حکومت ونزوئلا روز یک‌شنبه تازه‌ترین سیرک انتخابات غیرقانونی‌اش را برگذار کرد و نیکلاس مادرو آماده می‌شود تا قدرت خود را در این کشور کاملاً تحکیم کند.

مخالفان رهبری خوان گوایدو، رییس کنونی مجمع ملی، تصمیم به تحریم انتخابات گرفته‌اند. این انتخابات از دید بخش عمده جامعه بین‌الملل، از جمله  ایالات متحده قلابی است، زیرا حداقل شرایط رقابت و در نتیجه مشروعیت قانونی را ندارد.

انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۸ نیز که مادورو پیروز آن بود از دید بسیاری مشروعیت قانونی نداشت زیرا چهره‌های سرشناس مخالف تحت پیگرد بودند و حق نداشتند در انتخابات شرکت کنند. اما پس از اینکه در حوزه اجرای قانون اساسی بحران بخ وجود آمد و مادورو نیز برای دور زدن مجمع ملی تحت سیطره مخالفان، مجلس قانون‌گذاری خاص خود را پدید آورد، ایالات متحده، بریتانیا و ۵۰ کشور دیگر در نهایت گوایدو را رییس جمهور قانونی اعلام کردند.

در ونزوئلا تقلب انتخاباتی لزوماً با دستکاری در شمارش آرا رخ نمی‌دهد بلکه کاری می‌کنند که طرف رقیب، امکان برنده شدن نداشته باشد. سالیان سال است که در ونزوئلا قبل از روز رای‌گیری در انتخابات تقلب می‌کنند.

دست کم از سال ۲۰۰۴ تا کنون انتخابات این کشور در بهترین حالت ناعادلانه و در بدترین حالت تقلبی بوده است. در آن سال هوگو چاوز فهرست اسامی کسانی را که در همه‌پرسی به رقیبش رأی داده بودند موسوم به «فهرست تَسکون» به دست آورد تا دولتش بتواند آنان را مورد پیگرد قرار دهد؛به‌خصوص کسانی را که در شرکت‌های دولتی مانند شرکت نفتی پی‌دی‌وی‌اس‌اِی کار می‌کردند. به گزارش دیدبان حقوق بشر حدود نیم میلیون کارمند دولت اخراج شدند و بسیاری دیگر نیز از حق داشتن گذرنامه و کارت شناسایی محروم شدند.

بیشتر ونزوئلایی‌ها خسته از تلاش هر روزه برای زنده ماندن و ناامید از هر دو جناح طرفداران چاوز و مخالفانش، احتمالاً در روز انتخابات ناعادلانه پیش رو کنار خواهند کشید و تنها نهاد مستقل باقیمانده در کشور یعنی مجمع ملی را نیز در اختیار مادورو خواهند گذاشت.

مادورو تا کنون بیشتر احزاب مخالف دولت را منحل کرده و حتی دو حزب اصلی باقی‌مانده را نیز در اختیار گرفته است. دولت مادورو بیشتر رهبران شاخص مخالف را زندانی یا مجبور به ترک کشور کرده و همه رسانه‌های بزرگ و مهم را نیز تعطیل کرده است.

از وقتی احزاب مخالف قدیمی از شرکت در انتخابات تقلبی امتناع کردند، حاکمیت خودش «حزب مخالف» برای خود ساخت. حالا نامزدهای انتخابات ششم دسامبر یا از جناح حاکم‌ یعنی حزب متحد سوسیالیست ونزوئلا هستند یا از این احزاب مخالف ساختگی خواهند بود. نظام، ترکیب هیئت نظارت بر انتخابات را که همگی طرفداران چاوز بودند تغییر نداد و به جای ناظران بین‌المللی، «یاران بین‌المللی» خود از جمله رافائل کوریا را به میدان آورد که رییس جمهور سابق اکوادور و از یاران مادورو است.

با توجه به این که جامعه بین‌الملل این انتخابات تقلبی را به رسمیت نمی‌شناسد، نظام حاکم در مشروعیت‌بخشی به فرایند برگزاری این انتخابات چنان مستأصل شده است که در نشست مطبوعاتی یکی از نامزدها، میکروفون تقلبی شبکه سی‌ان‌ان اسپانیولی را پیش رویش قرار داد تا به نظر برسد خبرگزاری‌های بزرگ دنیا اخبار این کارزارهای انتخاباتی را پوشش می‌دهند.

در این حکومت خودکامه نوین، نفر دوم نظام، دیوسدادو کابلو در حرکتی تکان‌دهنده برای این که مردم را مجبور به رأی دادن کند هنگام نطق انتخاباتی روز یکشنبه در برنامه زنده تلویزیونی، مردم ونزوئلا را تهدید کرده و گفت:‌ «هرکس رأی ندهد غذا گیرش نمی‌آید. اگر رأی ندهید از غذا خبری نیست.» کابلو از جمله نامزدهای این انتخابات و متهم به قاچاق مواد مخدر در ایالات متحده است.  

