برادر ذکیه هروی، قاضی زن افغان که دو روز پیش همزمان با قدریه یاسینی، دیگر قاضی زن در کنار خانه‌ خود در کابل ترور شد، پرده از وحشتی برمی‌دارد که خانواده‌های غیرنظامی افغان بسیاری آن را تجربه کرده‌اند. 

مصطفی هروی می‌گوید خانواده در حال صرف صبحانه بودند که صدای تیراندازی از پشت در شنیده شد. او می‌گوید از آن لحظه، زندگی آنها مختل شده است. 

هنگامی که ذکیه از خانه خارج می‌شد و می‌خواست به دفتر کارش برود تا در کنار ۲۰۰ قاضی زن دیگر، برای رسیدگی به پرونده‌های متقاضیان، کار عادی روزانه خود را شروع کند، افراد مسلح موتورسیکلت سوار، خود را به خودروی ذکیه هروی و قدریه یاسینی نزدیک کردند، آنها را به گلوله بستند و به راحتی فرار کردند.   

برادر غمزده‌ ذکیه می‌گوید:‌ «ما صبحانه می‌خوردیم که صدای شلیک را شنیدیم. بچه‌هایم جیغ زدند. تیر اول به شانه راننده خورده بود. بعد گلوله به پیشانی خواهر من اصابت کرده بود.» 

در کنار ذکیه هروی، یک قاضی زن دیگر به نام قدریه یاسینی نیز در این حمله کشته شد. 

این چندمین کشتار زنجیره‌ای خبرنگاران، پزشکان، پژوهشگران، فعالان مدنی و سیاستمداران است که کابل، پایتخت افغانستان و چند شهر بزرگ این کشور مانند مزارشریف را در ترس فرو برده است. ترسناکتر این است که عاملان قتل می‌توانند به راحتی فرار کنند و هیچ فرد یا گروهی هم مسئولیت این جنایت را به عهده نمی‌گیرد. گروه طالبان که شاید بیشترین سود را از حذف چهره‌های تاثیرگذار مدنی می‌برند، نه تنها مسئولیت قتل آنها را به عهده نگرفته، آن را محکوم هم کرده‌اند. 

مصطفی هروی می‌گوید در تمام سال‌های جنگ داخلی و حملات اخیر، خانواده او هرگز چنین خشونتی را در کنار خانه‌شان، تجربه نکرده بود. 

او گفت: «ما هیچ دشمنی نداشتیم و هیچ تهدیدی هم از سوی کسی نشده بودیم.» 

از این‌رو، او نمی‌تواند دقیقا تشخیص دهد که چه کسی و چرا با شلیک به پیشانی خواهرش، او را کشته است. اما او از دولت افغانستان دلخور است که نتوانسته امنیت شهروندان خود را تامین کند. 

او وقتی درباره کشته‌شدن خواهرش حرف می‌زند، صدایش را بغض می‌گیرد و می‌گوید:‌ «طالبان خواهر من را ترور کرده ‌است. دولت در محافظت از مردم کاملا ناکام مطلق است. کجا است امنیت؟» 

محمدامین یاسینی، برادر قدریه نیز می‌گوید: «آنها قاضی بودند. امنیت این افراد، تنها با فرستادن یک خودرو و یک راننده، تأمین نمی‌شود. در حالی که تهدیدهای امنیتی به اوج خود رسیده است و باید از این اشخاص محافظت می‌شد که متأسفانه نشد.»

خانم هروی در سال ۱۹۹۲ به دادگاه عالی افغانستان پیوست. اما با سقوط کابل به دست طالبان، در سال ۱۹۹۶ خانه‌نشین و به پاکستان پناهنده شد. طالبان حضور قاضی زن در دادگاه عالی را خلاف آموزه‌های خود می‌داند. از قدریه یاسینی دو فرزند به جا مانده ‌است. 

زنان قاضی با حمله آمریکا به افغانستان، دوباره به کابل بازگشتند و کار خود را از سر گرفتند. 

در قانون اساسی، دادگاه عالی، عالی‌ترین ارگان قضایی است که در راس قوه قضائیه جمهوری اسلامی افغانستان قرار دارد. دادگاه عالی مرکب از نه عضو است که از طرف رئیس جمهور به تایید می‌رسند. قانون اساسی مشخص نکرده ‌است که تمام اعضای شورای عالی باید حتما مرد باشد. اخیرا پیشنهاد‌هایی برای عضویت زن نیز در عالی‌ترین مرجع قضایی کشور مطرح شد و یک زن هم برای گرفتن این مقام به پارلمان معرفی شد. او اما نتوانست رای بیاورد.  

هرچند در شرایط عضویت شورای عالی دادگاه عالی افغانستان، موضوع جنسیت مطرح نیست و مرد بودن هیچ‌گاه به عنوان شروط عضویت تعیین نشده است، اما مخالفت‌ها با قضاوت زن به شدت ادامه دارد.  

ماده چهارم قانون تشکیل و صلاحیت قوه قضائیه نیز حکم می‌ کند: «قاضی، شخصی است که با داشتن انسلاک قضایی، قضایا را طبق احکام قانون رسیدگی و اصدار حکم می‌نماید.» در متن این ماده قانونی، عبارت «شخصی» به‌کار رفته است که هم شامل مرد می‌شود و هم شامل زن.