شاید فقط تنیس باشد که لباس سفید بازیکنان نه‌تنها به این ورزش ظاهری متمایز داده، بلکه به یک عنصر اصلی مد در خارج از زمین تبدیل شده است.

به نوشته سی‌ان‌ان، برخی تورنمنت‌ها مانند ویمبلدون چنان سخت‌گیرانه به این سنت پایبندند که حتی کفش‌های نارنجی‌رنگ راجر فدرر در سال ۲۰۱۳ ممنوع اعلام شد.

اما چرا سفید به رنگ استاندارد لباس تنیس تبدیل شد؟ کوین جونز، از موسسه مد موزه طراحی و بازرگانی (ASU FIDM) در لس‌آنجلس، می‌گوید این موضوع به زمانی بازمی‌گردد که تنیس در انگلستان دوره ویکتوریا به‌عنوان ورزشی تفریحی محبوبیت پیدا کرد، و جزو معدود ورزش‌هایی بود که به زنان نیز اجازه شرکت داده می‌شد.

جونز در ادامه به سی‌ان‌ان می‌گوید این ورزش کاملا نخبه‌گرا بود، زیرا علاوه بر دشواری حفظ پاکیزگی لباس سفید، نوع پارچه‌ای که برای این لباس‌ها استفاده می‌شد نخ و کتان بود و به‌راحتی چروک می‌شدند، بنابراین حفظ ظاهر لباس اهمیت خاصی داشت.

نخستین لباس‌های تنیس بیشتر شبیه لباس‌های تفریحی قرن نوزدهم بود: لباس زنان راه‌راه و طرح‌دار با دامن بلند بود، کرست کمر می‌بستند و کلاه‌ لبه‌پهن بر سر می‌گذاشتند؛ مردان شلوارهای پشمی و پیراهن‌های دکمه‌دار به تن می‌کردند یا ژاکت می‌پوشیدند.

از آن‌جا که تماشاگران این ورزش و بازیکنان اغلب از سبک لباس مشابهی تبعیت می‌کنند، مد و تنیس در گذر زمان تبادل متقابل داشته‌اند، از نام‌های تجاری مانند لاکوست و فرد پری گرفته که از تنیس متولد شدند تا نوآوری‌های مد که در زمین تنیس خلق شد و به فروشگاه‌ها رسید.

البته گاهی بازیکنان قوانین لباس تنیس را به چالش کشیده‌اند، از سوزان لنگلن فرانسوی که در ویمبلدون ۱۹۱۹ دامن کوتاه‌تر پوشید تا خواهران ویلیامز که لباس‌های متنوعی به تن کرده‌اند از دامن کوتاه جین گرفته تا لباس مشکی و قرمز توری.

بیشتر مسابقات گرند اسلم قانون لباس سراسر سفید را دهه‌‌ها است کنار گذاشته‌اند، احتمالا برای جذب بینندگان و آگهی‌دهندگان تلویزیونی بیشتر در عصری که ورزش پررنگ‌تر شده است.

جونز می‌گوید: «رنگ برای جلب توجه حیاتی است، به‌ویژه برای شرکت‌های ورزشی، تا بتوانند نماد‌ها و رنگ‌هایشان را تبلیغ کنند.»

قوانین محدودکننده ویمبلدون برای نام‌های تجاری که در تلاش‌اند مجموعه‌ لباس‌های تورنمنتشان را بفروشند ناامیدکننده بوده است. و برای بازیکنان، کوچک‌ترین تخلف‌ها جنجال‌برانگیز بوده است، و ناچار بوده‌اند حتی در رنگ لباس زیر نیز دقت کنند تا سفیدی یکدست لباسشان خدشه‌دار نشود. اما برخی از آن‌ها از تبعیت از قوانین به‌کلی امتناع کرده‌اند؛ به‌عنوان مثال، آندره آغاسی مسابقات ویمبلدون را از سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۰ تحریم کرد.

به نوشته سی‌ان‌ان، اما بعید است ویمبلدون موضع نرم‌تری در مورد قوانین رنگ لباس اتخاذ کند زیرا این راهی برای تمایز و متفاوت بودنش است و تا حد زیادی موفق بوده تا شبیه هیچ تورنمنت دیگری نباشد.