در جزیره کوچکی در دریای جنوبی چین، طبیعت در حال عروج است. یک سوسمار «مانیتور» در کوره‌راهی  که زیر خیمه جنگل‌های بارانی دست‌نخورده کشیده شده از مقابل ما می‌گذرد. این جنگل‌ها که محل سکونت بیش از ۵۰ گونه پرنده و  پروانه است، دو سوم این جزیره کوچک را می‌پوشاند.

جزیره «سِمپِداک» در مجمع الجزایر «ریائو»، رویای یک مستندساز طبیعت است؛ جزیره‌ای مرجانی سرشار از آبزیان که این جزیره خصوصی را احاطه کرده‌ و سمورهای دریایی، دسته‌های دلفین و حتی خوک‌های وحشی را به سواحل خود جلب کرده است.

بچه لاک‌پشت‌ها اغلب زیر کابین قایق‌های کوچک لانه می‌کنند و اگر بخت یارتان باشد، یک میمون از نوع «لانگور نقره‌ای» (یا میمون برگ نقره‌ای اندونزی از رده میمون‌های دنیای قدیم) را می‌بینید که در میان بیش از ۱۰۰ گونه درخت تاب می‌خورد. حتی ممکن است یک «پانگولین» در حال انقراض را هم ببینید. این محلی است که ممکن است حتی «اتنبوُروُ» (یکی از معروف‌ترین طبیعت‌شناسان بریتانیا) را هم گیج کند.

این جزیره که تنها بزرگسالان به آن راه دارند، پروژه موردعلاقه اندرو دیکسون، بانکدار استرالیایی است که در سال ۲۰۱۷ آغاز شد. سنگاپور دروازه  و آغاز سفر دو ساعت و نیمه به این جزیره است که بخشی از آن با قایق‌های سریعی انجام می‌شود که ۳۰ درصد سوخت آن، فراورده‌های روغن نخل است. این دومین جزیره غیرمسکونی اندونزی است که اندرو دیکسون آن را این چنین تغییر داده است. 

او که از استاندارد اقامتگاه‌های گردشگران در نزدیکی سنگاپور دلسرد شده بود، در سال ۲۰۰۳ با سه دوست خود جزیره‌ای را خریداری کرد. در ابتدا این جزیره  تفریحگاه آن‌ها در تعطیلات آخر هفته بود اما چهار سال بعد، جزیره «نیکوی» درهای خود را به روی گردشگران گشود.

جزیره «سمپداک» با طرح‌هایی که در آن پیاده شده است، خواهر کوچک «نیکوی» در جنوب آن است. صاحبانش در بازسازی و فراهم آوردن وسایل راحتی در آن، همان اصول و ملاحظات فرهنگی، محیط زیستی، حفظ حریم خصوصی و سادگی را رعایت کرده‌اند. آن‌ها معتقدند که گردشگری مسئولانه می‌تواند بدون دست‌کم گرفتن راحتی مهمان، هم از نظر اقتصادی سودآور باشد و هم محیط زیست را حفاظت و حتی آن را احیا کند. 

نتیجه این‌ها همه در معماری و طرح «بیچ» (پلاژ) کار الکس گارلند در نظر گرفته شده است؛ ویلاهای دو طبقه رو به دریا به شکل بومرنگ با بام‌های کاهگلی و استخرهای آب شور به شکل اشک.

در این محل، تقریبا همه چیز از گیاه خیزران بومی جاوه و سوماترا درست شده است؛ از بادبزن تا دستمال توالت از الیاف طبیعی خیزران است و در تولید آن‌ها موادشیمیایی به کار نرفته است. در بنای ساختمان‌ها هم از مواد محلی و طبیعی استفاده شده است. اثاثیه ویلاها در محل و با استفاده از چوب‌های شناور، چوب بازیافت شده و نخاله ساختمان‌ها ساخته شده است. به پیمانکاران محلی روش‌ها و فناوری‌های جدیدی آموزش داده شد و برخی از آن‌ها در محل‌های عمومی گردشگاه به کار گمارده شده‌اند.

دیکسون، یکی از بنیان‌گذاران این مجموعه گردشگری، می‌گوید که پرافتخارترین دستاورد پایدار پروژه آن‌ها، پیامد آن بر جامعه محلی بوده است: «این خود را در اشکال مختلفی نشان داده است؛ از جمله کمک به پیوستن چند واحد بازرگانی به «بنیاد آیلند» (جزیره) و تلاشی که ما برای آموزش و پیشرفت کارکنان محلی انجام دادیم. به ما به چشم اعضای ارزشمند جامعه خود می‌نگرند که به معنی آن است که می‌توانیم کارمندان خوبی استخدام کنیم که به ندرت ما را ترک می‌کنند.»   

