انگلستان تابستانی پر از «لحظات سرنوشت‌ساز» داشته است. یورو ۲۰۲۴ برای [تیم انگلستان] این گونه [پر از لحظات مهم] بوده است: تورنمنتی از لحظات حساس، از شور و هیجان‌های منحصربه فرد طی این مسیر همراه با دوره‌های طولانی‌تر سکون و بله، حتی در برخی مواقع، یکنواختی تمام‌عیار.

انتظار برای رسیدن لحظات سرنوشت‌ساز. این برنامه‌ای بود که به نظر می‌رسید که [برنامه تیم انگلستان] برای فینال در برلین باشد: واگذاری آسان مالکیت توپ به اسپانیا اما بدون نگرانی واقعی، با یک خط دفاع بسیار قابل اطمینان و یک هافبک سخت‌کوش که به اسپانیا اجازه نمی‌دادند پشت سرشان بدوند یا از میان آن‌ها عبور کنند و به‌راحتی آن‌ها را مهار می‌کردند.

بازیکنان خطرناک دو جناح هافبک به مدت ۴۵ دقیقه، دو برابر پوشش داده و با دو بازیکن مهار می‌شدند. مدافعان میانی در دوئل‌هایشان عالی بودند؛ هرازگاهی ضربات طولانی فرصت‌هایی برای ضدحمله به آن‌ها می‌داد.

اگر هدف این بود که اسپانیا را ناکام کنند و منتظر مراحل پایانی بازی باشند تا در آن زمان، با تعویض‌های تهاجمی سریع‌تر، پرانرژی‌تر و بیشترشان، نتیجه را تغییر دهند، در این صورت انگلستان برای بازی طرحی داشت که کار کرد... تا زمانی که دیگر کار نکرد.

آن‌ها منتظر فرا رسیدن لحظه سرنوشت‌سازشان بودند، اما در عوض، اسپانیا پیش افتاد و لحظه خود را ساخت و گرت ساوتگیت مجبور شد بار دیگر از قدرت‌ فوق‌العاده تعویض‌هایش استفاده کند. او به نیمکت رفت، باز هم به شکلی موفقیت‌آمیز، اما اینجا و زمانی بود که لحظه سرنوشت‌ساز انگلستان به شمار می‌رفت. لحظه‌ای که آن‌ها به جای بهره‌برداری از آن، از دستش دادند؛ به جای پیروزی، یک فینال دیگر جام ملت‌های اروپا از دست رفت.

شاید این بار به دلیل تاثیرگذاری در نیمه‌نهایی، این اولی واتکینز بود که اولویت داشت، اما ورود کول پالمر بود که بازی را تغییر داد.

نه فقط با گل او، بلکه با یک تغییر تاکتیکی جزئی: کوبی مینو بیرون رفت، جود بلینگام به نقشی کم‌وبیش به‌عنوان هافبک برگشت. این به پالمر آزادی داد تا از مسیر موردعلاقه‌اش در جناح راست حمله کند و به بلینگام امکان داد‌ــ یا دست‌کم او مایل بود این کار را انجام دهد‌ــ از فضا از عمق به جلو برود، کاری که او اصلا از جناح چپ انجام نداده بود.

این دو ویژگی با هم ترکیب شدند، پایان کار پالمر بی‌نقص بود و انگلستان به بازی برگشت.

دقایقی بعد، آن‌ها بار دیگر در وضعیت حمله بودند: اونای سیمون مجبور شد توپ را دفع کند چرا که پیراهن‌‌سفیدها به جلو می‌‌تاختند و با تنها ۱۵ دقیقه باقی‌مانده، انگلستان بهترین‌ــ نه، تنها‌ــ مدت تهاجمی خود را در بازی داشت.

این لحظه و زمان سرنوشت‌ساز بود. این لحظه آن‌ها بود.

زمانی بود که فینال در دسترس بود و برنامه بازی ساوتگیت می‌توانست جواب بدهد، جایی که سه‌شیرها می‌توانستند توانایی پیشین خود را در پیدا کردن راهی دوباره تکرار کنند و همانند تیم ملی فوتبال زنان انگلستان قهرمان اروپا شوند.

اما برعکس، آن‌ها اجازه دادند این فرصت از دست برود.

آن‌ها عقب نشستند. فشار نیاوردند، فضاهای مرکزی را برای جلوگیری از ضدحملات مسدود کردند و با این کار، به عزمشان برای پیروزی پایان دادند. به عبارت ساده، انگلستان آنچه را انجام داد که بارها و بارها، در این تورنمنت و قبل از آن، انجام داده است.

این سبب نابودی آن‌ها شد، زیرا جناح راست آن‌ها باز شد، همان‌طور که در نیمه دوم بارها این‌گونه بود. کایل واکر دو بار در موقعیت بهینه و درستش غایب بود و توپ دو بار درون دروازه قرار گرفت. نیکو ویلیامز گل اول را زد، بعدترــ در دقایق پایانی‌ــ با وجود برخی که انتظار وقت اضافه داشتند، میکل اویارزابال ضربه [نهایی] را وارد کرد.

اگر بازی به وقت اضافه می‌رفت، شاید ورق به سود انگلستان برمی‌گشت. نیمکت ذخیره آن‌ها قوی‌تر و آماده‌تر، گزینه‌هایشان بیشتر و تجربه آن‌ها در کسب نتیجه‌ــ یا برنده شدن در ضربات پنالتی‌ــ بیشتر بود.

اما اینجا بود که تیم‌ها و شاید مربیان تفاوت دارند؛ فعال در مقابل منفعل، زمان‌بندی در مقابل ترس.

اسپانیا اجازه نداد این اتفاق بیفتد و بدون شک برای این ترجیح خود به ادامه حمله و کاوش، پاداش گرفت، با وجود آنکه این بهترین نمایش آن‌ها در تورنمنت نبود.

حتی این زمان هم ممکن بود یکی دیگر از آن لحظات سرنوشت‌ساز [برای انگلستان] باشد. یک تلاش دوضربه‌ای از یک ضربه آزاد دیرهنگام، دکلان رایس و مارک گوئهی با یک مهار اونای سیمون و یک دفع توپ از خط دنی اولمو متوقف شدند.

بحث‌های مربوط به اینکه تعداد پاس‌های گل، دیگر معیار تعیین‌کننده‌ای برای نامزدهای کفش طلایی نیست، فراموش کنید. اولمو باید بابت نقشش در هر دو موقعیت زمین فوتبال همه جوایز ویژه را در این تورنمنت دریافت کند. کار نهایی اویارزابال بازی را برد، اما آن ضربه سر بازی را نجات داد. این‌ها لحظات سرنوشت‌ساز واقعی بودند که اهمیت داشتند و این بار، این لحظات، به انگلستان تعلق نداشتند.