«زیر درختان انجیر» یکی از مطرح‌ترین فیلم‌های سینمای عرب در سال ۲۰۲۲ بود که سفرهای جشنواره‌ای خود را از جشنواره کن آغاز کرد و نماینده تونس در اسکار هم بود. این فیلم پرتره‌ای است از زنان جوان تونس که ما یک روز از زندگی آن‌ها را با سبک و سیاقی ساده و مستندگونه، شاهدیم؛ سبکی بسیار متاثر از سینمای ایران و فیلم‌های عباس کیارستمی.
ساختار ساده و روایت آدم‌های عمدتا روستایی در بخش ستایش‌شده‌ای از سینمای ایران بر سینماگران عرب به‌ویژه سینماگران شمال آفریقا تاثیر زیادی داشته است و حالا می‌توان شباهت‌های زیادی را بین این سینما و سینمای ایران یافت.
اریژه سحیری، کارگردان «زیر درختان انجیر»، که در فرانسه و در خانواده‌ای تونسی به دنیا آمده است، در گفت‌وگو با ایندیپندنت فارسی، در این‌باره می‌گوید: «من عاشق سینمای ایرانم. فکر می‌کنم خیلی پرقدرت است و در عین حال پر از مضامین سیاسی. خیلی شاعرانه است و نمی‌دانم چرا بخشی از هویت ما مردم عرب را هم در دل خود دارد. توضیحش سخت است اما ایرانی‌ها هم فرهنگ مشابهی دارند. من فیلم‌های ایرانی زیادی تماشا می‌کنم. نمی‌دانم چطور از آن تاثیر گرفته‌ام اما احتمالا متاثر از شاعرانگی آنم.»
این فیلمساز که ساخت چندین فیلم مستند را در کارنامه دارد، می‌گوید این فیلم را هم به شیوه‌ای مستندگونه از یک روز زندگی جوانان تونسی هنگام کار در یک مزرعه ساخته است. او تلاش دارد زندگی آدم‌هایی را به تصویر بکشد که کمتر موردتوجه قرار گرفته‌اند. دیالوگ‌های بین شخصیت‌های فیلم که برخی بداهه‌اند، مضامین مختلفی را در برمی‌گیرند؛ از وضعیت اجتماعی و سیاسی گرفته تا مسئله عشق و رابطه.
سحیری می‌گوید که این فیلم «پرتره‌ای است از نسل جوان تونس و حتی زنان عرب. در یک منطقه دورافتاده می‌گذرد اما فقط درباره آن‌ها نیست و می‌تواند در همه‌جا از جمله آمریکای لاتین یا جنوب فرانسه اتفاق بیفتد. اما برای من مهم این نکته بود که استعاره‌ای از کشورم و از جوانان ما است. برای اینکه شما دارید فیلمی می‌سازید با این مردمان زیبا، این درختان و این زندگی زیبا. در نهایت نکته‌اش این بود که بگوییم کشور ما بسیار زیبا است اما ما در آن رنج می‌کشیم. این جوانان در این مکان زیبا زمانه سختی را می‌گذرانند. می‌خواستم پرتره‌ای از آن ارائه کنم».
