جمهوری اسلامی از آسمان نازل نشد. این نظام نکبت و فلاکت هم ایده‌های فاشیستی و کمونیستی فعالیت سیاسی و حکمرانی را از دیگر ایدئولوژی‌ها و کشورها فراگرفت، هم از سنت‌های کهنه تبعیض‌آمیز در جامعه استفاده کرد و هم از احساسات مذهبی تحت عنوان غیرت و ناموس برای اعمال قساوت و خشونت و نفرت بهره گرفت. جمهوری اسلامی هرچه تبعیض و سرکوب و قساوت را که در عالم وجود دارد، در خود جمع کرده است. این رژیم تجسم خشونت و تنفر و بلاهت و قساوت است. شری در عالم نیست که در این نظام نهادینه نشده باشد، از اختلاس و پولشویی و ارتشا تا تجاوز و توهین و دروغگویی و از شکنجه و کشتار جمعی و کودک‌کشی تا دورویی و نفاق و فریب.  

پسران ایرانی با حمایت از دختران در اعتراضات خیابانی نشان داده‌اند که «غیرت اسلامی» و تقلیل زنان به ناموس در قاموس اسلام‌گرایان، نمایشی تهی و مسخره است و حمایت واقعی، حمایت از حقوق فردی و آزادی‌های زنان است. این حمایت بدون رهاکردن اختیاری و داوطلبانه امتیازات «فعلا قانونی» مردان، ابتر می‌ماند. 

مردان ایرانی برای اینکه عملا نشان دهند با قوانین قرون وسطایی شریعت در حیطه خانواده و جامعه مخالف‌اند، باید از خود شروع کنند. مقابله با جمهوری اسلامی که بر تبعیض و جداسازی جنسی بنا گذاشته شده است، وقتی قوت و سرعت پیدا می‌کند که مردان از برخورداری از امتیازهای داده‌شده به آن‌ها خودداری یا از حقوق زنان و دختران و خواهران خود کاملا حمایت کنند. 

۱. تذکر به همسران و دختران خود را متوقف کنید

در ایران، مردان خانواده سال‌ها کار سرکوب مورد نظر حکومت را انجام می‌دادند، تا دچار دردسر نشوند؛ مثل اینکه به همسران و دختران خود می‌گفتند «حجابتو درست کن» یا «روسریتو بکش پایین». مردان چه به‌عنوان شوهر و چه به‌عنوان پدر و برادر، باید به حق زنان در پوشش احترام می‌گذاشتند و اگر ماموران با آن‌ها برخورد داشتند، از اعضای خانواده خود دفاع می‌کردند و نه اینکه آن‌ها را برای دردسر موجود ملامت کنند. پاسخ مردان به تذکرات خیابانی به زنان، باید این باشد که «هیز تویی، هرزه تویی، این زن آزاده است».

۲. همسران خود را در خیابان ببوسید

تکرار و تداوم این کار، بوسیدن زنان (گونه و لب‌ها) در خیابان‌ها را عادی می‌کند و دیگر حکومت نمی‌تواند دختران و پسران را به‌دلیل گرفتن دست همدیگر و بوسیدن همدیگر در خیابان تحت تعقیب قرار دهد. افزایش این بوسه‌ها همچنین فضای اجتماعی خشونت‌آمیز ایران تحت حکومت سرکوب را تلطیف می‌کند. اسلام‌گرایان تنها با واقعیت قدرتمندی که نمی‌توانند تغییر دهند، ممکن است کنار بیایند. بوسیدن تحلیل‌های بوق‌های تبلیغاتی حکومت مبنی‌بر جنسی‌بودن اعتراضات جوانان را خنثی می‌کند، چون زیبایی بوسه مهملات اسلام‌گرایان را می‌شوید. 

۳. ارث مساوی

هیچ قانونی و نهاد حکومتی در ایران نمی‌تواند از تقسیم ارث مساوی میان خواهران و برادران پس از مرگ پدر و مادر جلوگیری کند. برادران باید از امتیازات غیراخلاقی در دریافت دوبرابر ارث نسبت‌به خواهران خود صرف‌نظر کنند. پدران قبل از مرگ می‌توانند اموال خود را به‌طور مساوی میان دختران و پسران خود تقسیم کنند. مایه شرم است که برخی از مردان ایرانی که در کشورهای غربی زندگی می‌کنند، هنوز ارث دوبرابر نسبت‌به خواهران خود در ایران دریافت می‌کنند.

۴. مادر به‌جای پدر می‌نشیند

در ایران وقتی پدر از دنیا می‌رود، فرزندان اموال او را به ارث می‌برند (به‌جز یک‌هشتم سهم مادر) و مادر به خاک سیاه می‌نشیند. فرزندان و بالاخص پسران باید پس از مرگ پدر همه امور خانواده را به مادر بسپارند و تقسیم ارث را به بعد از مرگ مادر موکول کنند. نقش اقتصادی و اداری مادر باید به همان مقام پدر در عمل منتقل شود. هیچ‌یک از قوانین ظالمانه رژیم نمی‌تواند مانع این اقدام شهروندان شود.

