فصل جوایز سینمایی برای دوستداران سینما، فرصتی است تا از بزرگ‌ترین استعدادهای صنعت فیلم تجلیل کنند؛ اما برای علاقه‌مندان به مد، فریبندگی واقعی بر زمین قرمزی دیده می شود که زیر چراغ های نورانی می‌درخشد.

روشن است که از باشکوه‌ترین جای دنیا می‌گوییم: فرش قرمز.

چهره‌های مشهور وانمود می‌کنند که برای ظاهر خود بر روی فرش قرمز زحمت زیادی نکشیده‌اند، اما در پشت صحنه، سیستم جامعی از را‌هکارها و معاملات پنهانی وجود دارد تا آن چند لحظه درخشیدن روی این فرش، بی‌نقص به نظر برسد.

ستاره‌ها چطور برای شبی آماده می‌شوند که هم ممکن است با تندیس طلایی اسکار به خانه بروند، و هم از این بازی مربوط به دوخت و دوز، برنده یا بازنده بیرون بیایند؟

امیلی سانچز، طراح مُدی که برای چهره‌هایی چون رنه زلوگر، گلن کلوز، و نائومی واتس لباس طراحی کرده است، اعتقاد دارد نتیجه فرش قرمز تا اندازه زیادی به خود شخصیت‌ها و رابطه‌ آن‌ها با طراحشان بستگی دارد.

سانچز ضمن اشاره به این نکته که طراحان معمولا هفته‌ها پیش از اعلام اسامی نامزدها، سراغ نشان‌های مشهور تجاری می‌روند، توضیح می‌دهد: «اغلب چهره‌ها برای این لحظه به یادماندنی سراغ طراحی می‌روند که با او رابطه نزدیکی دارند، تا در واقع به این رابطه ادای دین و از طراح تجلیل کنند.»

نامزدی دریافت اسکار اما می‌تواند مسائل را پیچیده‌تر کند، چرا که بسیاری از نشان‌های تجاری تا زمانی که اسامی نامزدها اعلام نشده است، تصمیم خود را برای طراحی لباس برای بازیگری خاص علنی نمی‌کنند.

سانچز می‌گوید: «هیچ وقت مشخص نیست که چه کسی نامزد می شود، و چه کسی در مراسم حضور خواهد یافت.»

او می‌افزاید: «چهره‌هایی که جوایز را اعطا می‌کنند، معمولا هفته پیش از برگزاری مراسم مشخص می‌شوند، و این بُعد دیگری را به ماجرا اضافه می‌کند. نشان‌های تجاری مشهور تمایل دارند برای نامزدها و افرادی که جوایز را به دست برنده‌ها می‌دهند، لباس طراحی کنند، چرا که حضور آن‌ها در رسانه‌ها پررنگ‌تر خواهد بود.»

مانند بسیاری دیگر از جنبه‌های صنعت مد و سینما، طراحی لباس برای بازیگران در مراسم اعطای جوایز نیز نوعی معامله تجاری است. هر چند سانچز هزینه‌های طراحی لباس برای ستاره‌ها را فاش نمی‌کند، گزارش‌های پیشین نشان می‌دهد که چقدر پول در این معامله‌ها رد و بدل می‌شود.

در سال ۲۰۱۷، مشخص شد که مریل استریپ دست رد به لباس سفارشی شانل برای مراسم اسکار زد، چرا که این نشان تجاری حاضر نشده بود به او بابت پوشیدن آن لباس، پول بدهد.

به گزارش وومنز وِر دیلی، کارل لگرفلد، مدیر وقتِ بخش خلاقه شانل، در آن زمان گفته بود: « من طرح را کشیده‌ام و آماده دوختن لباس هستیم.» اما او بعدها گفت که پیامکی دریافت کرده بود با این مضمون: «طراحی لباس را ادامه ندهید. ما طراحی را پیدا کردیم که به ما پول می‌دهد.»

جسیکا پستر، طراح لباس ستاره‌های هالیوود، که مشتریانی چون کیت بلانشت، میراندا کر و ساندرا بولاک دارد، می‌گوید روال رایج این است که طراح به چهره مشهور برای پوشیدن لباسی خاص، مبلغی می‌پردازد.

پستر به بیزنس اینسایدر گفت: «این امری رایج است. طراحان جواهر، طراحان کفش، طراحان تامپون، همه دارند پول می‌دهند.»

اما او هشدار می‌دهد که «اگر لباسی بر تن ستاره‌ای بد به نظر برسد، دریافت کمتر از ۲۵۰ هزار دلار ارزش پوشیدن آن لباس را ندارد.»

خانم پستر می‌گوید: «اگر به تن بسیار زیبا باشد و قاعدتا چنان لباسی است که انتخاب خواهد شد، چرا بابت آن پول نگیریم؟»

هرچند سود مالی برای برخی اهمیت دارد، برای عده‌ای دیگر، فرصت پوشیدن آنچه یک طراح خلق کرده و حتی بردن آن به خانه، برای همکاری با یک نشان تجاری خاص، قانع‌کننده است.

در سال ۲۰۱۴، لوپیتا نیونگو پیراهن آبی کمرنگ طرح پرادا را که در مراسم اسکار پوشیده بود، نگه داشت. گلن کلوز هم هنوز پیراهن شنلی براق مارک کارولینا هررا را، که در مراسم سال ۲۰۱۹ پوشید، در کمد خود دارد.

