نتایج یک نظرسنجی جدید در ایران نشان می‌دهد که مسائلی همچون فوتبال از فهرست اولویت‌های ایرانیان خارج‌ شده‌اند و برای ۵۵ میلیون ایرانی، فوتبال دیگر اهمیتی ندارد.

بر اساس این نظرسنجی که در مرکز افکار سنجی دانشجویان ایران (ایسپا) انجام شد، تنها ۳۱ میلیون نفر از جمعیت ایران یعنی حدود ۳۷ درصد، علاقه‌مند فوتبال‌اند و رویدادهای مربوط به آن را دنبال می‌کنند. همچنین از میان جمعیت ۳۱ میلیونی هواداران فوتبال، ۷۴ درصد مرد و ۲۴ درصد زن‌اند.

بر اساس این گزارش، در میزان علاقه‌مندی به پیگیری مسابقات فوتبال بر اساس گروه‌ سنی تفاوت چندان معناداری وجود ندارد؛ به طوری که ۳۷.۴ درصد از افراد ۱۸ تا ۲۹ سال، ۳۷.۸ درصد از افراد ۳۰ تا ۴۹ سال و ۳۵.۹ درصد از افراد بالای ۵۰ سال گفته‌اند که مسابقات فوتبال را پیگیری می‌کنند.

میزان علاقه‌مندی به مسابقات فوتبال در بین افراد ساکن در مراکز استان‌ها ۳۶.۳ درصد، افراد ساکن در روستاها ۳۶.۶ درصد و در سایر شهرها ۳۸.۶ درصد است.

در شرایطی که تنگناهای اقتصادی، بحران‌ اشتغال، محرومیت از آزادی‌های مدنی و ناامیدی بر کیفیت زندگی بسیاری از مردم ایران سایه انداخته است، فهرست علاقه‌مندی‌های آنان نیز روزبه‌روز کوتاه‌تر می‌شود؛ تا جایی که حضور تیم ملی فوتبال ایران در رویدادی همچون جام‌ جهانی هم فقط برای ۵۴ درصد مردم اهمیت دارد.

خبرگزاری ایسنا با استناد به نتایج نظرسنجی جدید ایسپا اعلام کرد جمعیت ایرانیانی که به دلیل «عرق ملی و هیجان حاکم بر جامعه» بازی‌های جام جهانی را دنبال می‌کنند، ۴۶ میلیون نفر است. این به معنای آن است که نزدیک به ۴۰ میلیون ایرانی قصد ندارد بازی‌های تیم ملی فوتبال در جام جهانی را دنبال کنند.

مقایسه وضعیت کنونی با دوره‌های پیشین جام جهانی آشکار می‌کند که جمعیت علاقه‌مندان به رویدادها و مسابقات ملی به میزان قابل‌توجهی کاهش یافته است. 

کاهش میلیونی جمعیت افرادی که حضور تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی برایشان اهمیت دارد، این نکته را اثبات می‌کند که جامعه ایرانی اکنون بیش از هر چیز، به نجات خود از تنگناهایی که حکومت عامل ایجاد آن است، می‌اندیشد. 

دفتر سلامت روانی، اجتماعی و اعتیاد وزارت بهداشت پیش‌تر اعلام کرده بود که افسردگی و اضطراب در صدر اختلال‌های روانی در ایران است. به گفته علیرضا زالی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، از هر سه ایرانی، یک نفر به اختلال روانی دچار است.

تقی آزاد برمکی، جامعه‌شناس، بهمن ۱۴۰۰ به پایگاه خبری جماران گفته بود که آسیب‌های روحی و روانی مردم تهران در عرض شش ماه بیشتر شده است. به گفته او، فقر و مشکلات اقتصادی مهم‌ترین عواملی‌اند که آسیب‌های روحی را افزایش می‌دهند.

جامعه‌ای که آسیب‌های روحی و روانی در آن به مرز بحران رسیده‌ است، برای تفریح، اوقات فراغت و سفر برنامه‌ای ندارد و احتمال اینکه بخشی علاقه‌مندی‌هایش را کنار بگذارد، زیاد است.