فکر می‌کنید قدرتمندترین فرد در دستگاه «جِب بارتلِت» چه کسی بود؟ «لیوُ مگ گَری»، رئیس خستگی‌ناپذیر ستاد او؟ خیر! «سی جِی کرِگ»، سخنگوی مطبوعاتی افتاده‌حالش؟ خیر! نظرتان در مورد «باب راسل»، معاون کم‌پیدای ریاست‌جمهوری چیست؟ بازهم اشتباه می‌کنید! این «دوُلوُرِس لندینگهام»، منشی و مسئول کارهای روزمره‌ او بود که درست در خارج از دفتر ریاست‌جمهوری می‌نشست و کنترل این را که رئیس‌جمهوری چه کسی را ببیند و با چه کسی صحبت کند در اختیار داشت. در کاخ سفید و بسیاری مکان‌های دیگر، قدرت در مجاورت است.

البته اینجا صحبت از ساختمان دفتر اجرایی (بال غربی کاخ سفید) در فیلم آرون سوُرکین موردعلاقه دموکرات‌ها بود؛ این فیلم ابتدا در سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۶ پخش شد اما در طول ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، به کرات در نتفلیکس نمایش داده شد. علت آنکه بار دیگر این موضوع را در اینجا مطرح کرده‌ایم این است که گزارشگران نشریه «نپولیتیکو» نقشه‌ای را تدوین کرده‌اند که محل میز و دفاتر اشخاص را در کاخ سفید جو بایدن و در نتیجه اینکه چه کسی بیش از دیگران «گوش» رئیس‌جمهوری را در اختیار دارد، نشان می‌دهد.

در کنار دفتر رئیس‌جمهوری، دفاتر مایک دانیلون و استیو ریچتی، مشاوران ارشد رئیس‌جمهوری قرار گرفته است. دفاتر ران کلِین، رئیس ستاد کاخ سفید، بروس رید، معاون او و جِن اوُ مایلی معاون دیگر کلِین، هم همان‌جا واقع است.

نه چندان دورتر از آن‌ها، آقای بایدن به مشاور ارشد دیگری به نام آنیتا دان و کیت بدینگفیلد، رئیس ارتباطات کاخ سفید و جِیک سالیوان، مشاور امنیت ملی، دسترسی دارد. دفتر آنی توماسینی، رئیس امور عملیاتی کاخ سفید، هم در همین محل است.

دولت آقای بایدن ادعا می‌کند که به گونه‌گونی نژادی معتقد است. به همین دلیل چهار کارمند و مشاور کاخ سفید که دفاترشان در طبقه اول یا دوم مقر ریاست جمهوری واقع است، رنگین‌پوست هستند: سوزان رایس، رئیس شورای سیاست‌های داخلی، سیدریک ریچموند، مشاور ارشد، ایدرین سائنز، معاون اداره ارتباطات با مردم و البته کامالا هریس، معاون رئیس‌جمهوری.

برخلاف آنچه بر پرده تلویزیون یا فیلم‌ها دیده می‌شود، کاخ سفید شلوغ و پر هرج‌ومرج است که خود می‌تواند موقعیت‌ جغرافیایی (محل دفتر) را مهم‌تر کند.

برای دستیابی به موفقیت باید بر رئیس‌جمهوری نفوذ داشته باشید، اما حضورتان نباید آن‌قدر دائمی باشد که از شما دلزده شوند. دیوید اَکسِلراد (مشاور ارشد سابق اوباما) پس از نخستین دوره ریاست‌جمهوری اوباما از کار برکنار شد، در حالی که کارل روُو تا آخرین تابستان دومین دوره ریاست‌جمهوری جورج دبلیو بوش، در سمت مشاور او باقی ماند.

شاید اهمیت این نکته را در دولت ترامپ هم ببینید. یکی از انتقادهایی که بارها علیه او مطرح شد این بود که رئیس‌جمهوری سابق، نظر آخرین فردی را که با او صحبت کرده بود، می‌پذیرفته است. مقامات کاخ سفید می‌دیدند سیاستی که آن روز صبح با آن موافقت شده، (بدون اطلاع آن‌ها) در یک توییت در بعدازظهر همان روز تغییر کرده است.

رینس پریبِس، نخستین رئیس ستاد کاخ سفید در دستگاه رهبری ترامپ، در یک رسوایی، قادر به کنترل تعداد کسانی که وارد کاخ سفید و از آن خارج می‌شدند نبوده و به تلفن همراه رئیس‌جمهوری زنگ زده است. اگر خاطرتان باشد که آقای پریبس تنها پس از شش ماه از سمتش برکنارشد. جان کلی، جانشین او، به گزارشگران گفت که قصد ندارد رفتار رئیس‌جمهوری را تغییر دهد یا مانع توییت کردنش شود. او افزود: «مرا در این سمت نگذاشته‌اند تا امور را تحت کنترل بگیرم، بلکه وظیفه‌ام اطلاعات دادن به رئیس‌جمهوری است تا بتواند تصمیمات مقتضی را اتخاذ کند.»