پر شتاب آن را در سراسر سیاره خود مشاهده کنیم. ثروت‌های فسیلی باعث مرگ ما می‌شوند. بنابراین، برای یک مشکل محیط زیستی، راه حل‌های افراطی نیاز داریم. اعتماد به همان نوع از سیاست‌هایی که سیاستمداران حرفه‌ای با آنها به قدرت رسید‌ه‌اند مهلک‌ترین نوع از اصلاح تدریجی است. این هیچ وقت به تعادل بین منافع منجر نخواهد شد.

به عنوان مثال، ترزا مِی در ابتدا در سال ۱۹۹۹ در کابینه سایه منصوب شد. مشاهده وی در حال تکاپو پس از اینکه میراث زمین شناسی خود بر روی آب و هوا و رسیدن به هدف تولید گازهای گلخانه‌ای در سطح صفر تا سال ۲۰۵۰ را اعلام کرد، دردناک بود. هدف ۲۰۵۰ در حال حاضر یک وعده توخالی است. از یک طرف، مِی بریتانیا را به عنوان مظهری از رهبری پیشگامانه در زمینه آب و هوا نشان داده است، از طرف دیگر، حمل و نقل هوایی را گسترش داده و برای تولید صفحات خورشیدی، یارانه‌ها را قطع کرده است.

ریاکاری در سیاست دولت می‌تواند به بودجه کربن بریتانیا ضربه محکمی وارد کند. حتی اگر مقدار بسیار زیادی از بدهی کربن به سمت کشورهای جنوبی جهان (جهان سوم) روانه شوند. هنگامی که به یاد می‌آورید در دومین روز خود در دفتر نخست وزیری، وزارتخانه‌ای که برای تغییر آب و هوا طراحی شده بود را لغو کرد، متوجه می‌شوید که این نوع شستشوی سبز دولت از طرف تعدادی از رهبران جهانی درباره آب و هوا زنگ خطر را به صدا در می‌آورد.

وانمود کردن به اینکه کاری در حال به انجام رسیدن است، یک مصلحت سیاسی است. صرفاً نام بردن از شرایط اضطراری آب و هوا زینت دادن دهان است، همانطور که تلاش‌های به یاد ماندنی همچون از بین بردن شورش و اعتصاب جوانان آرامش دهنده و محبوب هستند. این کار سیاسی روزمره است.

با این وجود، جوانان در حال آگاهی دادن به طبقه سیاسی نسبت به شدت بحران اقلیمی و امکان تغییر چهره کره زمین از لحاظ سیاسی هستند- فقط به تازه‌ترین درخشش اقلیمی اِد میلیبند نگاه کنید. او به بهانه عدالت اقلیمی خواستار تغییرات گسترده‌تر و دست نیافتنی در اقتصاد و جامعه بریتانیا شده است.

شاید جای تعجب باشد که بهترین منابع امیدواری ما از جانب برخی از قدیمی‌ترین سیاستمداران رادیکال آمده است. رهبرانی چون جرمی کوربین و برنی سندرز( هر دو مدت زمان زیادی از عمر سیاسی خود را در مجالس قانون گذاری اما به دور از قدرت دولتی سپری کرده‌اند) و حالا در حال بهره‌برداری از حرکت‌های بیش فعالانه جاری در زمینه آب و هوا هستند. ما فقط به غیر کربنی شدن نیاز نداریم، بلکه در کنار آن، به یک تغییر و تحول عمیق در سیاست نیازمندیم که در تلاطم جنبش‌های اجتماعی محیط زیستی در خواب فرو رفته است.

این وعده در یک طرح نوین سبز گنجانده شده است. وعده‌ای که از تکنولو‌ژی‌های تجدید پذیر که در مقیاس بزرگ و پر سرعت هستند فراتر خواهد رفت و همچنین زمینه را نه فقط برای یک جامعه مسکونی بلکه یک جامعه که به طور واقعی بتوان در آن زندگی کرد فراهم می‌آورد. می‌تواند شغل‌های سبز ایجاد کند. خدمات اساسی در سطح جهان ایجاد نماید و نه فقط برای جلوگیری از انقراض، بلکه برای ایجاد یک تغییر جهت اساسی در مقیاس بین‌المللی باشد.

تکیه بر سیاستمدارانی که نشان داده‌اند، در بهترین حالت، بی تفاوت هستند، و در بدترین حالت، واقعیت معضل آب و هوا را انکار می‌کنند، بی فایده است. سن و تجربه در آمارها به ما علامت می‌دهند که چه کسانی می‌توانند ما را نجات دهند. به جای مداخله شجاعانه مورد نیاز برای پایین آوردن دو درجه از گرمای هوای کره زمین، درباره مصالحه و قوانین کیسه‌های پلاستیکی در زندگی روزمره صحبت می‌کنند. بدون توجه جدی به نظرات و حالت‌های سیاستمدارانی که از آنها خواسته‌ای داریم، جنبش خود را به سوی شکست می‌بریم.

مبارزه برای یک سیاره بهتر بر روی شانه‌های مسن و پیر گذشته سنگینی می‌کند. ما خواستار سخنرانی بیشتر نیستیم، ما خواستار تغییر و تحول هستیم.

* الینور سالتر یک فعال اقلیمی است