هر بار که بحث مد وارد سیاست می‌شود، مانند آنچه در مجمع‌های ملی احزاب آمریکا اتفاق افتاد، واکنش‌ برمی‌انگیزد و به آن برچسب جنسیت‌زدگی و سطحی‌نگری زده می‌شود.

نیویورک تایمز در مطلبی به این موضوع می‌پردازد و می‌نویسد دلیلی وجود دارد که به «صحنه ملی» و «نمایش سیاست» اشاره می‌شود. لباس بخش جدایی‌ناپذیر هر نمایشی است، هم برای ستارگان هم برای نقش‌های مکمل. لباس ارتباط تنگاتنگی با خلق و برقراری ارتباط شخصیت دارد.

ما بر اساس تصاویری که می‌بینیم، فوری درباره یکدیگر قضاوت می‌کنیم. این غریزه‌ای انسانی است و در تصمیم ما نقش دارد که آیا فردی دوست‌داشتنی یا باورپذیر یا رهبر است، همان‌طور که تمام شخصیت‌های سیاسی از هر جنسیتی، از کاسترو تا کلئوپاترا، از این امر آگاه بوده‌اند.

نیویورک تایمز در ادامه به هفت سیاستمداری اشاره می‌کند که در مجمع‌های ملی جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها به این موضوع توجه داشته‌اند.

ملانیا ترامپ: بانوی اول سابق در مجمع ملی جمهوری‌خواهان کنار همسرش ایستاد و این حضور با کت‌و‌دامن دیور قرمزی که پیش‌تر در سال ۲۰۱۷ در سفر دولتی به پاریس به تن داشت، پررنگ و پرجلوه بود. این انتخاب لباس اشاره‌ای ظریف به دوره ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ و یادآور هدف آن‌ها بود، مانند تصویر کاخ سفید که هنگام سخنرانی ترامپ در پس‌زمینه دیده می‌شد.

جی‌دی ونس: در آخرین روز مجمع جمهوری‌خواهان، نامزد معاونت ریاست‌جمهوری، لباسی را پوشید که مشخصه ظاهری ترامپ است، همان کراوات قرمز و پیراهن سفید و کت‌و‌شلوار آبی، و نشان داد که با هم‌تیمی‌اش هم‌نظر است. هرچند در ۷۵ سال گذشته هیچ یک از نامزدهای انتخابات ریاست‌‌جمهوری آمریکا ریش نداشته‌اند، تصویر ونس ریشو مشابه ریش دونالد ترامپ جونیور است و به کلیشه‌های مردانگی و پیشگامی اشاره دارد که رویکرد سنتی‌تر ونس به نقش‌های جنسیتی را منعکس می‌کند.

نیکی هیلی: حضور غیرمنتظره رقیب و مخالف سابق ترامپ روی صحنه مجمع ملی جمهوری‌خواهان جالب توجه بود. او هرچند شاخه زیتون در دست نداشت اما در طرح لباسش دسته‌ای از گل‌های قرمز و آبی دیده می‌شد.

کامالا هریس: هریس برای مهم‌ترین و اثرگذارترین سخنرانی عمرش، نه لباس سفید بلکه سرمه‌ای به تن داشت. این بیانیه‌ای نمادین بود. از سال ۲۰۱۶، که هیلاری کلینتون با لباس سفید رالف لورن روی صحنه رفت و در راس زنانی قرار گرفت که پیش‌تر برای این نقش سیاسی تلاش کرده بودند، کت‌و‌شلوار سفید به نمادی سیاسی تبدیل شد، راهی برای زنان تا همبستگی و مخالفتشان با دونالد ترامپ و سیاست‌هایش را نشان دهند. هریس با انتخابی متفاوت شاید آن فصل سیاسی خاص را بسته باشد. همان‌طور که در سخنرانی‌اش گفت زمان آن رسیده است ک «مسیر جدیدی ترسیم کنیم»‌ــ و با لباس متفاوتش نیز این پیام را منتقل کرد.

میشل اوباما: بانوی اول سابق فهمیده است اگر قرار است توجه‌ها به او معطوف شود، باید از هر امکان موجود به‌نفع خودش استفاده کند، از جمله از کسانی که به آنچه می‌پوشد توجه دارند. بنابراین، او هنگام سخنرانی در حمایت از هریس کت‌و‌شلواری برخلاف کت‌و‌شلوار سنتی زنان سیاستمدار به تن داشت. کت‌و‌شلوار میشل اوباما از مونس، یک نام تجاری کوچک مستقل، بود و جلیقه‌ای بی‌آستین داشت. یقه جلیقه به‌شکلی تقریبا آینده‌گرایانه و نظامی روی گلو قرار می‌گرفت. لباس و سخنرانی او حاوی این پیام بود که انتخابات پیش رو قرار است یک مبارزه باشد و همه باید آماده باشند و رای بدهند.

تیم والز: تقریبا از همان لحظه‌ای که کامالا هریس والز را به‌عنوان هم‌تیمی و معاونش انتخاب کرد، روایت پیرامون فرماندار مینه‌سوتا بر اساس اعتبار او به‌عنوان فردی عادی شکل گرفت که با علاقه‌اش به پیراهن‌های چهارخانه و سایر لباس‌های نمادین «مرد عادی» نمود داشت. اما او هنگام پذیرش نامزدی معاونت کت‌و‌شلوار سرمه‌‌ای خوش‌دوخت، کراوات آبی و پیراهن سفید به تن داشت‌ــ لباس فرم شخصیت‌های مستقر در کاخ سفید. والز این پیام را فرستاد که او نه فقط در مسیر کارزار انتخاباتی، بلکه در راهروهای قدرت نیز حضور دارد.

اندی بشیر: فرماندار کنتاکی یکی از معدود سیاستمداران مرد بود که در مجمع ملی دموکرات‌ها صحبت کرد و کراوت نزده بود. این تصمیم او شاید تلاشی بود تا نشان دهد او از نسل بعدی دموکرات‌ها است، هرچند پیراهن سفیدی که دکمه‌هایش را تقریبا تا یقه بسته بود و کت‌ آبی‌رنگ دکمه‌‌بسته‌اش از حال‌و‌هوای غیررسمی که به نظر می‌رسید می‌خواهد منتقل کند می‌کاست.