آبگیری سد گتوند با آوارگی ساکنان روستاهای پیرامونش همراه بود و حالا نیز ناتوانی مسئولان دولتی در مدیریت این سد، روستایی‌ها را آواره کرده است.

بر اساس تصاویر و ویدئوهای منتشر شده در وبسایت‌های خبری داخل ایران، سطح آب موجود در پشت سد گُتوند، یکی از بزرگ‌ترین سدهای ایران که سال ۱۳۹۰ بر فراز رود کارون ساخته شد، به بالاترین سطح خود رسید و در نتیجه این امر، هشت روستای اطراف سد زیر آب رفت.

وبسایت خبرآنلاین با انتشار مطلبی کوتاه در روز پنجشنبه، ۱۸ خرداد ۱۴۰۲، در این مورد چنین نوشت:«دریاچه سد گتوند خوزستان که از ابتدای امسال کم‌کم بالا آمده بود، حالا به بیشترین میزان خود رسیده و روستاهای «پابرآفتاب»، «رگ‌هلیل»، «گل‌انبار»، «چال‌ناک»، «چم‌لوند»، «تلخاب تاجدین» و «پرنوشته» را در دو طرف دریاچه سد، به زیر آب برده است.»

با این‌وجود همچنان اطلاعات دقیقی در مورد آخرین وضعیت این هشت روستا و ساکنان آن منتشر نشده اما برخی وبسایت‌های داخل ایران نوشتند آب به سقف برخی خانه‌های واقع در این هشت روستا رسیده و در حال حاضر نیز به‌سمت آن دسته از منازل مسکونی روستاییان که در بخش‌های مرتفع روستاهای مذکور بنا شده‌اند در حرکت است.

روزنامه اعتماد با انتشار گزارشی در روز سه‌شنبه، ۱۶ خرداد ۱۴۰۲، به بررسی بحران‌های ناشی از بالا آمدن آب دریاچه سد گتوند پرداخت و به‌شکلی مختصر به تاریخچه معضلاتی که احداث این سد برای ساکنان روستاهای پیرامون آن به‌وجود آورده، اشاره کرد.

روزنامه اعتماد در بخشی از گزارش روز سه‌شنبه خود تاکید کرد سد گتوند یکی از «گران‌ترین و پرحاشیه‌ترین» پروژه‌های وزارت نیروی جمهوری اسلامی ایران به‌حساب می‌آید که طی ۱۲ سال گذشته «بیشترین هزینه را برای محیط‌زیست، رودخانه کارون و روستاهای اطرافش به‌همراه داشت».

نویسنده گزارش روز سه‌شنبهٔ روزنامه اعتماد، می‌نویسد آنچه امروز در روستاهای پیرامون سد گتوند در حال وقوع است، پیش‌تر نیز اتفاق افتاده بود. به‌عنوان مثال او به سال‌های ۱۳۹۸ و ۱۳۹۹ اشاره می‌کند که، به‌دلیل بارندگی زیاد، آب سد گتوند بالا آمد و برخی روستاهای واقع در «آب ماهیک و مسجدسلیمان را زیر آب برد.»

اما به‌گزارش اعتماد موضوع آوارگی ساکنان روستاهای پیرامون سد گتوند به سال ۱۳۹۰ و پیش از افتتاح این سد مربوط می‌شود؛ سدی که ۴۰ هزار میلیارد تومان هزینه ساخت و احداث آن شد و تعمیر و ارتقایش نیز ۷۰ هزار میلیارد ریال دیگر نیاز دارد.

بر اساس گزارش‌های منتشر شده وزارت نیرو در سال‌های انتهایی دهه ۱۳۸۰ و همچنین نخستین سال‌های دهه ۱۳۹۰، تلاش کرد تا به‌منظور احداث این سد منازل مسکونی روستایی‌های منطقه گتوند را خریداری کند اما غالب ساکنان این روستاها راضی به ترک منازل‌شان نبودند چون به قیمت‌گذاری وزارت نیرو بر املاک‌شان اعتراض داشتند و آن را ناعادلانه می‌دانستند.

اعتماد در ادامه این بخش از گزارش خود چنین نوشت:«اما با وجود این اعتراضات سد آب‌گیری شد، آب و برق و تلفن روستاها را قطع کردند و اهالی ناچار به مهاجرت شدند.»