همه کارکنان جزیره به جز یک نفر، اهل اندونزی‌اند. همه آن‌ها پنج روز در هفته کار می‌کنند (استاندارد کار در اندونزی شش روز در هفته است) و برای پس‌انداز و وام برنامه‌ای برای آن‌ها درنظر گرفته شده است که بتوانند در برنامه‌های زندگی خود به کار گیرند.

در ماه‌های اخیر، سمپداک با همکاری موسسه «سِوِن کلین سیز» (نخستین موسسه بین‌المللی برای پاکسازی دریاها از مواد پلاستیکی) سواحل جزیره را با پرداخت بیشتر به کارمندان بیکار شده جزیره، از مواد پلاستیکی پاک کرده است. تنها ظرف این چند ماه، ۶۰ تن پلاستیک از ساحل جزیره و آب‌های اطراف آن جمع‌آوری شده است.

با وجود یک منشور ۱۶ صفحه‌ای گردشگری مسئولانه که همه ساله بازنگری می‌شود، آقای دیکسون به تبلیغ برای محیط زیست جزیره هیچ اصراری ندارد. وجوهی که احتمالا باید  برای تبلیغ جلب توریسم به جزیره صرف می‌شد، برای حمایت از جامعه محلی جزیره همسایه «بینتان» و تامین نیازهای آمورشی آن زیر نظر رهبران جزیره اختصاص داده شده است. 

دیکسون می‌گوید: «ما قصد داشتیم مرکزی برای گردشگری ایجاد کنیم که تجربه‌ای منحصر به فرد باشد: جایی که غذای خوب با کیفیت بالا، خدمات و محیط دوستانه مردم را به آنان بازگرداند. بنابراین تلاش نمی‌کنیم که برای دستاوردهای (پروژه‌های) پایدارمان بازاریابی کنیم. دوست داریم فکر کنیم این یک راحتی خیال و امتیاز افزون است زیرا آن‌ها با اقامت در این جزیره برای جامعه محلی آن پیامدی مثبت دارند و به حفظ محیط زیست و حفاظت از فرهنگ محلی کمک می‌کنند.» 

سادگی طبیعی این جزیره بهترین صفت مشخصه آن است: پلاژهای سفید و تمیز با ماسه‌های نرمی که مثل خامه تازه زده شده است، اسپای (ماساژ) خیزران روی سنگ‌های گرانیت در خلیج حرا (نوعی درخت کوتاه که در کنار آب می‌روید) و زمین تنیس سبز برای بازی کریکت با پای برهنه. رایحه علف لیمو که برای دورکردن حشرات کاشته شده است، هوا را معطر می‌کند. کوره‌راه‌ها با نور ملایم ال‌ای‌دی روشن می‌شود و مشروب‌هایی که در هنگام غروب آفتاب در میخانه «دوُدوُ» (اشاره‌ای به نیکبار پیجِن (کبوتر نیکوبار) که نزدیک‌ترین پرنده به دودوی منقرض شده بود و گهگاه در این جزیره دیده می‌شود) سرو می‌شود، از الکل کم نمی‌گذارد. 

فهرست غذای روز همواره توام با خلاقیت است؛ پوره برنج سیاه با شیر نارگیل و مربای انبه و پاپایا نمادی از باغ آشپزخانه ارگانیک و محصولات محلی در مزرعه نمونه نیکوِی و جزیره همسایه بینتان است. دیکسون می‌گوید: «ما تخم‌مرغ‌های ارگانیک خودمان را داریم که برای نیازهایمان کافی است و کیفیت گوشت مرغ‌هایمان هم عالی است.» او قصد دارد با حاصلخیزترشدن خاک جزیره، محصولات کشاورزی آن را توسعه دهد.  

طرح‌های بلند‌مدت جزیره برای رسیدن به سطح صفر تولید زباله، استفاده از انرژی خورشید برای دست‌کم نیمی از سوخت موردنیاز آن پس از پرشدن ویلاهای محل، رساندن میزان تولید گاز کربن به صفر، منع کامل ماهیگیری و پیاده کردن برنامه ایجاد یک پناه برای تخم لاک‌پشت‌هایی که از جزایر همسایه جمع‌آوری می‌شوند، در دست بررسی است. این نحوه زندگی درحاشیه اما روح‌پرور، ترکیبی از رضایت و انزوا در هماهنگی با یکدیگر است.

بهای اتاق‌های این مرکز گردشگری شبی ۳۶۰ دلار (۲۵۴ پوند) است. سه وعده غذا و بسیاری از فعالیت‌های جزیره روزانه حدود ۹۰ دلار (۶۳ پوند) برای هر نفر هزینه بر می‌دارد.