نیویورک، شهر همیشه بیدار، شهر رستوران‌ها، بارها، موزه‌ها و گالری‌های بی‌شمار. شهر رفت‌وآمد و هیجان و ریتم تند زندگی. نیویورک، جایی که برای همه کسانی که در شهرهای بزرگ جهان زندگی کرده‌اند، نزدیک‌ترین شهر به خانه است، هم اکنون در پی اتخاد تصمیمات سختگیرانه برای جلوگیری از شیوع از ویروس کرونا، نگران، تعطیل و ‌کم‌تحرک و در انتظار است. 

پس از چندین هفته که آمریکا در انتظار ورود کیت‌های تست‌ کرونا بود، بالاخره از این هفته این تست‌ها به صورت گسترده توزیع شد و اندک اندک ابعاد شیوع کرونا در ایالت‌های مختلف مشخص می‌شود. در نیویورک هر روز بیش از ۱۰۰ مورد مثبت مبتلا به ویروس کرونا به آمار شهر اضافه می‌شود. تا صبح روز چهارشنبه ۲۸ اسفندماه، حداقل ۹۲۳ مورد تایید شده بیمار مبتلا به کرونا در شهر تایید شده بود. روز سه‌شنبه این آمار ۸۱۴ مورد بود. شهردار نیویورک گفته است که این تعداد ممکن است تا هفته دیگر به ۱۰ هزار مورد برسد. 

او پیشنهاد کرده است که مردم در مکان‌های خود بمانند و جز برای موارد ضروری از آن بیرون نیایند. نگرانی عمده از «مبتلایان خاموش» به کروناست. افرادی که کرونا دارند، اما از خود علایمی نشان نمی‌دهند و می‌توانند در معاشرت با بقیه و حتی در مکان‌های عمومی به نوعی از طریق مثلا تماس با سطوح مختلف، این ویروس را منتقل کنند. 

این پیشنهادی نیست که فرماندار ایالت نیویورک، اندرو کومو، از آن استقبال کند. او در برابر حرف‌های شهردار، گفت که چنین اقدامی باید در هماهنگی با ایالت‌های همسایه باشد تا بتواند موثر واقع شود. 

اما خانه‌ماندن برای بسیاری، اگر چه به معنی بالا رفتن ضریب حفظ سلامتی است، هم زمان به معنی از دست دادن کار و حقوق هفتگی و یا ماهیانه است. حداقل در نیویورک ۲۲ هزار رستوران وجود دارد. ده هزار مجوز مشروبات الکلی وجود دارد و صدها «بار» یا جایی که افراد می‌توانند مشروبات الکلی بنوشند. درصد عمده‌ای از کسانی که در رستوران‌ها و بارها کار می‌کنند، روزمرد هستند. بسیاری از آنها کسانی هستند که کار دیگری دارند، مثلا دانشجو یا هنرمند هستند و یا مشاغلی دارند که از طریق آن نمی‌توانند امرار معاش کنند، اما از طریق کار در بار و رستوران می‌توانند هزینه‌های ماهیانه خود را پوشش دهند. حالا این افراد خانه‌نشین می‌شوند و سر هفته و یا ماه، دیگر چک یا پول نقدی به جیب یا حساب آنها نخواهد رفت. 

به این افراد باید هزاران نفر راننده تاکسی را هم اضافه کرد. در نیویورک حداقل ۱۳ هزار تاکسی شهری وجود دارد. به اینها باید کسانی که از خودروهای خود با استفاده از اپلیکیشن‌های مختلف تاکسی کار می‌کنند را هم اضافه کرد.  بسیاری از این تاکسی‌ها توسط دو خانواده استفاده می‌شوند به نحوی که هر خانواده یک شیفت از آن استفاده می‌کنند و با این حساب و با کاهش بسیار شدید عبور و مرور شهری، عملا خانواده‌های بسیاری از این هفته نگران معاش خود هستند. 

