دانشمندان دریافته‌اند که ستارگان عظیم، زمانی که در آستانه انفجار به شکل یک ابرنواختر و در شرف مرگ قرار دارند، چیزی شبیه به «سیگنال هشدار اولیه» می‌فرستند.
آن‌ها می‌گویند زمانی که یک ستاره به آخرین مرحله زندگی خود می‌رسد، ناگهانی صد برابر کم‌نورتر از حد معمول می‌شود که این [مرحله] چند ماه به طول می‌انجامد و پس از آن، ستاره از بین می‌رود.
به گفته آنان، اثر کم‌نور شدن زمانی رخ می‌دهد که ناگهان موادی پیرامون ستاره در حال مرگ انباشته می‌شوند و جلو نور را می‌گیرند.
آن‌ها می‌گویند که این یافته می‌توانند به ستاره‌شناسان کمک کند تا این ستاره‌ها را در حین انفجار تماشا کنند - نه اینکه پس از [وقوع] آن متوجه آن‌ها شوند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
دانشمندان پیش از این مطمئن نبودند که این فرایند چقدر به طول می‌انجامد. اینک پژوهشگران می‌توانند بگویند که [این مرحله] چند ماه طول می‌کشد و بهتر می‌توانند دریابند که ستاره‌ها زمانی که پیش از انفجار در این «پیله‌ها» پیچیده می‌شوند، احتمالا چه شکلی‌اند.
«ماده متراکم، ستاره را تقریبا به صورت کامل می‌پوشاند و آن را در بخش طیف مرئی، ۱۰۰ بار کم‌نورتر می‌کند. این به معنای آن است که احتمالا یک روز پیش از انفجار ستاره، نمی‌توان دید که ستاره آنجا بوده است.»
«ما تاکنون فقط می‌توانستیم مشاهدات دقیق ابرنواخترها را تازه چند ساعت پس از وقوع آن‌ها به دست آوریم. با وجود این سامانه هشدار زودهنگام، می‌توانیم برای رصد همزمان آن‌ها آماده شویم، بهترین تلسکوپ‌های جهان را به سمت این ستارگان زمینه‌ساز [انفجار] بگیریم، و در برابر چشمان خود به معنای واقعی کلمه شاهد پاره‌پاره شدن آن‌ها باشیم.»
این یافته‌های جدید در مقاله‌ای با عنوان «انفجار قریب‌الوقوع: ظهور ابرغول‌های سرخ در نقطه رمبش هسته‌ای» در «اطلاعیه‌های ماهانه انجمن نجوم سلطنتی» (MNRAS) منتشر شده است.
© The Independent
