ناسا برای نخستین ماموریت «دفاع سیاره‌ای» خود آماده می‌شود تا یک فضاپیما را به یک سیارک بکوبد و در مدار این سیارک اندکی تغییر ایجاد کند.
ناسا روز پنج شنبه اعلام کرد که تیم مهندسان و دانشمندان این پروژه «آزمایش تغییر مسیر سیارک دوتایی» (Dart)، سوخت فضاپیما را پر کرده‌اند و بسیاری از آزمون‌های نهایی را انجام داده‌اند و با نزدیک شدن به تاریخ برنامه ریزی شده در روز ۲۳ نوامبر (دو آذر) مراحل کار را مرور و تمرین کرده‌اند.
لیندلی جانسون، مدیر دفاع سیاره‌ای ناسا در بیانیه‌ای گفت: «دارت، نخستین نمایش عملی روش «ضربه زننده حرکتی» است که درآن یک فضاپیما با سرعتی بالا عمدا با یک سیارک شناخته شده برخورد می‌کند تا مسیر حرکت سیارک در فضا را تغییر دهد.»
در این ماموریت قرار است که فضاپیما با سرعت شش کیلومتر بر ثانیه به قمر سیارک کوچک دیمورفوس -که به دور سیارک بزرگتر همراه خود به نام دیدیموس در گردش است- برخورد کند تا مدار این سیارک را اندکی تغییر دهد.
پژوهشگران امیدوارند که با استفاده از تلسکوپ‌های مستقر در زمین، اثرات برخورد با این سامانه سیارکی را بررسی کنند.
قطر دیدیموس چیزی حدود ۷۸۰ متر یا به عبارتی به اندازه ارتفاع آسمان‌خراش برج خلیفه در دبی است. قطر دیمورفوس چیزی حدود ۱۶۰ متر - تقریبا به اندازه چرخ و فلک «های رولر» در لاس وگاس است.
این سامانه سیارکی در زمان برنامه ریزی شده برای اصابت، در فاصله حدود ۱۱ میلیون کیلومتری زمین قرار خواهد داشت. ناسا می‌گوید «آخرین باردرسال ۲۰۰۳ دیدیموس تا این حد به زمین نزدیک شده بود، باردیگردر سال ۲۰۶۲ خواهد بود.»
در حالی‌که هیچ‌یک از سنگ‌های فضایی تهدیدی برای زمین نیستند و هیچ سیارک شناخته شده‌ای در این ابعاد، «دست کم طی قرن آینده» خطری برای برخورد با سیاره ما ندارد، ناسا امیدوار است که با این تمرین، مدل‌سازی و قابلیت‌های پیش بینی انحراف در مسیر سیارک‌ها را بهبود بخشد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
ناسا می‌گوید که این آزمایش به ایجاد آمادگی در صورت بروز یک تهدید واقعی در آینده کمک می‌کند.
دانشمندان در حال حاضر بر مبنای ریزبرخوردهای شبیه‌سازی‌شده در آزمایشگاه‌ها، مدل‌های رایانه‌ای پیچیده‌ای ازانحراف مسیر سیارک ساخته‌اند. اما ازآنجایی‌که سیارک‌ها، اجرامی پیچیده با طیف وسیعی از ویژگی‌های هندسی و ساختارهای داخلی به‌شمار می‌روند، ناسا لازم دانست که یک آزمایش واقعی انجام دهد.
آقای جانسون افزود: «به نظر می‌رسد این روش سنجیده‌ترین رویکرد فناورانه برای مقابله با سیارک‌های بالقوه خطرناک باشد و این کار به متخصصان دفاع سیاره‌ای کمک می‌کند که مدل‌های رایانه‌ای ضربه زننده حرکتی به سیارک را بهبود بخشند و درکی از این موضوع که در آینده چگونه می‌توان مسیر اجرام بالقوه خطرناک نزدیک به زمین را منحرف کرد، داشته باشند.»
اندی ریوکین، سرپرست تیم پژوهشی دارت در آزمایشگاه فیزیک کاربردی جان هاپکینز در ماه ژانویه گفته بود: «اگرچه کوبیده شدن دارت به دیمورفوس به معنای نابودی این فضاپیماست، اما این تازه شروع علم است».
مهندسان ناسا طی دو سال گذشته در خلال همه‌گیری کووید-۱۹ از شیوه‌نامه‌های سلامتی و ایمنی پیروی کردند تا فضاپیمای دارت را بسازند و آن را با انواع مختلفی از فناوری‌هایی که این فضاپیما برای ماموریت آزمایشی به آن‌ها نیاز خواهد داشت تجهیز کردند.
این سازوبرگ شامل سامانه پیش‌رانش یونی نکست-سی (NEXT-C) که بازدهی سوخت و عملکرد آن را برای انجام ماموریت‌های دیپ اسپیس بهبود می‌بخشد و یک آنتن تخت شکاف‌دار با بهره‌وری بالا برای ایجاد ارتباط کارآمد بین زمین و فضاپیما است.
مهندسان دراوایل سپتامبر، تنها ابزار تعبیه‌شده در فضاپیما، دوربین دراکو (Draco) و همچنین دو آرایه خورشیدی قابل پهن شدن که هر کدام تا حدود ۸٫۵ متر باز می‌شوند نصب کردند.
مهندسان ناسا از زمان انتقال فضاپیما به محل پرتاب آن در پایگاه نیروی فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا در اوایل ماه اکتبر، آن را برای پرواز آماده کرده‌اند و سامانه‌های الکتریکی، دستگاه‌های مختلف آن را آزمایش و قطعات نهایی را در روکش‌های عایق چندلایه جمع کرده‌اند.
تیم «دارت» همچنین مراحل پرتاب را هم از سکوی پرتاب و هم از مرکز انجام عملیات این ماموریت در آزمایشگاه فیزیک کاربردی جانز هاپکینز تمرین کرده‌اند.
ناسا می‌گوید که مهندسان این سازمان از ۱۰ نوامبر کار متصل کردن فضاپیما به سامانه پرتاب یعنی یک موشک فالکون ۹ اسپیس ایکس را آغاز می‌کنند.
ناسا یادآور می‌شود «نخستین فرصت پرتاب دارت برای روز ۲۳ نوامبرساعت ۱۰٫۲۰ منطقه زمانی اقیانوس آرام برنامه ریزی شده است. اگرهوا یا سایر امور مانع پرتاب در شب نخست شود، تیم دارت یک فرصت اضافی برای پرتاب در روز بعد دارند. در صورت لزوم، تلاش بعدی برای پرتاب می‌تواند درماه فوریه ۲۰۲۲ انجام شود.»
© The Independent
