جمعی از جامعه‌شناسان زن به مناسبت روز جهانی منع خشونت علیه زنان بیانیه‌ای صادر کردند و در آن به سیاست‌های ضدزن جمهوری اسلامی اشاره کرده و از شعار «زن، زندگی، آزادی» حمایت کردند. در بیانیه این جامعه‌شناسان آمده است: «امسال روز جهانی منع خشونت علیه زنان، در شرایطی فرا می‌رسد که زنان ایرانی بیش از دو ماه است برای اعتراض به خشونت و تبعیض جنسیتی به خیابان آمده‌اند و با کنش اعتراضی مسالمت‌آمیز، خشم تاریخی‌شان را از ستم جنسیتی فریاد می‌زنند. زنان با شعار «زن، زندگی، آزادی»/ «ژن، ژیان، ئازادی» که در ریشه کردی‌اش، به نفی خشونت، حق حیات و رهایی زنان اشاره دارد، می‌کوشند بار دیگر حقوق انسانی‌شان را در عرصه عمومی مطرح و بازپس بگیرند.»

در ادامه این بیانیه با اشاره به خشونت علیه زنان در ایران و افزایش روزافزون آمار آن نوشته شده است: «در ایران خشونت علیه زنان با شیوعی بیشتر از متوسط جهانی ادامه دارد و در اشکال گوناگونی چون خشونت خانگی، کودک همسری و قتل‌های ناموسی مشاهده می‌شود. تجربه خشونت برای زنانی که هم‌زمان تحت ستم طبقاتی و قومیتی قرار دارند، شدیدتر است.»

ژاله شادی‌طلب، شهلا اعزازی، سیمین کاظمی، فاطمه موسوی ویایه، اعظم راودراد، عالیه شکربیگی، بیتا مدنی، آذر تشکر، نفیسه آزاد، گیتی خزاعی، فاطمه موسوی میرک و سمیرامیس شاه اسماعیلی از جمله امضاکنندگان این بیانیه‌اند. آن‌ها در این بیانیه با اشاره به روابط نابرابر قدرت مرد و زن خشونت را محدود به خانواده نمی‌دانند و معتقدند این خشونت «در نظام حقوقی، ایدئولوژی و عرصه عمومی نیز به شکل مداوم و مستمر اعمال می‌شود».

آن‌ها با اشاره به سیاست‌های قهری جمهوری اسلامی نوشتند: «حکومت‌های معاصر همواره زنان را با رویکردی مبتنی بر صغارت و حقارت نگریسته‌اند و چه برای مدرن‌نمایی و چه برای اسلامی‌سازی جامعه ایران، به نقض حق انتخاب و کنترل پوشش زنان متوسل شده‌اند و در این مسیر، از اعمال خشونت به دست امنیه و پاسبان و پلیس گشت ارشاد ابایی نداشته‌اند.»

در ادامه این بیانیه با اشاره به قتل مهسا امینی در شهریور امسال آمده است: «خشونت علیه این زن جوان در بستر نارضایتی اجتماعی برخاسته از شکاف طبقاتی، نابرابری‌های قومیتی و مذهبی و جنسیتی، فساد ساختاری و بی‌کفایتی و ناکارآمدی مدیریتی آتش خشم مردم را شعله‌ور کرد و زنان به‌عنوان پیش قراول اعتراض راهی خیابان شدند و در این راه چندین زن جانشان را از دست دادند.»

جامعه‌شناسان زن در ادامه خواستار مقابله با خشونت علیه زنان و حذف زمینه‌ها و بسترهای آن شدند. آن‌ها همچنین معتقدند هیچ تدبیری برای مقابله با خشونت علیه زنان اتخاذ نشده و واکنش رسمی به این مسئله، فروکاستن آن به موضوعی خصوصی، قربانی نکوهی و دعوت زنان به پذیرش اقتدار مردانه بوده است.

امضاکنندگان این بیانیه ضمن اعلام نگرانی از گستردگی خشونت علیه زنان، جنبش «زن، زندگی، آزادی» را به‌عنوان یک حرکت نفی خشونت و صلح‌طلب که به‌دنبال بازگرداندن کرامت انسانی، آزادی و حق انتخاب به جامعه ایران به‌ویژه زنان است، معرفی کردند. آن‌ها همچنین خواستار پایان یافتن خشونت خیابانی علیه معترضان، آزادی بازداشت‌شدگان، خروج پلیس از دانشگاه‌ها و حفظ امنیت و سلامت دانش‌آموزان شدند.

این جامعه‌شناسان همچنین اعلام کردند با فهم اینکه در شرایط سیطره نظام مردسالاری، کنترل همه‌جانبه بر زنان به مثابه حقی مردانه ترویج و خشونت به مثابه ابزار سلطه بر زنان عادی‌سازی می‌شود، و هم‌زمان با آن، نابرابری‌های طبقاتی و قومیتی به خشونت علیه زنان دامن می‌زند، خواستار شکل گرفتن عزمی جدی و عمومی برای پی‌ریزی جامعه‌ای‌اند که با برچیده شدن ستم و نابرابری، خشونت علیه زنان در آن محو شود.