علت اصلی بی اشتهائی ممکن است در بدن باشد، نه در مغز

بر اساس یک مطالعه جدید، انورکسیا (بی اشتهائی حاد) ممکن است فقط یک بیماری روانی نباشد و امکان دارد متابولیسم مبتلایان به آن نیز نقشی به همین اندازه مهم بازی کند.

یک تیم بین‌المللی از پژوهشگران متوجه شد کسانی که دچار انورکسیا می‌شوند از نظر ژنتیکی ممکن است زمینه میزان متابولیک بالا، چربی کمتر بدن و فعالیت بدنی بیشتری داشته باشند.

تصور می‌رفت که این اختلاف‌های فیزیکی از حالت افراد مبتلا به انورکسیا که خودشان را گرسنگی می‌دهند ناشی می‌شود. اما شواهد جدید حاکی است که آنها در حقیقت ممکن است اختلافات ژنتیکی در شیوه استفاده بدن از انرژی باشد که مردم را بیش از هر عاملی در ابتلا به آن آسیب پذیر می‌سازد.

مولفان می‌گویند این یافته ممکن است توضیح دهد چرا درمان‌های موجود در معالجه شرایط جدی و مرگبار مشکل دارد و به شیوه درمان‌های داروئی بالقوه در آینده اشاره می‌کنند.

پروفسور سینتیا بولیک، یکی از مولفان اصلی مطالعه و استاد مدرسه پزشکی دانشگاه کارولینای شمالی، گفت: «قصور در توجه به نقش متابولیسم ممکن است به نبود اطلاعات کافی در میان حرفه‌ای‌های پزشکی برای درمان این بیماری کمک کرده باشد».

وی افزود: «تا حالا، تمرکز ما بر جنبه‌های روانی انورکسیای عصبی بود، مانند علاقه بیماران به لاغر نگاهداشتن خود».

انورکسیا بالاترین نرخ مرگ را در میان هر نوع بیماری روانی دارد و بر ۱ تا ۲ درصد زنان و ۰۴ تا ۰۲ درصد مردان تاثیر می‌گذارد.

حدود ۲۰ درصد بیماران گرفتار جدی‌ترین شکل آن خواهند شد و ممکن است به تغذیه در بیمارستان نیاز پیدا کنند، هرچند بسیاری پس از مرخص شدن بسرعت دوباره وزن کم می‌کنند.

بیماری معمولا زمانی تشخیص داده می‌شود که افراد با وزن به گونه‌ای خطرناک پائین و هراس از افزایش وزن، نگرش تحریف شده‌ای نسبت به بدنشان دارند.

پژوهش،‌ که در نشریه Nature Genetics منتشر شده، از داده‌های ژنتیکی از بیش از ۱۶۹۹۲ مورد انورکسیا و ۵۵۵۲۵ کنترل‌های سلامت از ۱۷ کشور در آمریکای شمالی، اروپا و استرالیا استفاده کرده است.

پژوهشگران سپس هفت میلیون ژن را در هر فرد مقایسه کردند و به این موضوع پرداختند که چه شکل‌هایی بیشتر در مبتلایان به انورکسیا پیدا می‌شود.

دکتر جروم برین، یکی از مولفان مشترک مطالعه از کینگز کالج در لندن گفت: «تحلیل‌های ما حاکی است که عوامل متابولیک ممکن است تقریبا یا کاملا به عنوان آثار روانی نقش بازی کنند».

او به ایندیپندنت گفت :«مبتلایان به انورکسیا در مورد آنچه «سالم» به نظر می‌رسد یک سلسله ارتباط‌های ژنتیکی برای خودشان دارند. ظاهرا ژنتیک‌ها را با کسانی که نسبت وزن با قدشان پائین است (BMI)، افرادی با خطر کمتر دیابت نوع ۲، و خطر پائین‌تر مقاومت در برابر آنسولین مقایسه می‌کنند. به نظر می‌رسد آنها این رابطه را با سطوح بالای فعالیت بدنی و کلسترول خوب -HDL- نیز دارند».

دکتر برین گفت این نشانه‌ها حاکی است افراد مبتلا به انورکسیا ممکن است سریع‌تر از انرژی غذائی استفاده کنند، یا مقدار کمتری از آنرا به عنوان چربی ذخیره کنند.

آنها همچنین با ژن‌هایی که گفته می‌شود در مقوله نسبت وزن با قد تاثیر دارند (اما مستقل از آن عمل می‌کنند و یکی از خصیصه‌های اصلی در تشخیص وضع فرد مبتلا هستند)، تداخل دارد.

همچنین ژن‌هایی بودند که در دیگر ناهنجاری‌های روانی دیده می‌شوند، از جمله وسواس شدید، افسردگی و شیزوفرنی (روان گسیختگی).

این موضوع می‌تواند توضیح دهد که ترکیبی از عوامل خطر روانی متابولیک سالم را به یک بیماری جدی تبدیل می‌کند. دکتر برین به ایندیپندنت گفت :«دیرگاهی است که راه‌های درمانی جدیدی برای انورکسیا پیدا نشده است، یافتن آنها بسیار دشوار است. ما امیدواریم با کسانی که در انتهای دیگر طیف، روی عارضه چاقی، پیچیدگی‌های داروئی آن کار می‌کنند همکاری کنیم اما وقت زیادی خواهد گرفت».

در حال حاضر، بحث پژوهشگران این است که انورکسیا باید یک ناهنجاری «روانی- سوخت و ساز» پیوندی تلقی شود و این ویژگی باید در درمان لحاظ شود.

اندرو رادفورد، مدیر نهاد خیریه ناهنجاری‌های خوردن غذا، گفت: «این پژوهش بسیار مهمی است که شناخت ما را از ریشه‌های ژنتیکی این بیماری جدی افزایش می‌دهد. ما پژوهشگران را تشویق می‌کنیم نتایج این مطالعه را آزمایش کنند و ببینند چگونه می‌توان به یافتن درمان‌های جدید کمک کرد تا بتوانیم به درد و رنج ناهنجاری‌های خوردن غذا پایان دهیم».