یک پژوهش جدید حاکی از آن است که تکه‌های ریز گردوغبار می‌توانند با سرعتی شگفت‌آور به فضاپیما برخورد کنند و به صورت بالقوه وقوع خطرات بزرگی را سبب شوند. پژوهشگران در جریان اکتشاف‌هایی که هم رفتار خورشید را توضیح و هم [نحوه] طراحی فضاپیما[های] آینده را آموزش می‌دهد، هشدار دادند که خرده‌ریزهای غبار، به رغم کوچکی ذاتی خود، می‌توانند با چنان سرعتی حرکت کنند که وقوع انفجارهایی کوچک را موجب شوند.

این پژوهش جدید کاوشگر خورشیدی پارکر، فضاپیمای ناسا، را که در حال حاضر به منظور مطالعه خورشید پیرامون آن در حال پرواز است، بررسی کرده است.

این فضاپیما سریع‌ترین شیء ساخت بشر تاکنون به شمار می‌رود که با سرعت ۴۰۰ هزار مایل بر ساعت (۶۴۴ هزار کیلومتر بر ساعت) در فضا در حال حرکت است. کاوشگر در خلال این کار باید در داغ‌ترین دماهای ممکن کار کند زیرا این فضاپیما بیش از هر جسم دیگری به خورشید نزدیک است.

این شرایط سخت و حاد به محققان امکان می‌دهد تا با جزئیات بررسی کنند که در جریان برخورد آن غبارهای فوق‌سریع چه اتفاقی می‌افتد تا بهتر متوجه شوند که این غبارها چگونه می‌توانند به فضاپیما آسیب بزنند. 

آن‌ها این کار را با مشاهده پرواز این فضاپیما از درون غبار بین سیاره‌ای، یعنی توده‌ای پنکیک‌مانند از ذرات ریز غبار، انجام دادند. ضخامت این ذرات از موی انسان نیز کمتر است اما با سرعتی فوق‌العاده زیاد حرکت می‌کنند؛ سریع‌تر از شش هزار و ۷۰۰ مایل بر ساعت (۱۰ هزار و ۷۸۲ کیلومتر بر ساعت).

در جریان برخورد آن‌ها ابتدا ماده به بخار تبدیل و سپس یونیزه می‌شود که در آن اتم‌ها به صورت یون‌ها و الکترون‌های جدا هستند و پلاسما تشکیل می‌دهند و این به وقوع انفجارهایی منجر می‌شود که کمتر از یک هزارم ثانیه طول می‌کشند. سپس توده دود باقیمانده از فضاپیما پهن می‌شود و گسترش می‌یابد. این به محققان اجازه داد از اینکه بادهای خورشیدی و غبار چگونه برهمکنش می‌کنند، درک بهتری داشته باشند. دانشمندان می‌توانند با استفاده از برهمکنش‌های کوچک‌تر، از جمله برهمکنش‌هایی که در اتمسفر سیارات زهره و مریخ وجود دارند، برای درک بهتر آن‌ها در مقیاس‌های بزرگ‌تراستفاده کنند.

اما شاید عملی‌تر از آن، دانشمندان قادر خواهند بود از اینکه چطور فضاپیمایی همچون کاوشگر خورشیدی پارکر و فضاپیماهایی که پس از آن خواهند آمد، ممکن است تحت‌تاثیر [این پدیده] قرار بگیرند، درک بهتری داشته باشند.

تیم پژوهشی توانست تکه‌های فلزی و خرده‌های رنگ را که در خلال چنین برخوردهایی کنده شده بودند، مشاهده کند. این قطعات در تصاویری که با دوربین‌های نصب شده روی کاوشگر خورشیدی پارکر ثبت شده بودند، به شکل نوار و رگه‌هایی دیده شدند.

برای نمونه، زمانی که قطعات خرده‌ریز نور خورشید را به سمت دوربین‌هایی که به منظور مسیریابی استفاده می‌شوند پراکنده می‌کردند، به معنای آن بود که فضاپیما در تکاپو برای یافتن مسیر خود در فضا است. با در نظر گرفتن اینکه لازم بود کاوشگر سپر حرارتی‌اش را دقیق و به شکلی درست تنظیم کند تا خود را محفوظ نگه دارد، چنین چیزی می‌توانست خطرناک باشد.