بررسی جدیدی نشان می‌دهد که کشش گرانشی عظیم زمین ممکن است به مثابه سامانه‌ دفاعی ذاتی و مستقلی عمل کند که می‌تواند از آن در برابر سیارک‌های ویرانگر قاتل و پایان‌دهنده تمدن محافظت کند.

پژوهشگران می‌گویند، نیروهای کشندی‌ای که چگونی ایجاد جزرومد در اقیانوس‌های زمین را با ماه تعیین می‌کنند، در برخی موارد می‌توانند به اندازه‌ای قوی باشند که در فرایندی به نام اختلال کشندی، اجرامی را در فضا تکه‌تکه کنند.

دانشمندان با ذکر نمونه‌ای، می‌گویند که نیروهای کشندی مشتری در اوایل دهه ۱۹۹۰، قطعات دنباله‌دار شومیکر–لوی ۹ را از هم جدا کردند که سبب برخورد قطعات بسیار کوچک‌تری از آن سنگ فضایی به سیاره [مشتری] شد.

با این حال، اخترشناسان تاکنون شواهد کافی از سیاراتی مانند زمین پیدا نکرده‌اند که سیارک‌های عبوری را [با نیروهای کشندی] دچار فروپاشی و ازهم‌گسیختگی کنند.

اگرچه بررسی‌های مدل‌سازی نشان داده‌اند که نیروهای کشندی ممکن است سیارک‌های نزدیک به زمین (NEAs) را در جریان برخوردهای نزدیک و آهسته به چهار سیاره سنگی نخست منظومه شمسی نابود کنند، اما چنین اختلالات کشندی [برای سیارک‌های نزدیک به زمین] مستقیما مشاهده نشده است.

دانشمندان می‌گویند که چنین اختلالاتی، به هیچ گروه خاصی از سیارک‌های نزدیک به زمین نیز ارتباط داده نشده است. تیمی از دانشگاه فناوری لولیا در سوئد در یک پژوهش جدید که هنوز داوری همتا نشده است، شواهدی مبنی بر اختلال کشندی سیارک‌های نزدیک به زمین در جریان برخورد نزدیک با زمین و زهره ارائه می‌کند. این بررسی به شکل نسخه پیش از چاپ در آرکایو (arXiv)، منتشر شده است.

پژوهشگران پیش از این، داده‌هایی را که [پروژه] نقشه‌برداری آسمانی کاتالینا در بیش از شش سال جمع‌آوری کرده بود، بررسی کردند. [نقشه‌برداری آسمانی کاتالینا] برنامه‌ای با حمایت مالی ناسا [است] که سیارک‌های نزدیک به زمین را شناسایی می‌کند.

با این حال، این مشاهدات تعداد سیارک‌های خاص را در فاصله‌هایی که زمین و زهره در آن‌ها به دور خورشید می‌چرخند، کمتر از میزان واقعی پیش‌بینی کرد.

پژوهشگران در ادامه دریافتند سیارک‌های ازنظر‌افتاده، عمدتا سیارک‌های کوچکی‌اند که تقریبا در همان محدوده‌ای به دور خورشید می‌چرخند که مدارهای زمین و زهره به دور خورشید می‌چرخند.

دانشمندان اینک گمان می‌کنند که این سیارک‌های ازنظرافتاده ممکن است قطعات سیارک‌های بزرگ‌تری باشند که دچار اختلال کشندی شده‌اند. محققان سناریویی را مدل‌سازی کردند که در آن، سیارک‌هایی که با کشش گرانشی سیارات سنگی - مریخ، زمین، زهره و عطارد مواجه می‌شوند، حدود ۵۰ تا ۹۰ درصد از جرم خود را از دست می‌دهند.

آن‌ها دریافتند که این قطعات کوچک‌تر تولیدشده در اثر کشش گرانشی، می‌توانند توضیحی برای سیارک‌هایی باشند که پیش‌تر، [وجود و شمار آن‌ها] اندک‌تر پیش‌بینی شده بود.

هرچند اختلال کشندی ناشی از زمین و ماه ممکن است از پس برخی از سیارک‌های قاتل تهدیدکننده زمین برآید، دانشمندان می‌گویند که این امر ممکن است سیارک‌های نزدیک به زمین کوچک‌تر بیشتری تولید کند که احتمالا در گذرهای بعدی به سیاره برخورد می‌کنند.

پژوهشگران در این مقاله نوشتند: «تکه‌های ناشی از یک اختلال کشندی همچنین مدتی پس از رویداد اختلال کشندی در مدارهای نزدیک به سیاره باقی خواهند ماند.»

آن‌ها گفتند: «از این رو، برخی از قطعات ممکن است طی مواجهه‌های نزدیک بعدی با سیاره، دچار اختلال کشندی بیشتری شوند و بنابراین، تعداد قطعات حاصل افزایش یابد، و در نتیجه برخی از آن‌ها ممکن است به سیاره برخورد کنند.»

با این حال، دانشمندان افزودند که این قطعات کوچک‌تر سنگ فضایی، خطری در حد خطر انقراض ایجاد نمی‌کنند.