سال کرونا، برای میلیون‌ها نفر سال تنهایی بود، اما تعدادی هم هستند که از قرنطینه و محدودیت‌های اجتماعی، کَکِشان هم نگزیده است: «آدم به دورها»
هرقدر روان‌شناس‌ها، درمانگرها و رفتارشناس‌ها در سال کرونا درباره بهداشت روان و تنهایی آدم‌ها در دوران قرنطینه هشدار دادند و نگران شدند، اما گروهی هم بودند که در تنهایی و خلوت خودشان شاد و راحت بودند، چون برای اولین بار در زندگی، هیچ‌کس مجبورشان نمی‌کند تا با دیگران معاشرت کنند، دوست و آشنا و غریبه را ببینند و وانمود کنند دارد بهشان خوش می‌گذرد.
اگر با خواندن این چند خط فکر کرده‌اید شما هم جزو این آدم به دورها هستید باید بگویم نه! شما احتمالاً فقط از دید و بازدید عید خوشتان نمی‌آید، چون چیزی که به آن اشاره کردیم زندگی عادی هزاران نفر را مختل کرده تا حدی که می‌توان آن را برابر با معلولیت جسمی دانست.
آگورافوبیا (Agoraphobia) یا برزن‌‌هراسی، باعث می‌شود که فردی حتی برای یک سال هم پایش را از خانه بیرون نگذارد. فرد برزن‌هراس در مواجهه اجباری با خروج از منزل ممکن است غش کند یا دچار حمله عصبی شود. این افراد برای اداره زندگی نیاز به مداخله پزشکی و روان‌پزشکی دارند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
مردم‌گریزها گروه دیگری هستند که از قرنطینه بودن راضی‌اند، مردم‌گریزی (Asociality) خصوصیتی است که در آن فرد بدون آنکه از مردم متنفر باشد، ترجیح می‌دهد با آن‌ها در تماس نباشد.
مردم‌گریزی ممکن است یکی از نشانه‌های بیماری شیزوفرنی یا افسردگی هم باشد اما فرد مردم‌گریز، الزاماً بیمار نیست. فقط دلش نمی‌خواهد «حیوان اجتماعی» باشد. این آدم‌ها در قرن‌های گذشته انتخاب‌های اندکی برای شغل دلخواهشان داشتند مثلاً راهب تارک‌دنیا شوند یا سرباز برج نگهبانی در یک جای دوردست! ولی در حال حاضر و با وجود اینترنت، این افراد می‌توانند هم شغل مناسبی پیدا کنند و هم لازم نباشد روش زندگی‌شان را تغییر دهند.
عده دیگری از مردم هم هستند که از تماس جسمی خوششان نمی‌آید. دست دادن اجباری، چون خلاف ادب است اگر دست ندهیم، در آغوش گرفته شدن بدون تمایل و بوسیده شدن، این آدم‌ها را کلافه می‌کند. اینکه فردی در صندلی کناری خودش را به آن‌ها بچسباند یا در مترو و وسایل حمل‌ونقل عمومی بدنشان به دیگران بخورد برایشان آزاردهنده است. فاصله‌گذاری اجتماعی برای این افراد رؤیایی بود که در خواب هم نمی‌دیدند اجباری بشود!
اما حواستان باشد، اگر میل به‌تنهایی در شما اخیراً بیشتر شده و همراه با علامت‌های دیگری مثل حمام نکردن، بی‌اشتهایی، گریه بی‌دلیل و بی‌خوابی شده، آن را جدی بگیرید و با یک پزشک مشورت کنید.
اما اگر صرفاً دلتان می‌خواهد ایام قرنطینه و سراسر تعطیلات نوروز را جلو تلویزیون لم بدهید و آجیل بخورید، نمی‌شود به شما گفت «مردم‌گریز».
شما احتمالاً جزو آن دسته از افرادی هستید که با برگزاری اجباری مناسک فرهنگی مشکل دارید یا کلاً از دیده‌بوسی و رفت و آمد اجباری خوشتان نمی‌آید. البته این مخصوص ایران یا کشورهای در حال گذار از سنت به مدرنیته نیست. بگذارید رازی را به شما بگویم. قبل از کریسمس و جشن شکرگزاری، فضای مجازی در آمریکا پر می‌شود از جوان‌هایی که نمی‌خواهند تعطیلات عزیزشان را که بعد از یک سال کار کردن نصیبشان شده، در صف فرودگاه بگذرانند، نصف کشور را طی کنند تا بتوانند با تعدادی آدم که احتمالاً دل‌خوشی ازشان ندارند سر یک میز بنشینند و به سؤالات تکراری هر ساله درباره درس و کار و ازدواج پاسخ بدهند.
