سقوط بشار اسد پایانی بر بیش از نیم‌قرن حکومت خانوادگی او است. او ۲۴ سال بر سوریه حکومت کرد، در حالی که قرار نبود جانشین پدرش شود و یک تراژدی خانوادگی او را به عرصه سیاست کشاند.

بشار اسد پیش از بازگشت به دمشق، چشم‌پزشکی بود که در لندن زندگی می‌کرد و تنها سمت رسمی که در کشورش داشت ریاست انجمن رایانه سوریه بود. او در پایتخت بریتانیا بود که با اسماء اخرس آشنا شد و ازدواج کرد. اسماء در غرب لندن بزرگ شده بود و در بانک جی‌پی‌ مورگان کار می‌کرد.

در سال ۱۹۹۴، باسل اسد، برادر بزرگ‌تر بشار و وارث ریاست‌جمهوری، در یک تصادف رانندگی در دمشق کشته شد. بلافاصه به بشار اسد دستور داده شد که به کشور بازگردد و تحت آموزش نظامی قرار گرفت و به درجه سرهنگی رسید تا اعتبار لازم برای حکومت را به دست آورد.

بی‌تردید، او در ابتدا چهره‌ای متفاوت با دیکتاتور بی‌رحمی نشان داد که بعدها به آن تبدیل شد، چهره‌ای متفاوت با پدرش که نامش مترادف با بی‌رحمی بود.

دیکتاتورها در جایگاه حاکمان سیاسی و نظامی در اذهان باقی می‌‌مانند. بیزنس اینسایدر در مطلبی نگاهی داشته است به مشاغلی که ۱۲ دیکتاتور پیش از به قدرت رسیدن داشتند.

بنیتو موسولینی، ایتالیا

بنیتو موسولینی مدتی معلم مدرسه بود اما خیلی زود فهمید برای این چنین شغلی مناسب نیست. او سپس از ایتالیا به سوییس رفت و مشاغل گوناگونی داشت تا اینکه سرانجام سراغ روزنامه‌نگاری سیاسی رفت و شهرتی به هم زد.

کیم ایل‌ـ‌سونگ، کره شمالی

کیم ایل‌ـ‌سونگ در دهه ۱۹۳۰ به مقاومت چریکی کره علیه اشغالگری ژاپن پیوست. سپس در جریان جنگ جهانی دوم، با درجه سرگردی فرماندهی گردانی کره‌ای در ارتش شوروی را بر عهده گرفت.

جوزف استالین، اتحاد جماهیر شوروی

جوزف استالین به‌دلیل اصرار مادر مذهبی‌اش که می‌خواست پسرش کشیش شود، به مدرسه دینی تفلیس رفت. او هرچند در دوره تحصیل دانشجویی ممتاز بود، در سال ۱۸۹۹ مدرسه دینی را ترک کرد‌ــ برخی می‌گویند علت ترک تحصیلش این بود که استطاعت مالی پرداخت شهریه را نداشت و برخی دیگر می‌گویند به‌دلیل دیدگاه‌‌های سیاسی ضدتزاری‌اش بود.

او سپس به‌عنوان معلم خصوصی و کارمند رصدخانه تفلیس مشغول به کار شد.

آدولف هیتلر، آلمان

آدولف هیتلر، به‌رغم مخالفت پدرش، به هنرهای زیبا علاقه داشت. او به‌عنوان کارگر روزمزد و نقاش آبرنگ در وین کار می‌کرد، اما دانشگاه هنرهای زیبا دو بار او را رد کرد.

پل پوت، کامبوج

پل پوت با بورسیه برای تحصیل در رشته رادیو الکترونیک به پاریس رفت. با این حال، بیشتر وقتش را صرف فعالیت‌های انقلابی کرد و پس از مردودی‌‌اش در امتحان‌ها، بورسیه‌اش قطع شد.

او پس از آنکه به کامبوج بازگشت، در مدرسه‌ای خصوصی تاریخ، جغرافیا و ادبیات فرانسه تدریس می‌کرد.

عیدی امین، اوگاندا

عیدی امین در سال ۱۹۴۶ به‌عنوان کمک‌آشپز به «نیروهای تفنگدار آفریقایی پادشاهی» ارتش استعماری بریتانیا پیوست.

او بعدها، از سال ۱۹۵۱ تا ۱۹۶۰، قهرمان بوکس بود و گفته می‌شود که شناگری ماهر بود.

فرانسوا دووالیه معروف به پاپا دوک، هاییتی

فرانسوا دووالیه در سال ۱۹۳۴ از دانشکده پزشکی دانشگاه هاییتی فارغ‌التحصیل شد. او تا سال ۱۹۴۳ به‌عنوان پزشک در بیمارستان کار می‌کرد.

نیکولای چائوشسکو، رومانی

نیکولای چائوشسکو فقط تا مقطع ابتدایی تحصیل کرد. او پس از ترک روستایش، به‌عنوان شاگرد کفاش مشغول به کار شد.

فرانسیسکو فرانکو، اسپانیا

فرانسیسکو فرانکو از دانشکده پیاده‌نظام در تولدو فارغ‌التحصیل شد، و پس از آن، برای خدمت در مراکش که تحت استعمار اسپانیا بود، داوطلب شد.

او به‌سرعت به‌دلیل «تعهد حرفه‌ای کامل» و «توجه بیش از حد معمول به رفاه سربازان» شهرت پیدا کرد. فرانکو در سال ۱۹۱۵ جوان‌ترین فرمانده ارتش اسپانیا بود.

ماکسیمیلیان روبسپیر، فرانسه

روبسپیر وکیل بود و بعدها به سمت قاضی دادگاه سل اپیسکوپل منصوب شد که بر سرپرستی یک اسقف‌نشین نظارت داشت. گفته می‌شود که او از راه وکالت درآمد خوبی داشت.

آگوستو پینوشه، شیلی

آگوستو پینوشه در سال ۱۹۳۷ با درجه افسر پیاده‌‌نظام از دانشکده فارغ‌التحصیل شد و بعدها در دانشگاه جنگ، ژئوپلیتیک تدریس می‌کرد.

خورخه رافائل ویدلا، آرژانتین

ویدلا در سال ۱۹۴۴ از کالج ملی نظامی فارغ‌التحصیل شد و سپس، به ارتش آرژانتین پیوست. او بعدها در سال ۱۹۷۳، به سمت رئیس ستاد کل ارتش منصوب شد.