اما سانچز می‌گوید، حتی اگر بازیگری برنده شود، به این معنا نیست که می‌تواند لباس را نگه دارد. «خاص‌ترین گزینه و بزرگ‌ترین افتخار این است که لباسی سفارشی، تنها برای آن رویداد طراحی شده باشد. اما اگر لباسی عادی باشد، پس از مراسم پس داده خواهد شد.»

سانچز گفت: «من صبح پس از مراسم، برای پس گرفتن لباس و کیف و جواهر می‌روم. ما این سحر و جادوی طراحی خود را برای مراسم انجام می‌دهیم و فردای آن روز، همه چیز به سرعت بازگردانده می‌شود.»

میکلا ارلنگر، طراح مد، که هم با نیونگو و هم با استریپ کار کرده است، با این نظر موافق است و می‌گوید که هدیه دادن، تصمیمی شخصی است.

ارلنگر به شبکه «ای‌بی‌سی» گفت: «برخی از نشان‌های تجاری می‌خواهند لباس را در آرشیو خود نگه دارند.»

او افزود: «تصمیم با صاحب نشان‌ تجاری و مشتری در هر حال راضی است. در واقع ۵۰-۵۰ است. اگر ستاره‌ای در لباسی بدرخشد، معمولا صاحبان نشان‌ تجاری تمایل دارند که آن را به آن چهره هدیه دهند، چون کار بسیار بامعنایی است.»

در حالی که فرش قرمز برای چهره‌های مشهور فرصتی طلایی فراهم می‌کند تا اعتبار خود را در انتخاب پوشش به نمایش بگذارند، موقعیتی نیز برای آگاهی‌رسانی است.

در سال‌های اخیر، مراسم اعطای جوایز تحت تأثیر جنبش‌های #من‌هم و تایمزآپ برپا شده است و مراسم گلدن گلوب سال ۲۰۱۸، فعالیت اجتماعی و مد را بر روی فرش قرمز به هم پیوند زد.

تظاهراتی هماهنگ، موسوم به «سیاه‌پوشی»، تلاشی بود از سوی تعدادی از مشهورترین و تحسین‌شده‌ترین زنان هالیوود، از جمله اما واتسون و تریسی الیس راس، تا با پوشیدن لباس‌هایی کاملا سیاه بر روی فرش قرمز، درباره آزار جنسی در صنعت سینما آگاهی‌رسانی کنند.

اما امسال، چهره‌ها توجه خود را به موضوع «سازگاری با محیط زیست» و تأثیری که صنعت مد بر تغییرات اقلیمی دارد، معطوف کرده‌اند.

در مراسم امسال اعطای جوایز انجمن بازیگران موسوم به ساگ، جنیفر انیستون در پیراهن ساتن سفید مدل قدیمی بهاره- تابستانه ۱۹۹۹ مارک دیور درخشید، و واکین فینیکس، همان تاکسیدوی طرح استلا مک کارتنی خود را در تمامی مراسم اعطای جوایز پوشید تا اهمیت پیشگیری از اسراف را بر فرش قرمز برجسته کند.

در مراسم اعطای جوایز آکادمی فیلم بریتانیا، بفتا، از مهمانان خواسته شده بود تا در انتخاب لباس، به سازگاری با محیط زیست توجه کنند. این درخواست، بخشی از تلاش آکادمی برای برگزاری مراسمی بدون تولید کربن بود و در آن چارچوب، از حضار خواسته شده بود لباس نو نخرند و به جای آن، لباسی را که از قبل داشته‌اند، دوباره بپوشند، یا کرایه کنند.

سورشا رونان، یکی از ستاره‌هایی بود که این مقررات را به خوبی رعایت کرد و پیراهن مشکی مارک گوچی ساخته شده از ساتن‌های دور انداخته شده را به تن کرد، و دوشس کمبریج، پیراهن سفید و طلایی مارک الکساندر مک کوئین خود را که در تور سال ۲۰۱۲ مالزی پوشیده بود، دوباره به تن کرد.

سانچز می‌گوید: « اکنون سازگاری با محیط زیست، موضوع داغ صنعت مد است.»

او در ادامه گفت: «طبیعتا، ایده این است که چهره‌ مشهوری، لباسی را کرایه کند که سازگار با محیط زیست است. آن‌ها لباس را قرض می‌گیرند، روی فرش قرمز می‌پوشند، و بعد آن را پس می‌دهند، و لباس سپس بار دیگر در عکاسی‌ها یا نمایش‌های لباس به ‌کار گرفته می‌شود.»

سانچز افزود: «طراحی لباس برای قرش قرمز سازگار با محیط زیست است، چرا که لباس‌ها به حیات خود ادامه می‌دهند.»

این طراح مد اضافه می‌کند که لباس‌های سفارشی و منحصربه‌فرد، قضیه را از این جنبه کمی پیچیده می‌کند، زیرا چنان لباس‌هایی، مخصوص چهره‌ای خاص طراحی می‌شوند.

سانچز می‌گوید: «هر از گاهی، طراحان از پارچه‌ای که در مجموعه خود دارند استفاده می‌کنند، و سپس آن پارچه‌های اضافی را دوباره مورد استفاده قرار می‌دهند، و این کار سازگار با محیط زیست است.»

او اضافه کرد: «اما اگر پارچه‌ای سفارشی رنگ شود یا روی آن چیزی چاپ شود، زیاد سازگار با محیط زیست نیست. به نظر من، توجه ما در صنعت مد به اسراف کمتر و استفاده دوباره از آنچه در دست داریم، بیشتر شده است. هر یک از ما باید به نوبه خود هر کاری از دستمان برمی‌آید، انجام دهیم.»