۵. واگذاری حق حضانت

محروم‌ کردن مادر از پرورش کودک قساوت است. مردانی که از همسران خود جدا می‌شوند، بدون توجه به قوانین قبیله‌ای و قرون وسطایی شریعت، باید حق نگهداری کودکان را به زنان خود بسپارند تا به‌طور مشترک از آن‌ها مواظبت کنند، مگر آنکه زنان ناتوان از این نگهداری باشند. ماموران حکومت نمی‌توانند اراده آخوندها را بر تصمیم مستقل خانواده‌ها تحمیل کنند. 

۶. تقسیم مساوی اموال با همسر

لازم نیست این موضوع به‌عنوان شرط ضمن عقد آمده باشد. مردان می‌توانند اموال خود را از هم‌اکنون با زنان خود تقسیم کنند، تا به آن‌ها قدرت اقتصادی بدهند. این تقسیم اموال عملا قوانین شریعت را بلاموضوع می‌کند. برداشتن عمامه روحانیون یا تکه‌پاره‌کردن عبای آخوندها در بیان مخالفت با حکومت آخوندی لازم است، اما کافی نیست. آن‌ها معرف و مبلغ شریعت‌اند و تنها با بلاموضوع‌کردن شریعت، این مخالفت کامل می‌شود.  

۷. رفتار برابر با دختران و پسران

اگر با دوست‌دختر گرفتن پسران خود مشکلی ندارید و از آن لذت می‌برید، همین نگرش را با دوست‌پسر گرفتن دختران خود داشته باشید، چون دوست‌دختر پسر شما نیز دختر یکی از پدران جامعه است. به همان ترتیب که دوست‌دختر پسر خود را به شام دعوت می‌کنید، دوست‌پسر دختر خود را نیز دعوت کنید. اگر با اینکه پسر شما با دوست‌دختر خود در اتاقش خلوت می‌کند مشکلی ندارید، با دختر خود نیز باید همین رفتار را داشته باشید. اخلاق در منع از دوست‌داشتن و بوسیدن معنا نمی‌شود: اخلاق در صداقت و امانت و قابل اعتماد بودن دختران و پسران در برابر یکدیگر معنا می‌شود. اگر می‌خواهید درس اخلاق بدهید، به‌سراغ اصول انسانی بروید و نه ممانعت‌های قبیله‌ای و سنتی، آن هم فقط برای دختران.

۸. خیانت زن و مرد ندارد

اگر با خیانت مردان به زنان به‌عنوان یک اشتباه یا رفتار غیراخلاقی (و نه جنایت نابخشودنی) مواجه می‌شوید، با خیانت زنان به شوهران خود نیز چنین رفتاری داشته باشید. کشتن زنان به اتهام خیانت مایه ننگ جامعه‌ای است که مردان آن حق قانونی داشتن چهار همسر دائم و بی‌نهایت همسر صیغه‌ای را دارند. همچنین کشتن دختران به‌ظن همبسترشدن با پسران یا فرار از خانه، جنایتی است قرون وسطایی و بربرمآبانه. 

۹. به تصمیم‌های دختران و زنان احترام بگذارید

اگر فرزند پسر یک خانواده برود و با دختری بدون ازدواج زندگی کند، خانواده‌های ایرانی اکثرا به او خرده نمی‌گیرند؛ اما هنوز بسیارند کسانی که نمی‌توانند با اینکه دخترشان دوست پسرش را به خانه بیاورد یا برود و با پسری زندگی کند، کنار بیایند. خانواده‌ها می‌توانند از این جهت تفاوتی میان دختران و پسران خود نگذارند.

۱۰. برای دختران خود مثل پسران خرج کنید

بسیاری از خانواده‌های متمول برای فرزند پسر خود اتومبیل و آپارتمان می‌خرند، یا به آن‌ها در این کارها کمک مالی می‌کنند و تصور می‌کنند که اگر این کار را برای دختر خود انجام دهند، بعد از ازدواج او، این سرمایه از خانواده آن‌ها خارج می‌شود. این تصور باید تغییر پیدا کند. هیچ حکومتی نمی‌تواند مانع از بذل و بخشش خانواده‌ها به دختران خود شود. آمارها نشان می‌دهند که زنان ایران تنها صاحب حدود ۱۵درصد از ثروت جامعه‌اند، چنان‌که فقط ۱۴درصد مشاغل عمومی در دست آن‌هاست. به‌غیر از قوانین عادلانه، خود مردان نیز می‌توانند در این زمینه توازن ایجاد کنند. 

شواهد بسیار نشان می‌دهند که انجام امور فوق سال‌هاست در جامعه ایران درحال شکل‌گیری و رواج بوده، اما هنوز به فرهنگ غالب تبدیل نشده است. متاسفانه برخی از مخالفان جمهوری اسلامی و شریعت هنوز تبعیض‌ها علیه زنان را کنار نگذاشته‌اند.