در پانزدهم مارس ۲۰۲۲، سلطه طالبان بر افغانستان هفت ماهه شد و در تمام این هفت ماه، زندگی برای زنان در افغانستان همواره پر از ترس و ابهام بود. آنان دیگر اجازه ندارند به مشاغلشان در ادارات دولتی بازگردند و بسیاری از شهرها و بازارها نیز از حضور زنان خالی شده و پس از سرکوب اعتراض‌های زنان با ربودن، زندانی کردن و کشتن معترضان و سکوت جهان در قبال این خشونت‌ها، امید زنان افغانستان برای دستیابی به یک زندگی مسالمت‌آمیز و انسانی ضعیف شده است.

دست‌کم در حدود دو ماه اخیر و پس از آنکه طالبان شماری از زنان معترض را ربود و شکنجه کرد، دیگر هیچ گردهمایی علنی در خیابان‌های کابل برگزار نشد. طالبان تنها به کسانی اجازه تجمع می‌دهند که از حاکمیت این گروه دفاع کنند و در حمایت از آنان شعار دهند؛ اما با وجودی که طالبان برای پایان دادن به اعتراض‌ها از هیچ خشونتی دریغ نکرد، هنوز کورسویی از امید در قلب شماری از زنان در افغانستان روشن مانده است و هرچند طالبان خیابان‌ها را از زنان گرفت، اعتراض‌ها به اشکال گوناگون همچنان ادامه دارد و پیام واضح این اعتراض‌ها هم نه گفتن به طالبان و تفکر طالبانی است.

حسینا محتسم، دانشجو در کابل، می‌گوید: «زنان زیادی کار و زندگی آزاد خود را از دست داده‌اند، اما نباید در برابر این اوضاع سکوت کرد. ما ساکت نمی‌مانیم و همواره علیه کسانی که حقوق ما را پایمال می‌کنند، فریاد اعتراض سر می‌دهیم.»

به باور محتسم، سکوت در مقابل طالبان به ادامه چرخه خشونت، افزایش محدودیت زنان و گستاخ شدن طالبان در سلب حقوق همه شهروندان افغانستان برای زندگی آزاد منجر می‎‌شود.

کریمه محسنی، دانشجوی دیگر در کابل، در گفت‌وگو با رویترز، جلوگیری از بازگشت زنان به مشاغلشان و حضور نداشتن آنان در سمت‌های دولتی را، در حالی که طالبان می‌کوشد محدودیت‌های بیشتری بر زندگی مردم  وضع کند، سبب تضعیف روحیه زنان در افغانستان می‌داند. به گفته محسنی، طالبان اوایل وعده دادند که حق کار و تحصیل زنان را سلب نمی‌کنند، اما تاکنون به این وعده‌ خود عمل نکرده‌اند.

میشل باشله، کمیسر حقوق بشر سازمان ملل متحد، در سفر اخیر خود به کابل که در دهم مارس انجام شد، با سراج‌الدین حقانی، تروریستی که پلیس فدرال آمریکا ۱۰ میلیون دلار بر سرش جایزه گذاشته است، ملاقات کرد. میشل باشله در حالی با سراج‌الدین حقانی ملاقات کرد که نام او در فهرست سیاه سازمان ملل نیز قرار دارد. او پس از ملاقات با حقانی، در سخنانی از وضعیت حقوق بشر در افغانستان ابراز نگرانی کرد.

باشله گفت: «ما باید زنان بیشتری را در همه عرصه‌های زندگی [در افغانستان] مشارکت دهیم و همچنین ساختاری فراگیر ایجاد کنیم تا اطمینان حاصل شود که اقلیت‌های قومی و مذهبی می‌توانند در توسعه این کشور نقش داشته باشند.»

در حالی که طالبان بی‌اعتنا به خواست مردم افغانستان، در تلاش است فرمان‌های انسان‌ستیزانه خود را اجرایی کند، بیشتر سازمان‌های حقوق بشری و دولت‌های خارجی که ۲۰ سال با پیام دموکراسی و حقوق بشر در افغانستان حضور داشتند، در برابر این جنایت‌ها سکوت اختیار کرده‌اند. رفتار دوگانه دولت‌های جهان در برابر مردم افغانستان، این پیام را می‌رساند که تلاش برای داشتن یک نظام دموکراتیک و انسانی در این کشور دیگر برای آنان جذابیت چندانی ندارد. از همین رو طالبان هم به اعتراض‌ها در داخل و خارج افغانستان اعتنایی نمی‌کند و به کشتار غیرنظامیان و نظامیان دولت پیشین و ربودن معترضان و اعدام مخالفان به بهانه‌های گوناگون ادامه می‌دهد.