علاوه بر این، کارکنان بسیاری از هتل‌ها و مکان‌های دیگری که پذیرای توریست‌ هستند، نیز شامل چنین وضعیتی خواهند بود. بر اساس آمارهای سال ۲۰۱۵، حداقل ۱۰۷ هزار اتاق در شهر نیویورک وجود دارد. براساس این آمارها حداقل ۶۹۶ هتل در شهر وجود دارد که طی سالهای گذشته بر تعداد آنها افزوده شده است. بسیاری از افرادی که در این هتل‌ها کار می‌کنند، روزمزد هستند و عملا با تعطیل شدن و کاهش بسیار شدید مسافر، بیکار خواهند شد. 

تعطیلات اجباری والدین و کودکان؛ چالش‌ وقت‌گذرانی در منازل

اگر کسب‌وکارها تعطیل هستند و مدارس و دانشگاه‌ها و موزه‌ها و هر جایی که نیویورک به آن شناخته می‌شود و اسباب جذب گردشگر داخلی و خارجی، اما این از زحمت و نگرانی والدینی که باید هم اکنون از خانه کار کنند و یا در انتظار باز شدن مجدد کسب‌وکار در خانه‌ بمانند و از فرزندان خود مراقبت کنند نمی‌کاهد. 

از روی بالکنی منازل می‌توان، حیاط‌های کوچک خانه‌ها را دید که پدر و مادرها در حیاط فرزندانشان را بازی کردن مشغول می‌کنند. یکی از همسایگانم در محلی در بروکلین، که دو بچه خردسال دارد و همچنین باید از خانه کار کند به من گفت که تصور اینکه چنین وضعیتی بخواهد چندین ماه طول بکشد برایش غیرممکن است: «یا کارم را از دست می‌دهم یا بچه‌ها دیوانه‌ام خواهند کرد.» او این جمله را با خنده گفت اما واقعیت این است که در خانه‌های کوچک نیویورکی، کار کردن و انتظارات کودکان را برآورده کردن دشوار است. به علاوه کودکان هم نمی‌توانند شرایط را به خوبی درک کنند و دایمابرای برگشتن به مدرسه یا کودکستان و یا دیدن دوستان خود بهانه‌ جویی می‌کنند. 

جاشوا، یکی از همکاران سابقم که سه بچه دانشگاهی و دبیرستانی دارد به من گفت که تا پیش از این آرزو داشته همیشه با اعضای خانواده وقت سپری کند و آخر هفته‌ها برایش رویایی بود: «ما همیشه آخر هفته صبحانه و شام را با بچه‌ها می‌خوردیم، به پارک می‌رفتیم و کلی خوش می‌گذشت. اما الان این کار ۲۴ ساعته است. آن لذت را ندارد و این نگرانی دایمی که به خاطر پا گذاشتن روی مرزهای یکدیگر، دایما جروبحثمان شود.» او گفت که حتی همسرش نیز در خانه کار می‌کند: «ما هر دو باید از خانه کار کنیم، اما بچه‌ها به این شرایط عادت ندارند. دایما برای کارهای جزیی به ما سر می‌زنند و ما هم جواب می‌دهیم ولی نمی‌توانیم تمرکز کنیم و کارمان را انجام بدهیم. یا بارها می‌گویند که برویم دوستانمان را ببینیم، اما با اینکه متوجه شرایط هستند، هنوز مخاطرات آن را به درستی نمی‌دانند. برای هر کدام از این بحث‌ها باید کلی صحبت کنیم و وقت‌مان گرفته می‌شود.» 

 آنها که از نظر مالی وسع‌شان می‌رسد، می‌توانند همچنان از طریق فروشگاه‌های آنلاین، خرید کنند و بسته‌های غذا و سبزی‌جات و لبنیات در پشت در خانه‌های خود دریافت کنند. اما همچنان سوپرمارکت‌ها باز است. در سوپرمارکت‌ها، احتیاط مردم بسیار واضح است که زیاد به دیگر خریداران نزدیک نشوند و اگر چند نفر در انتظار پرداخت هستند، با همدیگر فاصله می‌گیرند. 

فروشگاه‌های استارباکس و بسیاری از کافی‌شاپ‌ها صندلی‌های خود را جمع کرده‌اند و افراد فقط برای خرید و گرفتن قهوه می‌توانند مراجعه کنند. این وضعیت ممکن است طی روزهای اینده تغییر کند و حتی چنین فروشگاه‌هایی که ضروری نیستند، بسته‌شوند. 

