در حالی که حدود یک هفته از زلزله پرتلفات شرق افغانستان می‌گذرد، بازماندگان این حادثه از فقدان امکانات معیشتی و نرسیدن کمک شکایت دارند. گل نعیم از جمله کسانی است که در این حادثه پدر و دو خواهر خود را از دست داده و از خانه‌اش هم جز تلی خاک چیزی باقی نمانده است. او که ساکن شهرستان گیان در استان پکتیکا است، به خبرگزاری آسوشیتدپرس می‌گوید که در یک هفته گذشته، نه به او برای بیرون آوردن اجساد اعضای خانواده‌اش کوچک‌ترین کمکی شده و نه به آنانی که از این حادثه جان سالم به در برده‌اند و حالا بی هیچ سرپناهی در خیابان مانده‌اند، کسی یاری رسانده است.

او می‌افزاید: «نمی‌دانم چگونه زندگی را از سر بگیریم. ما برای بازسازی خانه هیچ پولی نداریم.»

اکنون هزاران نفر مانند گل نعیم در سرگردانی و بلاتکلیفی و ترس از تکرار زلزله به سر می‌برند. در حالی که نه نانی برای خوردن دارند و نه سرپناهی برای زندگی. بسیاری از آنان هنوز تیم‌های امدادی را به چشم ندیده‌اند و مشخص نیست این کمک‌ها که به‌صورت تصاعدی در حال سرازیر شدن به سوی افغانستان‌اند، به چه کسانی داده می‌شود.

طالبان با توجه به ناتوانی‌ خود برای کمک به مردم، دست به دامن کشورهای خارجی شده‌اند. آنان از آمریکا خواسته‌اند ذخایر ارزی افغانستان را آزاد کند تا آنان بتوانند به مردم کمک کنند؛ اما پرسش اینجا است که کمک‌هایی که جامعه جهانی در این روزها فرستاده‌اند، به کجا رفته‌اند؟

چین که به‌تازگی به جمع کشورهای کمک‌کننده به زلزله‌زدگان افغانستان پیوسته، ۷.۵ میلیون دلار برای کمک به بازماندگان زلزله اختصاص داده است. سازمان ملل متحد هم حدود ۱۰ میلیون دلار به مردم زلزله‌زده کمک می‌کند. کشورهایی مانند ایران، قطر، امارات متحده عربی، کره جنوبی و پاکستان هم در چند روز گذشته، محموله‌های کمکی به مناطق زلزله‌زده فرستاده‌اند.

آخرین گزارش سازمان ملل متحد که روز یکشنبه، ۲۶ ژوئن، منتشر شد، ابعاد آسیب‌های ناشی از زلزله را گسترده نشان می‌دهد. بر اساس این گزارش، حدود یک هزار و ۹۰۰ باب خانه در سه شهرستان گیان و برمل در پکتیکا و اسیپره در خوست ویران شده‌اند. در میان کشته‌شدگان، ۱۵۵ تن و در میان زخمیان این زلزله هم ۲۵۵ تن کودک‌ بوده‌اند.

سازمان ملل متحد از چالش‌های لجستیکی در منطقه نیز خبر می‌دهد که مهم‌ترین آن‌ها نبود کانال‌های ارتباطی با مناطق زلزله‌زده به دلیل قطع خطوط موبایل و اینترنت در منطقه، خرابی بیش از حد جاده‌ها و نبود پایگاه برای فعالان امدادرسانی است.

سازمان ملل متحد طرح اضطراری سه ماهه کمک به حدود ۳۶۲ هزار نفر در مناطق زلزله‌زده در استان‌های پکتیکا و خوست را نهایی کرد. این طرح روز دوشنبه، ۲۷ ژوئن، ارائه می‌شود؛ اما چالش‌های پیش روی بازماندگان زلزله همچنان به قوت خود باقی است. مردم با دست خالی جسدها را از زیر آوار بیرون می‌کشند و در گورهای گروهی به خاک می‌سپارند. هزاران تن از کسانی که خانه‌هایشان ویران شده است، شب‌ها در جنگل می‌مانند و تعداد بسیار کمی چادر بین مردم توزیع شده است.

گل نعیم می‌گوید یک موسسه خیریه یک چادر به او داده که برای اسکان همه اعضای خانواده او گنجایش ندارد و برخی از آن‌ها بالاجبار بیرون چادر می‌خوابند. در چنین وضعیتی، کمک‌ها تابع روند سیاسی شده است. جامعه جهانی از کمک گسترده به مردم خودداری می‌کند و از طالبان می‌خواهد تا برای ایجاد یک حکومت فراگیر اقدام کنند. طالبان نیز از آمریکا می‌خواهند ذخایر ارزی افغانستان را آزاد کند و تمامی تحریم‌ها را بردارد تا کشورها بتوانند از طریق بانکی کمک‌هایشان را به افغانستان برسانند.

رامیز الاکبروف، سرپرست نمایندگی سازمان ملل متحد در افغانستان، که به منطقه زلزله‌زده سفر کرده بود، در گزارش خود نوشت که جامعه جهانی با وجود سخاوت و کمک خود در این ۱۰ ماه برای مردم، حالا که آنان با وضعیت اضطراری تازه‌ای رو‌به‌رو شده‌‌اند، باید بار دیگر حمایت خود را از مردم آسیب‌دیده اعلام کند. او می‌گوید که در نبود چنین حمایت‌هایی، مردم سختی‌های غیرقابل تصوری را متحمل خواهند شد.

با این حال، هنوز به کسانی که از این زلزله آسیب‌های جدی روحی و مادی دیده‌اند، کمک آنچنانی صورت نگرفته است. گزارش‌هایی وجود دارد که کمک‌ها به جای اینکه میان آسیب‌دیدگان واقعی توزیع شود، در مناطقی توزیع می‌شود که مشکلی نداشته‌اند. تعدادی از کاربران رسانه‌های اجتماعی ساکن مناطق زلزله‌زده می‌گویند که طالبان کمک‌ها را به کانال‌های وابسته به خود هدایت می‌کنند و تلاش دارند از این کمک‌ها به سربازان خود نیز سهمی بدهند.