گزارش‌های بسیاری وجود دارد که نشان می‌دهد حکومت چاوزی با اجرای برنامه‌های غذایی مانند «کارگروه محلی تولید و توزیع» (کلَپ) رضایت فقرا را جلب می‌کند تا رأی بدهند. در اختیار گرفتن مواد غذایی یکی از بهترین حربه‌های نظام، برای مهار مردم مخصوصاً توده‌ای است که روزبه‌روز فقیرتر می‌شوند.

حکومت در فاصله باقیمانده تا روز انتخابات به سرکوب نهادهای مستقل غذارسان به مردم گرسنه از جمله نهادهای غیردولتی پرداخت که در محله‌های بسیار فقیر غذا توزیع می‌کنند. به گزارش نیویورک تایمز، ماه گذشته نیروهای دولتی در یکی از بی‌رحمانه‌ترین نمایش قدرت خود به دفاتر خیریه غذارسانی «تغذیه هم‌بستگی» حمله کردن و حساب‌های بانکی آن را مسدود کردند.

نظام برای تحکیم خودکامگی‌اش می‌خواهد تنها منبع غذارسانی به اقشار بسیار فقیر جامعه باشد. یکی از وعده‌های کارزار حزب متحد سوسیالیست ونزوئلا این بوده که مجمع ملی جدید، نهادهای غیردولتی را از دریافت کمک‌های نقدی جهانی منع خواهد کرد.

البته که نظام از قوی‌ترین مهره‌هایش برای تصاحب آخرین سنگر و رسیدن به حاکمیت مطلق بر کشور استفاده کرده است. پیش‌بینی می‌شود خورخه و دلسی رودریگز، دو برادری که قبلاً معاون رییس جمهور بوده‌اند و حتی همسر و پسر مادورو از جمله صاحبان کرسی‌ در مجمع قانون‌گذاری کشور باشند.

بسیاری از حزب مخالف دولت بابت تحریم این انتخابات انتقاد کرده‌اند و معتقدند این حرکت یعنی آخرین نهاد قانون‌گذاری باقیمانده در کشور را دو دستی تقدیم حزب حاکم کردن است. اما این تحلیل‌گران این موضوع را در نظر نمی‌گیرند که مخالفان این راه را قبلاً امتحان کرده‌اند و حتی موفق به پیروزی در انتخابات ناعادلانه شده‌اند، اما نظام به راحتی اراده و خواست مردم را نادیده گرفته است.  

در سال ۲۰۱۵ پس از آن که حزب مخالفان دولت اکثریت کرسی‌های این نهاد قانون‌گذار را از آن خود کرد ابتدا مادورو به این نهاد اجازه قانون‌گذاری نداد و سپس برای خودش مجمع قانون‌گذارانی تشکیل داد که جانشین مجمع ملی شود.

با وجود تحریم گسترده و به رسمیت نشناختن این مجمع از سوی جامعه بین‌الملل، مادورو و هم‌دستانش پس از در دست گرفتن اکثریت کرسی‌های مجلس مدعی مشروعیت داشتن مجلس خواهند شد. با توجه به این که انتخابات بدون مزاحمت جدی رقیبان برگزار خواهد شد، مادورو احتمالاً همه منابع قدرت را در ونزوئلا قبضه خواهد کرد و پا جای پای دانیل اورتگا در نیکاراگوئه و رائول کاسترو در کوبا خواهد گذاشت، تنها رهبران این منطقه که عنان کشورشان را به طور کامل در دست دارند.

اکثر کشورهای جهان نتایج چنین انتخاباتی را به رسمیت نمی‌شناسند، با این حال اجرای آن‌ها عواقبی دارد. ایالات متحده و ۵۰ کشور دیگر رییس جمهور موقت ونزوئلا را گوایدو می‌دانستند زیرا قانوناً رییس مجمع ملی او است، اما دوره مأموریت این مجمع در روز سوم ژانویه به پایان می‌رسد و همین کار را برای گوایدو و حزب مخالف دولت سخت‌‌تر می‌کند.

کارزار رییس جمهور ترامپ در فلوریدا وعده‌هایی داده است، اما بعید است پیش از پایان دوره تصدی‌گری‌اش دست به اقدامی در رابطه با ونزوئلا بزند. بدین ترتیب باید دید در ادامه جو بایدن چه راهبردی در ونزوئلا در پیش خواهد گرفت و آیا گوایدو را رهبر قانونی این کشور ویران خواهد دانست یا خیر.