پژوهشی جدید نشان می‌دهد که فیتوپلانکتون‌های دریایی (Marine phytoplankton) در قبال بحران اقلیمی در حال وقوع، از آنچه پیش‌تر گمان می‌شد، بسیار انعطاف‌پذیرترند.

گروهی بین‌المللی از دانشمندان فاش کردند که سازوکاری که به انعطاف‌پذیری جذب مواد مغذی معروف است، به جلبک‌های دریایی توانایی می‌دهد که با شرایط اقیانوسی فقیر از مواد مغذی که پیش‌بینی‌ می‌شود در دهه‌های آینده در واکنش به گرمایش جهانی در [سطح] بالای اقیانوس رخ دهد، سازگار شوند و با آن کنار بیایند.

فیتوپلانکتون‌ها جلبک‌هایی کوچکند که در سطح اقیانوس حرکت می‌کنند و منبع مهم غذایی برای زندگی دریایی به‌شمار می‌روند.

این جلبک‌ها در طول فتوسنتز، مواد مغذی مانند فسفات و نیترات را جذب می‌کنند، دی‌اکسید کربن محلول را می‌گیرند و اکسیژن آزاد می‌کنند که حدود نیمی از اکسیژنی را که تنفس می‌کنیم، تشکیل می‌دهد.

پژوهشگران می‌گویند، دانستن چگونگی واکنش جلبک‌های دریایی به گرمایش جهانی و کاهش مواد مغذی مرتبط با آن در آب‌های سطح اقیانوس، برای شناسایی قابلیت سکونت درازمدت سیاره ما بسیار مهم است.

با این حال، دکتر یون یانگ ون، پژوهشگر مرکز فیزیک اقلیمی آی‌بی‌اس در دانشگاه ملی پوسان در کره جنوبی، هشدار داد: «اگرچه مطالعه ما اهمیت حایل زیست‌شناختی تغییرات بوم‌شناختی را در مقیاس جهانی نشان می‌دهد، بدان معنا نیست که فیتوپلانکتون‌ها در قبال تغییرات اقلیمی مولود انسان، مصونیت دارند.

«به‌طور مثال، وخیم‌تر شدن وضعیت اسیدی اقیانوس‌ها، میزان آهکی شدن انواع خاصی از فیتوپلانکتون‌ها را کاهش می‌دهد، که می‌تواند به تغییراتی در مقیاس بزرگ در اکوسیستم‌ها منجر شود. این عوامل نه‌‌تنها به درستی درک نشده‌اند، بلکه هنوز در نمودارهای اقلیمی هم نشان داده نمی‌شوند».

چگونگی تغییر میزان تولید سالانه فیتوپلانکتون‌ها در سطح جهان طی ۸۰ سال آینده بسیار نامشخص است. آخرین گزارش هیات بین‌دولتی تغییرات اقلیمی، (IPCC)، حاکی از قطعیت نداشتنی بین ۲۰- تا ۲۰ درصدی است؛ به معنای اینکه هنوز مشخص نیست که آیا فیتوپلانکتون‌ها در آینده افزایش خواهند یافت یا کاهش.

پروفسور اکسل تیمرمن، از نویسندگان این مطالعه و مدیر مرکز فیزیک اقلیمی آی‌بی‌اس، می‌گوید: «نمونه‌های سیستم زمین آینده باید از نمایه‌های مبتنی بر مشاهده پیشرفته نشانگر نحوه واکنش فیتوپلانکتون‌ها به عوامل استرس‌زای متعدد، از جمله گرم شدن و اسیدی شدن اقیانوس‌ها، استفاده کنند. این امر برای پیش‌بینی آینده حیات دریایی در سیاره ما ضروری است.»

این مطالعه در «ساینس ادونسز» (Science Advances) منتشر شده است.