شماری از استان‌های افغانستان به دلیل شیوع گسترده کووید۱۹ در این کشور قرنطینه شده‌اند و مردم حق رفت و آمد در بیرون از خانه‌شان ندارند. بازارها بسته است و بهای مواد خوراکی و دیگر ضروریات اولیه مردم چند برابر بالا رفته است. افزایش بهای مواد خوراکی در استان‌هایی که در قرنطینه به سر می‌برند، ساکنانش را نگران ساخته است. آن‌ها می‌گویند که در یک وضعیت بد قرار گرفته‌اند، زیرا اگر از خانه بیرون برویم کووید۱۹ می‌کشد، و اگر در خانه بمانند، مواد خوراکی نیست و در بازارها هم مواد خوارکی با قیمت چند برابر نسبت به گذشته به فروش می‌رسد که اکثریت مردم توان خریداری آن را ندارند. مردم خواستار آنند که دولت در این مورد توجه جدی بکند و افراد نیازمند را شناسایی و کمک کند، زیرا در غیر آن صورت اگر کرونا نکشد، فقر بدون شک مردم را خواهند کشت.

پس از آن که بیماری کووید۱۹ در افغانستان شیوع یافت، تعدادی را مبتلا ساخت و از تعداد دیگری قربانی گرفت. دولت این کشور شماری از استان‌هایی را که این ویروس در آن‌ها بیشتر شیوع یافته بود، قرنطینه کرد و به مردم اجازه نداد که چز در موارد ضروری، از خانه‌هاشان بیرون روند. دولت خواست با این اقدام، هر چه زوتر بر تاثیرات ویروس کرونا غلبه کند و اجازه ندهد که از مردم بیشتر قربانی بگیرد. اما این تصمیم دولت بسیاری از شهروندان را را بیکار ساخت و در پی آن، بهای مواد خوراکی و دیگر نیازمندی‌های اولیه مردم نیز تا چند برابر افزایش یافت. زندگی کارگران روزمزد که هر روز فقط به اندازه خرید مایحتاج همان روز درآمد کسب می‌کردند، وخیم‌تر از گذشته شد. اکنون آن‌ها می‌گویند که دولت باید به ما کمک کند، وگرنه ویروس کرونا نه، بلکه فقر ما را از بین خواهد برد.

ناصر صابری، از ساکنان کابل که در آن شهر دکان اغذیه‌‌فروشی دارد، از روزی که کابل قرنطین شده از خانه‌ اجاره‌ای‌اش بیرون نرفته است. او می‌گوید که اکنون با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند، اما کسی نیست که یاری‌اش کند. صابری به ایندیپندنت فارسی می‌گوید: «خداوند منّان این آفت (ویروس کرونا) را هر چه زوتر نابود کند. اکنون وضعیت زندگی من خطرناک‌تر از ویروس کرونا شده است. کار و بار نیست. مواد خوراکی را تمام کردیم و زمان پرداخت کرایه خانه نیز سر رسیده است. حیران مانده‌ام که چه کنم. دولت هم اجازه نمی‌دهد که بروم مغازه خود را باز کنم. می‌دانم که اگر کرونا ما را نکشد، فقر، ناداری و مشکلاتی که در این روزها دامنگیر ما خانواده‌های گرسنه شده است، ما را خواهد کشت. از دولتمردان می‌خواهم که لطفآ افراد نیازمند را که در این روزها نان شب و روز خود را ندارند، شناسایی کنند و به آن‌ها کمک کنند تا لقمه نان خشکی به اطفال‌شان برسد. دیگر هیچ کاری از دست ما ساخته نیست.»

اول خان عمری، نیز از کسانی است که از فقر و نداری شکایت دارد. او که پیش از روزهای قرنطینه در بازار سبزی فروشی می‌کرد، اکنون بیکار و در خانه است و می‌گوید:«برای دولت ما اعلام قرنطینه و اجازه ندادن مردم به ادامه کاروبارشان بسیار آسان بود و هست، اما نمی‌دانند و نمی‌گویند که مردم فقیر این کشور اکنون چه باید بخورند. من در خانه سرپرست ۹ تن از اعضای خانواده خود هستم و در خانه اجاره‌ای نیز زندگی می‌کنم، از روزی که کابل قرنطین شده است، یک افغانی (واحد پول افغانستان) درآمد نداشته‌ام. شما بگوید اکنون من چه گونه کرایه خانه، پول آرد، روغن، برنج و دیگر نیازمندی‌های خانواده‌ام را پیدا کنم؟ واقعا این مشکلات کشنده‌تر از ویروس کرونا است. ویروس نخواهد کشت، اما گرسنگی می‌کشد. دولت باید با ما کمک کند. راه دیگر نداریم.»

از زمانی که که شهر کابل و شماری از استان‌های دیگر این کشور قرنطینه شده‌اند، بازارها هم بسته شده‌اند و قیمت‌ مواد خوراکی چند برابر افزایش یافته است. مردم هر روز از این وضعیت شکایت دارند و از دولت این کشور می‌خواهند که هر چه زوتر به دادشان برسد و نگذارد که از گرسنگی هلاک شوند.

در همین حال، محمد اشرف غنی احمدزی، رئیس جمهوری این کشور، در یک پیام ویدیویی خطاب به شهروندان گفت که ویروس کرونا آفت آنی و غافل‌گیرکننده‌ای بود و «ما هیچ نوع آمادگی از پیش برای مبارزه با آن نداشتیم.» او سپس افزود که اکنون که این آفت مردم را دچار فقر و تنگدستی ساخته است، دولت تصمیم گرفته است به کسانی که نیازمند هستند، از طریق نانوایی‌ها، مساجد و شوراها نان خشک، مواد خوراکی و دیگر نیازمندی‌های ابتدایی و اساسی قشر آسیب‌پذیر را در اختیار آنان بگذارد، و وعده داد: «به زودی این برنامه را آغاز می‌کنیم.»