عبدالمتین بیگ، رئیس اداره مستقل ارگان‌های محلی افغانستان، می‌گوید که آن بخش از زندانیان طالبان که مرتکب جنایات بزرگ ضد بشری در این کشور شده‌اند، از بند آزاد نمی‌شوند و درخواست نمایندگان طالبان برای رهایی این زندانیان، برای دولت افغانستان پذیرفتنی نیست.
آقای بیگ که روز دوشنبه، ۱۸ فروردین، در یک کنفرانس خبری در کابل سخن می‌گفت، اظهار داشت: «حکومت افغانستان فهرست ۴۰۰ زندانی گروه طالبان را که می‌توانند از زندان‌های این کشور آزاد شوند، آماده کرده است، اما طالبان خواهان رهایی ۱۵ تن از فرماندهان‌شان هستند که در جنایت‌های بزرگ ضد بشری در افغانستان دست داشته‌اند و ما نمی‌توانیم این خواست آنان را ببپذیریم و این زندانیان را از بند رها کنیم.»
وی افزود: «گروه طالبان با این لجاجت‌ورزی، می‌خواهند در راه مذاکرات صلح بین‌افغانی مانع ایجاد کنند.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
این سخنان رئیس اداره ارگان‌های محلی افغانستان در آن زمینه در حالی ابراز می‌شود که سهیل شاهین، سخنگوی دفتر سیاسی طالبان در قطر، در یک رشته توییت گفته است:«طالبان تیم فنی خود را برای تصدیق و تثبیت زندانیان این گروه به کابل فرستاده است تا بر رهایی آنان نظارت کنند، اما تاکنون رهایی این زندانیان به بهانه‌های گوناگون به تعویق افتاده است.»
بخش‌هایی از توافق صلح آمریکا با طالبان در دوحه قطر و زمزمه‌های رهایی پنج هزار زندانی این گروه از زندان‌های افغانستان، کمیسیون مستقل حقوق بشر این کشور و شهروندانش را نگران ساخته است. آنان تاکید دارند که زندانیان طالبان نباید بدون مجازات از بند رها شوند.
کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان در بیانیه‌ای گفته است: «آن بخش از زندانیان طالبان که مرتکب جنایات ضد بشری و کشتار مردم در افغانستان شده‌اند، نباید از بند آزاد شوند. آن‌ها باید نخست محاکمه شوند و در صورتی که جرم و جنایت‌شان ثابت شود، باید به جزای اعمال‌شان برسند. در غیر آن، طبق قانون هیچ کسی، حتی رئیس جمهوری یک کشور، حق آزادسازی جنایت‌کاران را ندارد.»
فرینا صدیقی، فعال جامعه مدنی در افغانستان، رهایی بدون مجازات طالبانی را که مرتکب قتل، کشتار و ویرانی در این کشور شده‌اند، خیانت ملی می‌داند و به ایندیپندنت فارسی می‌گوید: «هیچ نهاد یا گروهی، حتی دولت افغانستان یا آمریکا، حق ندارد کسانی را که مرتکب جرم، جنایت، وحشت و ویرانی در این کشور شده‌اند و توسط نیروهای دلیر ما دستگیر و زندانی شده‌اند، از بند رها کند. باید بدانند که رهایی جنایت‌کاران بدون مجازات و امتیاز دادن به آنان، خیانت ملی حساب می‌شود. رهایی جنایت‌کاران طالب برای هیچ شهروند آگاه افغانستان قابل پذیریش نیست.»
حنیف شمس، از کنشگران جامعه مدنی افغانستان، نیز می‌گوید:«رهایی جنایت‌کاران طالب، آن هم بدون مجازات، به معنی هدر رفتن خون نیروهای امنیتی و دفاعی و شهروندان این کشور است. افراد وابسته به طالبان که امروز در زندان‌های افغانستان به سر می‌برند، بدون شک مرتکب جنایات زیادی شده‌اند و باید تحت تعقیب و مجازات قرار گیرند. در غیر آن صورت، مبارزه و نبرد نیروهای دفاعی و امنتی کشور ما بی‌معنی خواهد بود و خود را ناحق سپر ساخته‌اند.»
آقای شمس می‌افزاید:«طالبان به مذاکرات صلح بین‌افغانی باورمند نیستند. آن‌ها جز کشتار، ویرانی و احیای دوباره امارت اسلامی فکر دیگری در سر ندارند. تا زمانی که کنترل تمام نظام را به کف نیاورند، جنایت‌هاشان را به اشکال مختلف ادامه خواهند داد. دولت ما نباید ساده‌اندیشی کند و بپندارد که اگر ما این زندانیان را رها کردیم، جنگ ختم می‌شود به صلح می‌رسیم، که ممکن نخواهد بود. آمریکا و جامعه جهانی نیز این نکته را دقیق می‌دانند، اما خاموش هستند.»
بر اساس توافق‌نامه صلحی که چندی پیش بین ایالات متحده آمریکا و نمایندگان گروه طالبان در دوحه قطر امضا شد، آمریکا پذیرفته است که به آزادسازی ۵هزار تن از زندانیان گروه طالبان از زندان‌های افغانستان کمک کند، و در مقابل، طالبان نیز حدود هزار زندانی از نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان را که نزدشان اسیر هستند، رها خواهند کرد.
