مجلس نمایندگان افغانستان، روز سه‌شنبه، برای پاسخگویی در مورد وضعیت به‌شدت متشنج امنیتی کشور، به‌خصوص شهر کابل، مقام‌های امنیتی دولت را به جلسه علنی مجلس، احضار کرد. در این جلسه، مسعود اندرابی، وزیر امور داخله کشور، و احمد ضیا سراج، رییس امنیت ملی افغانستان، جهت ارائه توضیحات در مورد حوادث خونین کابل و افغانستان در مجلس حضور پیدا کردند.
رییس امنیت ملی به نمایندگان گفت طالبان در استان لوگر، در همسایگی شهر کابل، شاخه‌ای تازه به نام «کاروان عبیده» تشکیل داده است که وظیفه این شاخه، ترور خبرنگاران، فعالان مدنی، چهرههای با نفوذ سیاسی و کارمندان دولت است. به گفته رییس امنیت ملی، کاروان عبیده بیشترین ترورها را مرتکب شده و بمب‌های مغناطیسی زیادی جاسازی کرده است.
وزیر داخله کشور افغانستان توضیح داد طالبان پس از توافق صلح با آمریکا، درپی تسخیر استان‌های هلمند ، قندهار و چند شهر دیگر در جنوب و شرق افغانستان بودند، اما مقاومت نیروهای امنیتی در مقابل این حملات، باعث شد تا این گروه از شیوه‌های دیگر که شامل ترور و بمب‌گذاری است، استفاده کنند. آقای اندرابی گفت که هدف اساسی طالبان از این حملات، اثرگذاری بر روند گفت‌وگوهای صلح و مجبور کردن تیم مذاکره‌کننده دولت به قبول خواسته‌های آنان است.
مقام‌های امنیتی افغانستان می‌گویند حدود ۱۸۲۰۰ حمله در سال ۱۳۹۹ در افغانستان صورت گرفته است که طالبان مسئول ۹۹ درصد این حمله‌ها بوده است. احمد ضیا سراج می‌گوید در طول سال جاری شمسی، ۳۶۰۰ تروریست در سراسر افغانستان بازداشت شده‌اند که ۲۷۰ تن از آنان در ارتباط با ترورهای هدفمند و جاسازی بمب‌های مغناطیسی، بازداشت شده‌اند.
این افراد بازداشت‌شده اعتراف کردند که پس از توافق صلح، به آنان دستور داده شد که هیچ کار دیگری به‌جز ترور چهرههای رسانه‌‌ای، فعالان مدنی، کارمندان دولتی و افراد با نفوذ محلی و ملی ندارند و این افراد باید در کابل از بین بروند.
مقام‌های امنیتی افغانستان باور دارند که طالبان هیچ علاقه‌ای به رسیدن به نتیجه از طریق مذاکرات صلح ندارند و حضورشان در مذاکرات صرفاً برای خریدنِ وقت است. این موضوعی است که اکثر رسانه‌های داخلی و بین‌المللی در این رابطه گزارش داده‌اند. به تازگی، ویلیام میلی، استاد دانشگاه ملی استرالیا و نویسنده دو کتاب مورد افغانستان، در مقاله‌ای آورده است که طالبان هیچ‌گونه رغبتی برای انجام مذاکرات ندارند. به عقیده او اگر طالبان به مذاکره و به نتیجه‌رسیدن از این مسیر باور داشت، در میانه گفت‌وگوهای صلح، جنگ را تا این حد گسترش نمی‌داد.
واقعیت نیز بازتابی از درستیِ همین نظریه است. طالبان هیچ علاقه‌ای به مذاکره ندارند. در‌حالی‌که دولت افغانستان امتیازهای زیادی را به طالبان داده است، این گروه حتی به توافق صلح هم پابند نبوده است. دم‌دست‌ترین و پیش‌پاافتاده‌ترین پیش‌شرط گفت‌وگوی سازنده صلح، اعلام آتش‌بس است. تقریبا تمامی گروه‌های شورشی در جهان، زمانی که به سوی مذاکره رفتند، نخست آتش‌بس را برقرار کردند و به‌رسمیت شناختند، تا مذاکرات با اعتماد دو طرف به یکدیگر، پیش برود؛ اما در افغانستان این مسأله دقیقا برعکس است. طالبان پس از توافق صلح با آمریکا بر میزان حملات خود در افغانستان افزوده‌اند. در کنار آن، برای اینکه افکار عامه را در تقابل با دولت قرار بدهند، شروع به ترورهای هدفمند و زنجیره‌ای کردند. بنابراین، به نظر می‌رسد هیچ‌گونه دورنمای مثبتی درخصوص مذاکرات صلح نمی‌توان متصور بود.
طالبان نسبت به گذشته، به رسیدن به پیروزی از راه جنگ بیشتر مطمئن شده‌اند. آنان به این باور رسیده‌اند که خروج تمامی نیروهای آمریکایی و ناتو از افغانستان، این کشور را به‌شدت آسیب‌پذیر می‌کند؛ بنابراین، نیاز به گفت‌وگو و مذاکره در میان طالبان کمتر دیده می‌شود. حالا هم تقریبا همه چشم‌ها به‌سوی تحولات پس از انتخابات ریاست جمهوری امریکا است. همه منتظرند که ببینند جو بایدن همان مسیر ترامپ را در قبال افغانستان خواهد پیمود یا استراتژی تازه‌ای در برابر افغانستان دارد.
