برآور می‌شود که برخورد عمدی فضاپیمای دارت ناسا با قمر سیارکی دیمورفوس، بیش از ۱۰۰۰  تن سنگ را در فضا پراکنده کرده است. 

بر اساس تحقیقات ارائه شده در نشست پاییزی اتحادیه ژئوفیزیک آمریکا در شیکاگو، مواد حاصل از این برخورد، مدار دیمورفوس را حدود ۳۳ دقیقه تغییر داد.

با این برخورد سپتامبر (شهریور)، که نخستین بار بود که انسان مسیر یک جسم آسمانی را تغییر داد، تاریخ عوض شد.

ناسا امیدوار بود، دریابد که آیا مسیر سیارک‌های آتی که زمین را تهدید می‌کنند ممکن است با یک برخورد عمدی منحرف شوند یا نه و آیا این می‌تواند سیاره را از برخوردهای بالقوه مرگبار از نوع برخوردی که زمانی دایناسورها را از بین برد، نجات دهد یا نه.

دارت، یا آزمایش تغییر مسیر سیارک دوگانه، در نوامبر ۲۰۲۱ پرتاب شد و برای هدف قرار دادن دیمورفوس - سیارک همدم سیارک بزرگ‌تر دیدیموس - که در فاصله حدود ۶.۸ میلیون مایلی  (۱۰.۹ میلیون کیلومتری) از زمین در فضا سیر می‌کرد، ماه‌ها در راه بود.

دانشمندان از داده‌های جدیدی در مورد ترکیبات دیمورفوس و ویژگی‌های مواد پرتاب‌شده استفاده کردند که از مشاهده‌های تلسکوپ و تصاویر «کیوب‌ست لایت ایتالیایی برای تصویربرداری از سیارک‌ها» [به نام لیچیا کیوب]  همراه دارت به‌دست آمد، که سازمان فضایی ایتالیا در آن مشارکت کرده بود.

تیم تحقیقاتی ماموریت دارت، نتایج اولیه برخورد دارت را در اوت ۲۰۲۲ مورد بحث قرار داد که نشان داد فضاپیما مدار دیمورفوس را حدود ۳۳ دقیقه تغییر داد و بیش از ۲ میلیون پوند سنگ را به فضا پرتاب و جابجا کرد - که این میزان برای پر کردن ۶ یا ۷ واگن ریلی کافی است.

— NASA Asteroid Watch (@AsteroidWatch) پانزدهم دسامبر ۲۰۲۲

دانشمندان بر اساس این داده‌ها، توانستند بفهمند که ضربه اولیه دارت، سیارک را به چه میزان جابجا کرد و چه مقدار از آن حاصل پس‌جهیدن بود.

[توضیح مترجم: پس‌زنی یا پس‌جهیدن در اصطلاح فیزیک، به عقب رفتن یا دور شدن یک ذره یا سامانه در اثر برخورد گفته می‌شود.]

اندی ریوکین، یکی از سرپرست‌های تیم تحقیقاتی دارت در آزمایشگاه فیزیک کاربردی جانز هاپکینز (ای‌پی‌ال) گفت: «ما می‌دانیم که آزمایش اولیه جواب داد. اینک می‌توانیم شروع به استفاده از این دانش کنیم. بررسی مواد بیرون‌ریخته ایجاد شده در این برخورد جنبشی - که همه آن از دیمورفوس خارج شده است - یک راه کلیدی برای به دست آوردن درک بیشتر در خصوص ماهیت سطح آن است.»

این پژوهش همچنین نشان داد که دیمورفوس و دیدیموس، ترکیبات مشابهی دارند و از یک ماده تشکیل شده‌اند.

دانشمندان گفتند پیش‌بینی انتقال تکانه، برای برنامه‌ریزی یک ماموریت برخوردی جنبشی آینده، از جمله ارزیابی و برآورد ابعاد فضاپیمای برخوردکننده، مهم خواهد بود.

ناسا گفت که این موضوع، همچنین به تعیین مقدار زمان تدارک مورد نیاز، برای اطمینان از اینکه یک انحراف کوچک، در آینده یک سیارک بالقوه خطرناک را از مسیر خود خارج می کند، کمک خواهد کرد.

سازمان فضایی در این تجزیه و تحلیل، دریافت که انتقال تکانه به دارت تقریبا ۳.۶ برابر بیش از زمانی بود که اگر سیارک، صرفا ضربه فضاپیما را تحمل می‌کرد و هیچ ماده خروجی تولید نمی‌کرد، که این نشان می‌دهد ماده خروجی پرتاب شده، بیشتر از فضاپیما در جابجایی سیارک نقش داشته است.

اندی چنگ، سرپرست تیم تحقیقاتی دارت از جانز هاپکینز (ای‌پی‌ال) گفت: «انتقال تکانه یکی از مهم‌ترین چیزهایی است که می‌توانیم اندازه‌گیری کنیم، چرا که اطلاعاتی است که برای ساخت یک فضاپیمای برخوردی برای منحرف کردن یک سیارک تهدیدآمیز نیاز داریم».

او افزود: «درک اینکه چگونه برخورد یک فضاپیما، تکانه یک سیارک را تغییر خواهد داد، کلید طراحی یک استراتژی کاهش اثرات مخرب برای سناریوی دفاع سیاره‌ای است.»