صدها دادستان در افغانستان، مخفیانه زندگی می‌کنند؛ آنان هم از تهدید طالبان در امان نیستند و هم از تهدید مجرمانی که پس از بازگشت طالبان به قدرت، از زندان‌ها آزاد شدند.

برخی از این دادستان ها به ایندیپندنت فارسی می‌گویند خانه‌ بیشتر آنان بازرسی شده است و تعدادی از دادستان‌ها را هم طالبان به مکان نامعلومی برده‌اند.

یکی از این دادستان‌ها، که از اعضای رهبری اتحادیه دادستان‌های افغانستان نیز است، بدون افشای نامش، به ایندیپندنت فارسی می‌گوید: «بیشتر از همه، مجرمانی که زمانی با دادخواست ما به زندان افتاده‌اند، حالا در‌به‌در دنبال ما می‌گردند.»

او می‌گوید یک و نیم سال قبل، هفت راهزن با دادخواست او، هرکدام به ۱۲ سال زندان محکوم شدند، اما طالبان با او تماس گرفتند و تهدیدش کردند که این افراد را رها کند، زیرا از اعضای گروه طالبان‌اند.

به گفته این دادستان، پس از سقوط کابل و باز شدن در زندان پل‌چرخی، آن راهزنان هم رها شدند و اول از همه، سراغ او دم خانه‌اش آمده بودند.

او می‌گوید راهزنان شماره تماس او را پیدا و چند بار او را تهدید کرده‌اند که سرانجام پیدایش خواهند کرد.

این داستان تقریبا نزدیک به ۳ هزار دادستانی است که پس از سقوط دولت اشرف غنی نتوانستند از افغانستان خارج شوند. حمید (نام مستعار) از دادستان‌هایی است که در حال حاضر در هرات مخفیانه زندگی می‌کند. حمید در بخش مبارزه با جرایم سنگین در دادستانی کل افغانستان در کابل فعالیت داشت. او می‌گوید فقط ۲۴ ساعت از آزادسازی زندانی‌ها از زندان پل‌چرخی نگذشته بود که افراد ناشناس به خانه‌اش هجوم آوردند، اما او خانه‌ نبود.

حمید می‌گوید یک هفته در کابل مخفی شد. تمام تلاش‌هایش برای خروج از افغانستان از طریق برنامه تخلیه ناکام ماند و نزدیک بود در حمله تروریستی بیرون فرودگاه کابل کشته شود. حمید سپس ناگزیر شد به هرات برود و مخفیانه بیرون شهر هرات زندگی کند.

او می‌گوید امکان رفتن به کشورهای همسایه را هم ندارد و ناگزیر منتظر مانده است تا کسانی که به خون او تشنه‌اند، خسته شوند و از تعقیبش دست بردارند.

با اینکه طالبان با ورود به کابل و گرفتن قدرت مرکزی، عفو عمومی اعلام کرده‌اند، اما برخوردهای خشونت‌بار با شهروندان افغانستان همچنان ادامه دارد و در مواردی به قتل آنان منجر می‌شود.

روز چهارشنبه، عبدالظاهر محمدی، وکیل مدافع و کارمند اداره حج و اوقاف در شهر فراه در غرب افغانستان، به‌دست افراد ناشناس به قتل رسید. باور افکار عمومی این است که طالبان با استفاده از ماسک و چهره‌های ناشناس اقدام به حذف افرادی می‌کنند که با آنان دشمنی دیرینه دارند.

با این حال، شماری از دادستان‌های افغانستان توانسته‌اند خود را به خارج از افغانستان برسانند. نوید (نام مستعار) دادستانی است که توانسته با خانواده‌اش، از طریق برنامه تخلیه، به ابوظبی برسد.

او می‌گوید نزدیک به یک ماه است که در کمپ بشردوستانه امارات در ابوظبی زندگی می‌کند و منتظر است به آمریکا برود.

نوید می‌گوید افغانستان دیگر برای آنان وطن نمی‌شود، زیرا به فاصله سه روز پس از سقوط کابل، دشمنانش که زمانی به حکم او محکوم شده بودند، دنبالش می‌گشتند.

نوید می‌گوید اگر به دست آنان می‌افتاد، بی‌تردید جانش را از دست می‌داد و چه بسا خانواده‌اش نیز کشته می‌شدند. اما او همان روزهای اول، محل زندگی‌اش را تغییر داد و پس از سه شبانه‌روز انتظار در داخل فرودگاه کابل، توانست از مهلکه جان سالم به در ببرد.

با این همه، تعداد دادستان‌هایی که از افغانستان خارج شده‌اند بسیار کمتر از ۳ هزار دادستانی است که روزگاری در دولت افغانستان کار می‌کردند. آنان در معرض تهدید جانی قرار دارند و راهی هم برای خروج ندارند. فقط دادستان‌ها نیستند که تهدید می‌شوند. اکثر قاضی‌های دولت سابق نیز با چنین تهدیدی مواجه‌اند، هرچند تعدادی از آن‌ها پس از بازگشت طالبان نیز همچنان به کارشان ادامه می‌دهند، اما ۲۰۰ قاضی زن که با آمدن طالبان از کار اخراج شده‌اند، با تهدید شدید امنیتی مواجه‌اند. آنان از جامعه جهانی خواسته‌اند فکری به حالشان بکند، زیرا در بیشتر از یک ماهی که از سلطه طالبان می‌گذرد، آنان مخفیانه زندگی می‌کنند و هرازگاهی مجبورند محل زندگی خود را عوض کنند.