فینال یوروویژن گزارش‌های حمله موشکی اسراییل به دمشق را تحت الشعاع قرار داد

گزارش‌هایی که خبر می‌داد موشک‌های اسراییل هدف‌هایی در دمشق در سوریه را کوبیده است، عملاً در زمان رقص و آواز فینال یوروویژن در تل آویو، پنهان ماند.

مطابق معمول، اسراییل آشکارا حملات روز یکشنبه را که سوری‌ها گزارش دادند و زیر رادار خبری پنهان شد، تأیید نکرد.

در گذشته اسراییل گفته بود کوشش‌های ایران برای ساختن تأسیسات نظامی در سوریه را هدف می‌گیرد.

اما حالا که طرفداران یوروویژن و رقیبان به خانه‌هایشان بازگشته‌اند، چیزی باقی نمانده است که توجه را از مسأله ایران و شبح یک مناقشه مسلحانه احتمالی بین تهران، بعنوان بزرگترین دشمن اسراییل، و واشنگتن، نزدیکترین متحد آن منحرف کند.

 برای اسراییل، که به گونه‌ای غیرعادی در باره تشدید تنش‌ها ساکت است، این موضوع به ویژه بغرنج به نظر می‌رسد.

به‌رغم این که اسراییل تاکنون پرسروصداترین ملتی بوده که زنگ‌های هشدار تهدید ایران را به صدا درآورده است، تشکیلات امنیتی، دولت یا نخست وزیر کشور، از وقتی آمریکا کشتی‌های جنگی و هواپیماهای بیشتری به خلیج فرستاد، و مقامات ایران اعلام کردند کشور آماده است موجودی ذخیره اتمی خود را از سطحی که با آن موافقت شده است بالاتر ببرد، عملاً هیچ بیانیه‌ای صادر نکرده‌اند.

این مقوله یک چرخش ۱۸۰ درجه‌ای برای بنیامین نتانیاهو است که کنفرانس‌های مطبوعاتی پرسروصدایی برای فاش کردن اطلاعات محرمانه اسراییل در باره توانایی‌های هسته‌ای ایران ترتیب داده است (در بررسی‌های دقیق‌‌تر معلوم شد بسیاری از اطلاعات قدیمی بود).

نتانیاهو، که برخی اورا به تشویق حمله ۲۰۰۳ به عراق متهم کردند، اکراه دارد که این لقب ناخوشایند بار دیگر به او داده شود.

اسراییل قطعا کشوری است که با بزرگترین خطر از سوی ایران و نایب‌های فراوانش رو به روست که این کشور نسبتاً کوچک را در محاصره دارند و آشکارا خواهان نابودی آن شده‌اند. در شمال، گروه حزب‌اله در لبنان و نیروهای ایران در سوریه حضور دارند، و در جنوب ستیزه گران مورد حمایت ایران در غزه هستند.

تشکیلات امنیتی ایران گویا تسلیحات پیشرفته برای حزب‌اله فرستاده است، که به گفته ارتش اسراییل زرادخانه‌ای با ۱۳۰ هزار موشک دارد، که بیشتر آنها قادر است به حیفا در جنوب اسراییل برسد.

اسراییل همچنین نیروهای ایران را متهم می‌کند که سعی دارند ساختارهای نظامی دائمی در سوریه  بسازند، و از گروه‌های ستیزه جو در غزه حمایت می‌کنند، و حتی به آنها جهت می‌دهند.

در حالی که جنوب اسراییل برای راکت‌های خانگی مانند آنچه بریگادهای قسام حماس و جهاد اسلامی فلسطین در نوار غزه در اختیار دارند، آماده است، اکثر خانه‌های اسراییلی قادر نخواهند بود از پس موشک‌های پرتاب از شمال برآیند.

سامانه ‌دفاعی عظیم «گنبد آهنین» اسراییل نیز ثابت کرده است که قادر نیست با صدها پرتاب که به گونه‌ای متمرکز بسوی آن شلیک می‌شود مقابله کند.

اسراییل سامانه موشکی David’s Sling را دارد که می‌تواند با آتش میان برد مقابله کند، و Arrow ۲ و ۳ برای تهدیدهای موشک بالیستیک دور برد، اما استفاده از آنها به گونه‌ای باورنکردنی گران تمام می‌شود.

آموس هارل، تحلیلگر دفاعی ارشد برای روزنامه هاآرتص گفت : «انگیزه جهانی این است که اسراییل از این معرکه دور بایستد، و نتانیاهو آرام بماند».

وی افزود : «اسراییل نمی‌خواهد در خط مقدم باشد».

یاکوف آمید رور، مشاور امنیت ملی نتانیاهو در سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۳ نیز به همین نکته اشاره کرده است.

سرلشکر بانشسته به ایندیپندنت گفت : « ما نمی‌خواهیم در سه جبهه با جنگ رو به رو شویم، به این دلیل که برای بازداشتن ایران از کسب این توانایی ها می‌جنگیم».

برعکس هدف حرف و حدیث همیشگی نتانیاهو در باره تهدید ایران این بود که آمریکا را به دفن توافق اتمی ۲۰۱۵ وادار کند. کاری که آقای ترامپ یک هفته پس از کنفرانس خبری دراماتیک نخست وزیر، و دروغگو نامیدن ایران، در آوریل گذشته انجام داد.

به گفته آمیدرور، اسراییل امیدوار بود تحریم‌های اضافی بتواند ایران را برای ورود به یک « توافق خوب» و جدید زیر فشار بگذارد.

دیگران بر این نظر هستند که ممکن است بخشی از برنامه طولانی‌تری برای مجبور ساختن تغییر رژیم ایران از داخل باشد- اما هدف هیچکدام این نیست که جنگ واقعی براه بیافتد.

برای آقای نتانیاهو، زمان شدت گرفتن تنش بین آمریکا و ایران دهشتناک است. 

او فقط یک هفته فرصت دارد یک دولت ائتلافی را پس از پیروزی در انتخابات آوریل و کسب مقام نخست وزیری برای پنجمین دوره سرهم بندی کند.

هفته پیش نتانیاهو با حمله بیسابقه‌ای از داخل حزبش، لیکود، رو به رو شد. گیدئون سعار، رقیب اصلی‌اش او را به صدمه زدن به اسراییل از طریق قانون پیشنهادی جدیدی که دادگاه عالی را ضعیف خواهد کرد متهم کرد. سعار همچنین از آتش بس در غزه انتقاد کرد.

با امکان شورش در داخل رده‌های حزبی خود، نتانیاهو نمی‌تواند با ایراد بیانیه‌های تفرقه انگیز، فرصت مشارکت‌ با احزاب ائتلافی را ضایع کند.

 بنابراین، دست‌کم فعلاً، اسراییل احتمالاً ساکت خواهد ماند و در انتظار حرکت بعدی آمریکا خواهد نشست.