تارا قاسمیه، هنرمند ایرانی – آمریکایی که پیش از این در اجراهای مهم و بین‌المللی باله درخشیده است، پس از آغاز جنبش انقلابی «زن، زندگی، آزادی» در ایران، در قامت تازه‌ای ایفای نقش می‌کند؛ یعنی یک فعال اجتماعی – سیاسی. 

پایگاه خبری پی‌بی‌اس روز سه‌شنبه، ۲ مه (۱۲ اردیبهشت)، در گزارشی به فعالیت‌های این بالرین پرداخت که می‌کوشد از طریق فعالیت‌هایش، همصدا با مردم داخل ایران، اهمیت جنبش انقلابی «زن، زندگی، آزادی» را به مردم جهان گوشزد کند.

تارا قاسمیه از مادری آمریکایی و پدری ایرانی متولد شده است که درست پیش از وقوع انقلاب اسلامی ۱۳۵۷، از ایران خارج شد.

او که نخستین و تنها رقصنده اصلی باله با ملیت ایرانی - آمریکایی در ایالات متحده است، در گفت‌وگو با پی‌بی‌اس می‌گوید: «این موضوع برای من افتخار بزرگی است، اما برایم غم بزرگی نیز به همراه دارد، زیرا دلیل اول بودن من، دیکتاتوری در ایران و سرکوب زنان و مردانی است که اجازه فعالیت‌های هنری ندارند.»

 پس از انقلاب ۱۳۵۷، اجرای عمومی هنرهای غربی، از جمله رقص باله، در ایران ممنوع شد و این موضوع برای تارا قاسمیه مسئولیتی به همراه دارد. او می‌خواهد از توانایی و آزادی بیانی که دارد، استفاده کند و صدای کسانی باشد که از کار و بهره‌گیری از هنر و توانایی‌های خود منع شده‌اند.

تارا قاسمیه می‌گوید هرگز به ایران نرفته، زیرا به دلیل فعالیت در عرصه باله، پدرش مخالف سفر او به ایران بود. او از این محرومیت حضور در ایران به عنوان موضوعی دلخراش یاد می‌کند و می‌گوید: «واقعا برایم دلخراش است، زیرا ایران تنها جایی است که واقعا می‌خواهم بروم. با این حال، با توجه به فعالیت‌هایم، آمریکایی بودن به معنای واقعی کلمه امن‌تر و آسان‌تر بود.»

این بالرین ایرانی – آمریکایی پس از ورود به عرصه این هنر و فعالیت در آن، چندان به پیشینه خودش کاری نداشت؛ تا پنج سال پیش که از وجود «باله ملی ایران» و انحلال آن مطلع شد. 

سازمان باله ملی ایران که در سال ۱۹۵۸ تاسیس شد، با حضور هنرمندان خارجی و ایرانی و اجرای مجموعه‌ای از باله‌های کلاسیک و معاصر غربی و ملی، به یکی از بزرگ‌ترین سازمان‌های باله در خاورمیانه تبدیل شد. پس از انقلاب ۵۷ و ممنوعیت باله در ایران، این سازمان نیز منحل شد. هنرمندان این رشته مجبور شدند شغل دیگری پیدا کنند، یا از کشور خارج شوند. آن‌ها تلاش‌هایی نیز برای فعالیت‌های مجدد در خارج از کشور داشتند؛ از جمله در سال ۲۰۰۲، که تلاش شد در سوئد نهادی به نام باله ایرانی (Les Ballet Persians)  تاسیس شود.

تارا قاسمیه که پس از مطلع شدن از تاریخ باله در ایران، به آن مشتاق شده بود، همراه با ویتور لوئیز، همسر و زوج هنری‌اش، طراحی و اجرای باله کلاسیکی را بر اساس روایت «هزار و یک شب» در نظر گرفت. او همچنین چندین پروژه برای ثبت تاریخچه باله ملی ایران راه‌اندازی کرد تا نشان دهد چگونه جمهوری اسلامی ایران با ممنوع کردن هنرهای غربی در کشور، مانع شکوفایی و فعالیت یک سازمان مهم هنری شد.

او همچنین با همکاری دو روزنامه‌نگار، کلی جانستون و ال توسی، کوشید فیلم کوتاه «قوی ایرانی» را تولید کند که علاوه بر نمایش فعالیت‌های تارا قاسمیه، ادای دینی به «باله ملی ایران» است. این تیم امیدوار است که نتیجه این تلاش، مستند کاملی درباره سازمان باله ملی ایران باشد و بر این مبنا، با اعضای سابق این سازمان که بسیاری از آن‌ها در حال حاضر بیش از ۷۰ سال سن دارند، تماس می‌گیرند.

این هنرمند ایرانی – آمریکایی، در ماه مارس سال جاری میلادی نیز نمایشی را در ایالت کالیفرنیا کارگردانی کرد که سیر تحولات محدودیت‌های هنری را در ایران نشان می‌داد.

او در رسانه‌های اجتماعی نیز تلاش می‌کند آگاهی عمومی را درباره تاریخ گمشده رقص در ایران افزایش دهد. پس از جان باختن مهسا امینی و آغاز اعتراضات سراسری مردم ایران علیه حکومت جمهوری اسلامی، تلاش‌های تارا قاسمیه نیز درباره محدودیت‌های حقوق زنان و فقدان آزادی بیان در ایران شدت گرفت.

پس از برخورد نیروهای امنیتی در ایران با دختران اکباتان به جرم رقصیدن در ملاءعام، نیز تارا قاسمیه تصمیم گرفت همبستگی‌ خود را با آن‌ها نشان دهد و رقصی را به یاد آن‌ها به نمایش بگذارد.

این هنرمند می‌گوید که امیدوار است روزی در ایران رقص دیگر فعالیتی زیرزمینی نباشد و پسران و دختران آزادی‌عمل داشته باشند. او می‌گوید در آرزوی روزی است که بتواند یک استودیو باله در ایران تاسیس کند.