افزایش درصد بیکاری؛ رکوردی در حد جنگ جهانی دوم

یکی از موسسات ارزیابی وضعیت اقتصادی به نام «ای.اچ.اس مارکیت» پیش‌بینی کرده است که درصد بیکاری در آمریکا از سه ونیم درصد کنونی تا اواسط سال به بیش از شش درصد افزایش یابد. بنا برمحاسبات این موسسه حداقل سه میلیون شغل در این مدت از بین خواهد رفت. البته شاید این عدد خیلی خوش‌بینانه‌ای به نظر برسد برای اینکه چنین محاسباتی قبل از تعطیلی بسیاری از مکان‌های عمومی و عملا خانه‌نشین شدن مردم انجام شده است. بسیاری شرایط رکود کنونی اقتصادی را با رکود پس از جنگ‌جهانی دوم مقایسه می‌کنند. 

 براساس یافته‌ها و محاسبات شرکت «موودی آنالیتیکز»، ۸۰ میلیون شغل در آمریکا با خطر «جدی» مواجه هستند. این به معنای حدود ۱۵۳ میلیون شغل در کلیت اقتصاد آمریکاست. این به معنی از دست دادن همه این شغل‌ها نیست. بلکه به این معنی است که حداقل ۱۰ میلیون نفر از کارکنان و کارگران، با تغییراتی در پرداخت‌های ماهیانه خود مواجه خواهند شد. برخی با کاهش حقوق، برخی با کاهش ساعات کاری و برخی هم با از دست دادن کار خود. 

فرماندار ایالت‌ نیویورک خواستار دخالت فوری دولت فدرال برای تضمین پرداخت حقوق کسری عمده‌ای از افرادی شده است که به واسطه محدودیت‌های ایجاد شده، شغل خود را از دست داده‌اند. دولت دونالد ترامپ همراه با کنگره آمریکا، در تلاش هستند که بسته‌های حمایتی را برای چنین اقشاری آماده کنند. تهیه یک بسته پیشنهادی به ارزش ۸۵۰ میلیارد دلار گامی در این جهت است. اگر چه هنوز مشخص نیست چه کسری از این بسته‌های حمایتی به جیب مردم عادی خواهد رفت که از این هفته، پولی نخواهند داشت که بتوانند هزینه‌های روزمره خود را پوشش دهند. 

براساس آمارهای موجود، بیش از نیمی از شهروندان بزرگسال آمریکا، زندگی خود را ماه به ماه می‌گذرانند. یعنی اگر چک حقوق ماه خود را دریافت نکنند، برای ماه بعد پس‌اندازی ندارند. قوانین فدرال آمریکا هم شرکت‌های این کشور را به پرداخت حقوق یا بسته‌های حمایتی در زمان پایان کار و یا اخراج کارمندانشان ملزم نمی‌کند. حقی که در اختیار کارفرمایان گذاشته شده است. 

سال گذشته در ایالت نیوجرسی، همسایه نیویورک، قانونی گذرانده شد که به موجب آن، در صورتی که شرکت‌ها افراد زیادی را به یک‌باره از کار خود مرخص کنند، باید به آنها به ازای کاری که در آن شرکت کرده‌اند، بسته‌های حمایتی مالی بدهند. یعنی مثلا به ازای هر سالی که فردی در جایی کار کرده است، یک ماه حقوق دریافت کند. 

با وجود همه مشکلاتی که وجود دارد، روحیه نیویورکی‌ها قوی است. بسیاری از مردم از اتخاذ تصمیمات سخت‌گیرانه شهری و ایالتی و حتی فدرال با آنکه صدمه می‌بینند اما ناراضی نیستند. به دلیل در جریان اخبار قرار داشتن، برای خیلی‌ها روشن است که در غیر این صورت، ابعاد تلفات انسانی می‌تواند بسیار زیادتر از آن چیزی باشد که کسی فکرش را می‌کند. این را از همکاری گسترده با این سیاست‌های محدودیت‌آفرین می‌توان دید. اگر چه دو هفته پیش چنین نبود، اما با افزایش اطلاعات در خصوص این بیماری در کشور، هم سطح همکاری‌ها افزایش یافته است، هم این امید که در صورت گذراندن یک دوره سخت، احتمال بهبود سریع‌تر بیشتر خواهد بود.