همه‌گیری کرونا سبب شد تا در سال ۲۰۲۰، در اروپای غربی از جنگ جهانی دوم به بعد و در اروپای شرقی از فروپاشی اتحاد شوروی به بعد، بزرگترین میزان کاهش امید به زندگی رخ دهد.
امید به زندگی یکی از پرکاربردترین شاخص‌ها برای ارزیابی سلامت مردم است و اثر منفی همه‌گیری بر آن در تحقیقی که «اینترنشنال ژورنال آو اپیدمولوژی» (International Journal of Epidemiology) دوشنبه (۵مهر) منتشر کرد، ارزیابی شده است.
این پژوهش را مرکز علوم جمعیت‌شناسی لورهولم دانشگاه آکسفورد انجام داده است.
بر اساس این بررسی، در سال ۲۰۲۰، امید به زندگی زنان ۱۵ کشور و مردان ۱۰ کشور در مقایسه با سال ۲۰۱۵ کاهش یافته است. اما در بیشتر کشورها بیشترین کاهش امید به زندگی در مردان رخ داده است.
بدترین وضعیت را مردان آمریکایی داشته‌اند که امید به زندگی آن‌ها ۲.۲ سال کاهش یافته است. مردان لیتوانی نیز با ۱.۷ سال کاهش در جایگاه دوم قرار داشتند.
علاوه بر این تحقیق، بر اساس آمار جدید سازمان ملی آمار بریتانیا، امید به زندگی مردان در این کشور هم بعد از ۴۰ سال کاهش یافته است.
بنا به شواهد مستند، امید به زندگی مردان ۱۱ کشور و زنان هشت کشور دست‌کم یک سال کم شده است.
در کل از ۲۹ کشور مورد بررسی در این تحقیق، امید به زندگی در ۲۷ کشور کاهش نشان می‌دهد.
بر اساس این بررسی، فقط مردان و زنان دانمارک و نروژ و زنان فنلاند در جلوگیری از کاهش امید به زندگی موفق بوده‌اند.
بر اساس این تحقیق، دخالت‌های غیردارویی و برخورداری از نظام سلامت قوی عامل این وضعیت در کشورهای یاد شده بوده است.
کاهش امید به زندگی در ۲۲ کشور بیش از شش ماه بوده است.
در تمام کشورهایی که امید به زندگی کاهش یافته، برای آنکه امید زندگی یک سال افزایش یابد، به طور متوسط ۵.۶ سال وقت لازم بوده است.
بر اساس این بررسی، همه‌گیری کرونا تمامی این پیشرفت‌ها را بر باد داده است.
رویتر به نقل از ریدهی کاشیاپ، یکی از نویسندگان اصلی این بررسی، گزارش داد: «این اثرگذاری بزرگ و مستقیم کووید-۱۹ که تحقیق ما آن را نشان داد، حکایت از آن دارد که کرونا در بسیاری از کشورها ضربه روحی ویرانگری به مردم وارد کرده است. بر اساس این بررسی، افزایش مرگ‌ومیر در ایالات متحده عمدتا در افراد در سن کار و زیر ۶۰ سال رخ داده است و این گروه سنی در کاهش امید به زندگی در مردان بیشترین سهم را داشته‌اند.»
در اروپا مرگ‌ومیر در افراد بالای ۶۰ سال بیشتر بوده است.
برخی از دلایل این اثرگذاری بزرگ همه‌گیری کرونا بر امید به زندگی در این بررسی آمده است.
دو عامل ذکر شده در این تحقیق ناهمگنی دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی و تبعیض نژادی ساختاری است و بنا بر این بررسی، کاهش امید به زندگی در زیرگروه‌های هر کشور «تغییرات چشمگیری» دارد.
بر اساس این بررسی، «برای مثال بنا بر تحقیق جدیدی که در ایالات متحده انجام شده، کاهش امید به زندگی در اقشار دچار محرومیت اجتماعی مثل سیاه‌پوستان و لاتین‌تبارها سه برابر میزان ملی است.»
نویسندگان این بررسی همچنین خاطرنشان کرده‌اند که به علت دسترسی نداشتن به داده‌ها نتوانسته‌اند تغییر امید به زندگی در کشورهای کم‌درآمد و با درآمد متوسط را ارزیابی کنند.
دست‌اندرکاران این بررسی می‌گویند: «فقط توانستیم دو کشور غیراروپایی دارای اطلاعات کامل و قابل اطمینان برای سال ۲۰۲۰ را ارزیابی کنیم.»
دکتر کاشیاپ افزود: «برای شناخت بیشتر اثرات جهانی همه‌گیری کرونا ضرورت دارد که داده‌های تفکیکی بیشتری انتشار یابد و در دسترس باشد.»
© The Independent
