وزارت خارجه آمریکا روز سه‌شنبه در بیانیه‌ای خواستار آزادی باقر نمازی، شهروند دوتابعیتی محبوس در ایران شد.

در این بیانیه آمده‌است: «امروز شش سال از روزی که حکومت ایران باقر نمازی را به‌ناحق و تنها برای استفاده از او به عنوان مهره‌ای سیاسی می‌گذرد. در سال ۲۰۱۶، باقر نمازی پس از بازداشت نابه‌حق پسرش سیامک نمازی که شهروند آمریکاست، به ایران رفت تا به او کمک کند. پدر و پسر به اتهامات بی‌پایه به ده سال زندان محکوم شدند. به رغم تخفیف حکم باقر در سال ۲۰۲۰، حکومت ایران هنوز نمی‌گذارد او از ایران خارج شود. باقر که اکنون ۸۵ سال دارد، نیازمند مراقبت ویژه پزشکی است ولی حکومت ایران او را همچنان از نوه‌ها و بقیه خانواده‌اش در ایالات متحده دور نگه داشته است.»

این بیانیه می‌وید: «از حکومت ایران می‌خواهیم بگذارد باقر نمازی به خانه برگردد، و نیز سیامک [نمازی] و دیگر اتباع آمریکا، عماد شرقی و مراد طاهبار را از زندان آزاد کند....اولویت ما بازگرداندن سالم همه شهروندان محبوس خود به آمریکا و حلّ موارد شهروندان گمشده و ربوده شده ایالات متحده، از جمله باب لوینسون است.»

روز ۳۰ بهمن، سیامک نمازی، شهروند آمریکایی ایرانی‌تباری که در زندان اوین محبوس است، در میانه هفتمین سال دوران حبس خود با انتشار نامه‌ای از «نگاه امنیتی و تبعیض آمیز» نسبت به زندانیان دوتابعیتی در جمهوری اسلامی ایران که موجب محرومیت آنها از ارفاقات قانونی شده نوشته است.

به گزارش انصاف نیوز، نمازی در بخشی از این نامه نوشته است: «با مقایسه‌ شرایط دو تابعیتی‌های در بند با دیگر محکومان امنیتی به خوبی می‌توان فهمید که این شهروندان حتی در حین تحمل حبس هم از این نگاه تبعیض‌آمیز و ناروا، رهایی ندارند.»

به نوشته سیامک نمازی، زندانیان دوتابعیتی‌ «به‌ طور مرتب از حقوق و ارفاقات قانونی‌ مانند مرخصی و آزادی مشروط که منوط به نظر ضابطین می‌شود محروم می‌مانند. و این یعنی که این قشر گاهی از زندانیانی با اتهامات وحشتناکی مانند همکاری با داعش یا قاچاق دختران کشورمان به دیگر ممالک نیز، از حقوق کمتری برخوردار می‌شوند.»

سیامک نمازی مهر ۱۳۹۴ در جریان سفر به ایران بازداشت شد. پدر او، باقر نمازی، نیز که برای پی‌گیری وضعیت فرزندش به تهران رفته بود در اسفند همان سال بازداشت شد و هر دو بعدا در دادگاه به اتهام آنچه «همکاری با دولت متخاصم آمریکا» عنوان شد، به ۱۰ سال زندان محکوم شدند.

نمازی در نامه خود نوشته است: «با همه‌ اشتیاقی که دولت‌های ساکن در پاستور از دوره‌ سازندگی تا به امروز جهت جذب ایرانیان خارج از کشور و استفاده از ظرفیت عظیم سیاسی، علمی و اقتصادی این قشر نشان دادند، آنچه بر همگان روشن است هیچ‌کدام موفقیت در خوری در این راه کسب نکردند. برعکس؛ امروزه رابطه‌ جمهوری اسلامی با شهروندان خارج‌نشین در چنان جایگاه نامطلوبی قرار دارد که دعوت‌های گرم دولت سیزدهم با استقبال سرد هموطنان دوتابعیتی‌مان روبه‌رو شده است.»

او در ادامه می‌نویسد: «دولت [حسن روحانی] مبادرت به اجرای برنامه‌هایی جهت بهبود روابطش با ایرانیان خارج از کشور کرد، که نیروهای امنیتی خاصی تحلیل بسیار منفی نسبت به آنها داشتند‌. متاسفانه هزینه‌ سنگین این بی‌تدبیری را نهایتاً شهروندان دوتابعیتی بی‌پناهی که با آنها برخورد امنیتی سختی صورت گرفت، و البته خانواده‌های مصیبت‌زده‌شان، پرداختند.»