دانشمندان با توضیح چگونگی تجمع انبوه ستارگان در کنار یکدیگر و همچنین با کشف کهکشان اسرارآمیزی که احتمالا به کهکشان راه شیری برخورد کرده -چیزی که دانشمندان تا به حال از آن اطلاعی نداشتند- اینک شجره خانوادگی کهکشان راه شیری را کشف کرده‌اند. 

کهکشان راه شیری از صدها میلیون ستاره تشکیل شده است که در بیش از ۱۵۰ خوشه ستاره‌ای جمع شده‌اند و در کنار یکدیگر این کهکشان را شکل داده‌اند. 

دانشمندان حدس می‌زنند که می‌توان از خوشه‌های پیرتر برای شبیه‌سازی نحوه ادغام این خوشه‌ها با یکدیگر استفاده کرد و به کمک آن نوری بر تاریخچه و گذشته کیهان تاباند.  

یک تیم بین‌المللی از محققان با استفاده از شبیه‌سازی‌های کامپیوتری موسوم به «ای- موزاییک»(E-MOSAICS) شامل مدل کاملی از نحوه شکل‌گیری، تغییر و احتمالا نابودی خوشه‌ها، توانستند دریابند که چگونه این خوشه‌ها برای شکل دادن به کهکشان راه شیری کنار هم گرد آمده‌اند. 

دانشمندان توانستند ارتباط بین سن، ترکیبات شیمیایی و نحوه حرکت خوشه‌های موجود را با کهکشان‌هایی که از بیش از ده میلیارد سال پیش شکل گرفته‌اند، نشان دهند. 

آن‌ها از این یافته‌ها برای تعیین این که این کهکشان‌های پیرتر چه تعداد ستاره داشته‌اند، استفاده کردند تا مشخص کنند این کهکشان‌ها چه زمانی با کهکشانی که امروز می‌شناسیم ادغام شده‌اند. 

دکتر دیدریک کرایشن از مرکز نجوم دانشگاه هایدلبرگ که این تحقیق را به همراه دکتر جول ففر در دانشگاه جان مورز لیورپول انجام داده است می‌گوید: «چالش اصلی بر سر مرتبط کردن ویژگی‌های خوشه‌های کروی به تاریخچه ادغام کهکشانِ میزبان آن‌ها همیشه این بوده که فرایند شکل‌گیری کهکشان بسیار درهم و برهم است و طی آن مدارهای خوشه‌های کروی به کلی تغییر می‌یابند. 

از این رو برای درک سامانه پیچیده‌ای که امروز باقی مانده است تصمیم گرفتیم که از هوش مصنوعی استفاده کنیم. ما یک شبکه عصبی مصنوعی را بر روی شبیه‌سازی‌های «ای- موزاییک» به شکلی آموزش دادیم که ویژگی‌های خوشه‌های کروی را به گذشته کهکشان میزبان ادغام‌دهنده آن ارتباط دهد. ما این الگوریتم را ده‌ها هزار مرتبه روی شبیه‌سازی آزمودیم و از این که این سامانه چگونه توانسته است تا این حد دقیق تاریخچه ادغام کهکشان‌های شبیه‌سازی شده را تنها با استفاده از جمعیت خوشه‌های کروی آن‌ها بازسازی کند، شگفت‌زده شدیم.» 

دانشمندان با به کار بستن این شبکه عصبی بر روی گروه‌هایی از خوشه‌های ستاره‌ای دریافتند که می‌توانند زمان ادغام این کهکشان‌ها - و همچنین برخورد (تاکنون ناشناخته) بین کهکشان راه شیری و کهکشان جدیدی به نام کراکن را با دقت بسیار بالا پیش‌بینی کنند. 

کرایشن می‌افزاید: «برخورد با کراکن بایستی قابل توجه‌ترین و جدی‌ترین ادغامی باشد که کهکشان راه شیری تجربه کرده است.» پیش از این تصور بر این بود که بزرگ‌ترین برخورد کهشان راه شیری، برخورد ۹ میلیارد سال پیش با گایا-انسلادوس بود که به کهکشان سوسیس مشهور است.  

«ادغام با کراکن ۱۱ میلیارد سال پیش رخ داده است. زمانی که کهکشان راه شیری یک چهارم امروز بود. از این رو برخورد با کراکن، بدون شک باید کهکشان راه شیری آن زمان را تغییر شکل داده باشد.» 

کهکشان راه شیری، در سراسر عمر خود پنج کهکشان با بیش از صد میلیون ستاره و پانزده کهکشان با بیش از ده میلیون ستاره را بلعیده است. دانشمندان اینک امید دارند که از این یافته‌ها برای تحقیق درباره فسیل‌های این کهکشان‌های قدیمی‌تر استفاده کنند. کرایشن می‌گوید: «اکنون بقایای بیش از پنج کهکشان مادر شناخته شده است. با تلسکوپ‌های کنونی و تلسکوپ‌هایی که به زودی می‌آیند ممکن است همه آن‌ها پیدا شوند.» یافته کنونی دانشمندان با عنوان آشکارسازی کراکن، بازسازی تاریخچه ادغام کهکشان راه شیری با شبیه‌سازی «ای- موزاییک»، در مجله مانتلی نوتیس (Monthly Notices )انجمن سلطنتی نجوم منتشر شده است. 

در ماه نوامبر، کهکشان فسیل دیگری درون کهکشان راه شیری پیدا شده بود که به نام هرکولس شناخته می‌شود.  گمان می‌رود  که هرکولس ده میلیارد سال پیش، زمانی که راه شیری هنوز در دوران ابتدایی خود به سر می‌برد با کهکشان ما برخورد کرده است.  

دانشمندان می‌گویند که این فسیل کهکشانی چیزی حدود یک سوم هاله کهکشان را تشکیل می‌دهد اما با وجود ابعاد بزرگ آن، تاکنون کشف نشده بود.