محققان چینی قصد دارند برای منحرف کردن مسیر سیارک‌ها از زمین، بیشتر از ۲۰ موشک از این کشور پرتاب کنند.

دانشمندان مرکز ملی هوافضای چین، در شبیه‌سازی‌ها دریافتند که ۲۳ موشک «لانگ مارچ ۵» [موشک‌های چانگ ژنگ ۵ که در هنگام ترک زمین نهصد تن وزن دارند]، یک سیارک را تا حد ۹ هزار کیلومتر (برابر با ۱.۴  شعاع زمین) از مسیر اصلی خود منحرف می‌کند. موشک «لانگ مارچ ۵ بی» همان نوع موشکی است که چین در اردیبهشت‌ماه امسال آن را در یک رسوایی غیرمسئولانه در حالی که هر ۹۰ دقیقه یک دور به دور زمین می‌چرخید رها کرد تا به زمین سقوط کند؛ سرعت سقوط این موشک به قدری زیاد بود که سازمان‌های فضایی نمی‌توانستند بگویند این موشک کجا به زمین برخورد می‌کند. خوشبختانه این موشک بر فراز اقیانوس هند متلاشی شد.

احتمال برخورد سیارک با زمین کم است اما یکی از آن‌ها، سیارک ۷۸ میلیارد کیلوگرمی «بِن‌نو» (Bennu) از اهداف پژوهشی بوده است. بن‌نو در رده سیارک‌های نوع بی (B-type) دسته‌بندی‌ شده که به معنای آن است که حاوی مقادیر زیادی کربن و مواد معدنی مختلف است و چهار و نیم میلیارد سال پیش شکل گرفته است. خلا فضا این سیارک را به عنوان میراثی از دوران ابتدایی عالم هستی، از آسیب‌ها و صدمات حفظ کرده است. این سیارک می‌تواند شامل مولکول‌هایی باشد که در زمان تکامل حیات ابتدایی بر روی زمین ساخته شده‌اند. از عجایب روزگار اینکه این سیارک ممکن است سوت پایان حیات بر روی زمین را نیز به صدا در آورد.

«بن‌نو» بین سال‌های ۲۱۷۵ و ۲۱۹۹ به فاصله  ۷.۵ میلیون کیلومتری مدار زمین خواهد رسید و در رده اجرام بالقوه خطرناک دسته‌بندی خواهد شد. اگرچه احتمال اینکه بن‌نو به زمین برخورد کند تنها ۱ به ۲۷۰۰ خواهد بود اما ریسک آن به‌ اندازه‌ای است که دانشمندان را بابت میزان خرابی که این سیارک ممکن است به بار آورد، نگران کند.

برای انحراف مسیر این سیارک، انرژی جنبشی زیادی لازم است. در عین حال [به کارگیری] انرژی هسته‌ای در تکه و خرد کردن سیارکی مانند سیارک بن‌نو خطرات خود را دارد چرا که خود آن قطعات خرد شده همچنان ممکن است به زمین برخورد کنند. این مسئله باعث می‌شود که پرتاب چند موشک (که باید به مدت سه سال در راه باشند تا به هدف برسند) امکان عملی‌تری به شمار رود. لی مینگتائو در گفت‌وگو با ساوت چاینا مورنینگ پست می‌گوید: «محافظت از زمین در برابر سیارک‌های بزرگ به کمک فناوری‌های بدون نیاز به انرژی هسته‌ای در ۱۰ سال آینده ممکن خواهد شد.»

سوختی که در پرتاب موشک استفاده نشده است می‌تواند نیروی پیشران مازاد تولید کند و جرم کلی موشک را نیز افزایش دهد و این کار اصابت را موثرتر و کارامدتر می‌کند. پژوهشگران می‌گویند که موشک‌های موجود برای آماده شدن و انجام این ماموریت، فقط به چند تغییر جزئی از جمله افزودن پیشرانه‌ها نیاز دارند.

ایالات‌متحده در حال برنامه‌ریزی مشابهی است که (HAMMER) «ماموریت کاهش سرعت زیاد سیارکی برای پاسخ اضطراری» نام دارد و مواد بیشتری به فضا پرتاب خواهد کرد -۴۰۰ تن موشک تا سیارک بن‌نو- این روش همچنین باعث سریع‌تر شدن این سفر می‌شود و با این کار تنها دو سال طول می‌کشد تا موشک‌ها به سیارک برسند.

آن برنامه هزینه بیشتری دارد و آماده‌سازی آن نیز زمان بیشتری می‌برد. ایالات‌متحده باید سیارک را ۲۵ سال پیش از برخورد احتمالی کشف کند؛ در حالی که طرح چین برای زمان اخطار تنها به یک دهه نیاز دارد. ناسا همچنین فضاپیمایی را برای دنبال کردن سیارک بن‌نو ارسال کرده تا از این سیارک نمونه‌برداری کند. کاوشگر «اُسیریس-رِکس» پیش از آنکه بازوی سه متری خود را در سیارک فرو ببرد و ذرات خاک نرم را از سنگ‌های آن جمع‌آوری کند بر فراز این سیارک پرسه می‌زد. ناسا انتظار دارد که «اُسیریس-رِکس» و نمونه‌های گردآوری‌شده‌اش در سال ۲۰۲۳ به زمین بازگردند.